حجت‌الاسلام زائری در این کار هیچ‌کدام از پروژه‌های سابق‌ش را دنبال نمی‌کند. ناظر است. بیننده است. محصول تولید کرده است برای کار یک جامعه‌شناس. برای یک تاریخ‌اجتماعی‌نویس که مثلا بیست سال بعد دربه‌در دنبال این است که بداند که ایران ۱۴۰۰ چه وضعیتی داشته است. نمودارِ اقبال و ادبار روحانیت در میان مردم چه مسیری را می‌پیموده است. حالا دیگر زائری نه به دنبال پروژه‌ی صورت صحیح حجاب است و نه به دنبال کشف ایرادات حکم‌رانی و نه پی‌گیر فقاهت ام‌روزی... او فقط بیننده است و اتفاقا خود او به عنوان یک آخوند سوژه‌ی کتاب است.
روزگاری به طعنه می‌گفتند که بحث‌ها تنه می‌زند به بحث‌های داخل تاکسی... ام‌روز گویا تاکسی جلوتر افتاده است از تله‌ویزیون و نماز جمعه و... پس بی‌راه نیست اگر مولفی نویسنده‌ی تاکسی‌ها و متروها باشد...
من اما در ژرف‌ساخت کتاب چیز دیگری می‌بینم؛ چیزی که در ناخودآگاه مولف اتفاق افتاده است؛ این که زائری تصمیم گرفته است فقط ناظر باشد... این داوری –اگر درست باشد- برای جامعه‌ی ما اتفاق تلخی است، حتا اگر برای جامعه‌شناس بیست سال بعد شیرین باشد... محمدرضا زائری باید صاحب پروژه‌ی اجتماعی باشد نه سوژه‌ی اجتماعی‌نویسی...
        

          موجز نویسی یک هنر است. فعالیت در شبکه های مجازی مثل توئیتر هم بر همین پایه است.کتاب جناب زائری هم همین روند را دنبال می کند روزنوشت های موجز و خواندنی که در اینستاگرام منتشر می کرده و حالا مجموع آن ها را در یک کتاب جمع کرده .پشت هر کدام قصه ای بلند نهفته.ما با یک روحانی در بین اجتماع حاضر می شویم،با او می خندیم،از تیکه ای که به او انداختند ناراحت می شویم،درد و دل های مردم را گوش می دهیم،گاه او از اینکه نمی تواند کاری برای مشکلات مردم بکند ناراحت است،مواقعی او را به دید یک مقام مسئول رسمی در نظام می بینند؛به خواطر لباسی که که پوشیده از او انتظاری فراتر از توان دارند و...کتابی است که یک نفسه می شود آن را تمام کرد به خصوص برای مخاطب بی حوصله و عجول قطعا کتاب مناسبی است.نثر روان،شیرین،کم حجم و آموزنده.فقط گاهی اوقات نوشته ها تکراری می شود. و چیز جدیدی ندارد.
        

          دلم می‌خواهد ماشین زمان من را به عقب می‌برد تا به چشم، آن روحانی‌هایی که یک ساعت مانده به اذان از خانه بیرون می‌زدند و با احوالپرسی و سلام‌علیک‌کنان با کسبه، خود را مقابل مسجد می‌رساندند و به سوال شرعی چهارتا خانم جواب می‌دادند و با آرامش وارد محراب می‌شدند و بین نماز  حدیثی و مساله‌ای می‌گفتند و بعد نماز هم به عیادت بیماری می‌رفتند، ببینم. 
📌 این روزها به این فکر میکنم که احترام امروز روحانیون شیعه، مدیون خون شهید اول و ثانی و تلاش علامه حلی و شیخ طوسی و شب‌زنده‌ماندن و نوشتن علامه امینی و طباطبایی و خون دل هزار و چهارصدساله شیعه است و متاسفانه چه گشاده‌دستانه این دارایی خرج می‌شود.
📌 حاج‌آقا زائری در کتاب مسافر سنت در هزاره سوم روزنوشت‌های یکسال خود را از همسفری با مردم عادی در مترو و تاکسی و اتوبوس نوشته است. تلخ و شیرین‌های مواجهه مردم با یک روحانی. امری کم‌یاب و نایاب شاید در سلوک روحانیت.
        

          یک روزنگار جمع و جور از زائرای
        

          درگیری های روزمره روحانیت با مردم رو خوب نشون داده و اینکه تقریبا در 80 درصد کتاب، مردم از حضور  روحانیت در وسایل نقلیه عمومی تعجب میکنن جالب بود .
چندتا نکته امیدوارکننده توش هست مثلاً اینکه هنوز هم میشه دل مردم رو راحت به دست آورد و امیدوار به آینده بود.

همون طور که خودش در مقدمه گفته خیلی میخواسته حوصله مخاطب رو سر نبره ولی خب نمیشه در هر مطالعه بیشتر از 20 یا 30 صفحه خوند که چون نگاه اجتماعی داره خیلی اهمیتی ندارد این موضوع