یادداشت‌های Rokhsareh Ranjoor (7)

          خلاصه بگم،الان حالم خوبه. انگاراینکه بفهمی زندگی می تونه تا چه اندازه شکننده باشه شانس خیلی بزرگیه؛
اینکه بدونی نباید سرسری ازش بگذری، چون هیچ کس نمی دونه واقعا چقدر از عمرش باقی مونده.
        

          شاید امید داشتن به خود به این معناست که فقط تصمیم بگیری می توانی این کار را انجام دهی!
هرکاری می خواست باشد 
و بعد خودت را مجبور کنی آن را به پایان برسانی
        

          اما کاپر، اگر تو اشتباهی مرتکب شدی،شجاعانه به آن اقرار کن و رنج بکش،
چون در تمام آسمان ها و زمین تنها انسان است که از چنین قدرتی برخوردار است.
        

          شاید جدایی همین باشد.
مردم به خاطر دلیلی خاص از هم جدا نمی شوند.
خب،ممکن است دلیلی برایش پیدا کنید، اما فقط زمانی می توانید دلیلی بیایید که تصمیمتان را گرفته باشید.
آن دلیل بهانه ای سرسری است که بعد از  اتفاق افتادن مطرح می شود.
        

          درد آنجاست که آدمیزاد روی زمین تنهاست!
        

          موضوع کتاب خیلی جالب بود و تو رو غرق در خودش می کرد