انتظار نداشتم که هرگز دوباره او را ببینم آن هم در یک چنین جایی. خیلی وقت بود او را در ته ذهنم پنهان کرده بودم. حضور فیزیکی او مرا شوکه زده نکرد بلکه غم و اندوهی که در چهره­اش بود مرا به شدت ارزاند. پیر و سالخورده شده و دیگر خبری از آن شکوه و زیبایی جوانی در وجودش نبود. راستش را بخواهید دیدن او در این وضعیت مرا به یاد فناپذیری خودم انداخت. هرگز گمان نمی­کردم در چنین وضعیتی با او روبرو شوم اما وقتی یاد دورانی می­افتم که با هم پشت سر گذاشته­ایم به سرنوشت اعتقاد پیدا می­کنم آن هم بعد از سال­ها دوری ...