یادداشت‌های مصطفی فارسی (7)

            همین صحبت هایی که در کلیپ ها میبینیم رو نوشتند
آنقدر جذبه داره که نمیشه زمین گذاشت
در هر فصلی که از یک عملیات میگه به واسطه کاری که پیش آمده کتاب رو رها کردم 
نگاهش به جنگ از زاویه فرمانده لشگر ثارالله هم خیلی موشکافانه و دقیقه هم خیلی دلسوزانه به شکلی که گویی داره از بچه هاش خاطره میگه 
حاج قاسم سلیمانی نمونه دقیق فرزند خلف خمینی ست که من لایق بودم در عصر زندگی درکش کنم
          

            داستان سرد و بی روح 
داستان در زمان جنگه ولی داخل جنگ نیست
اما اثر مرگبار جنگ جهانی سایه انداخته روی داستان
اصلا ذائقه م نبود

          

            گاهی دلم سوخت و البته گاهی درک میکردم که اخراج و بیکاری چه دردی داره 
متن روان و آرام نادر ابراهیمی خیلی لذت بخش بود
به خودم قول دادم بازم سراغ کتابهاش برم
لذت کتاب خوانی رو چند برابر می‌کنه
کمتر میشه که برگردی از سر پاراگراف بخونی بس که متوجه می‌شوی چی میگه
خلاصه عالی بود

          

            درگیری های روزمره روحانیت با مردم رو خوب نشون داده و اینکه تقریبا در 80 درصد کتاب، مردم از حضور  روحانیت در وسایل نقلیه عمومی تعجب میکنن جالب بود .
چندتا نکته امیدوارکننده توش هست مثلاً اینکه هنوز هم میشه دل مردم رو راحت به دست آورد و امیدوار به آینده بود.

همون طور که خودش در مقدمه گفته خیلی میخواسته حوصله مخاطب رو سر نبره ولی خب نمیشه در هر مطالعه بیشتر از 20 یا 30 صفحه خوند که چون نگاه اجتماعی داره خیلی اهمیتی ندارد این موضوع

          

            نسخه صوتیش با صدای خود منصور ضابطیانه
خیلی خوبه
در کل سفرنامه ها  و روزنگاری ها چیز جذابی هستن
یه سفر بدون دغدغه به استانبول کردم با این کتاب 
فضاسازی های ضابطیان عالیه
تعاریف از مکان ها و مردم قابل لمسه

          

            رفت و برگشت این آدم تو کتاب، راه اندازی های مختلف ، شکست های گاهی سخت و ناامیدکننده ، خیلی آدم و به فکر فرو می‌بره که چه نور امیدی داشته که خسته نشده
چطوری همه چیز و ول نکرده
داستان پر از روش های امید گرفتن و انگیزه جمع کردنه 
          

            موقع خواندن ، اون کوچه ای که تو کتاب ازش رد میشد رو تصور کردم  و تجسم  کردم برای خودم
برای همین با اینکه از خواندنش خیلی میگذره
هنوز گاهی میرم تو اون کوچه و مغازه سر کوچه