یادداشت‌های Rokhsareh Ranjoor (11)

          خارها را از زیر خاک در می آوریم و دور میریزیم.
به امید روزی تلاش می کنیم که گل ها هر سال، از پی هم، شکوفا شوند.
        

          خوشبختی مثل پروانه ست، هر چی بیشتر دنبالش باشی ازت دورتر میشه؛ اما وقتی رهاش کنی،می آد و آروم میشینه روی شونت...
        

          او به فهمیدن کوچک ترین جزئیاتی درباره ی من اهمیت می داد
        

          هیچ کدام از ما نمی دانیم چه در انتظار ماست. هیچ کدام از ما نمی دانیم شاید فقط چند ثانیه دیگر یک معجزه یا فاجعه منتظرمان باشد...
        

          وقتی به مدرسه می رفتم، معلم جغرافی بهمان گفت که دنیا مثل پرتقال گرد است؛ 
و من هنوز ده سالم نشده بود که فهمیدم این پرتقال که دنیا باشد مال یک نفر نیست!
هر کسی سهم خودش را دارد و گاهی هم انگار همان سهم آدم هم گیرش نمی آید!
        

          خلاصه بگم،الان حالم خوبه. انگاراینکه بفهمی زندگی می تونه تا چه اندازه شکننده باشه شانس خیلی بزرگیه؛
اینکه بدونی نباید سرسری ازش بگذری، چون هیچ کس نمی دونه واقعا چقدر از عمرش باقی مونده.
        

          شاید امید داشتن به خود به این معناست که فقط تصمیم بگیری می توانی این کار را انجام دهی!
هرکاری می خواست باشد 
و بعد خودت را مجبور کنی آن را به پایان برسانی
        

          اما کاپر، اگر تو اشتباهی مرتکب شدی،شجاعانه به آن اقرار کن و رنج بکش،
چون در تمام آسمان ها و زمین تنها انسان است که از چنین قدرتی برخوردار است.
        

          شاید جدایی همین باشد.
مردم به خاطر دلیلی خاص از هم جدا نمی شوند.
خب،ممکن است دلیلی برایش پیدا کنید، اما فقط زمانی می توانید دلیلی بیایید که تصمیمتان را گرفته باشید.
آن دلیل بهانه ای سرسری است که بعد از  اتفاق افتادن مطرح می شود.
        

          درد آنجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست!