بریده‌های کتاب hotarou

و استاد رودكى گفته است و زمانه را نيك شناخته است و مردمان را بدو شناسا كرده، شعر: اين جهان پاک خواب كردار است آن شـناسد كه دلش بيدار است نـيكی او بـه جـايگاهِ بـد است شادی او بـه جاى تـيمار است چه نشـينى بدين جهان هموار؟ كـه هـمه كار او نه هموار است كردش او نه خوب و چهرش خوب زشت كـردار و خـوب دیدار است

و عتّابی سخت نیکو گفته است(ترجمه شعر): بگذار مرگ من به آرامى بيايد و گردكارهاى خطرناك نگردم، همانا مقامهاى والا به زهر نهاده در شكم ماران سياه بزرگ وابسته است.

این است علی و روزگار درازش و قومش که به پایان آمد. و احمق کسی باشد که دل درین گیتیِ غدّار فریبکار ببندد و نعمت و جاه و ولایت او را به هیچ چیز شمرد. و خردمندان بدو فریفته نشوند.

و کدام برادر و علی را میهمان می‌داشت! که علی را استوار کرده بودند.

و تو را ببايد دانست كه كارها همه ديگر شد،كه چون به هرات رسى خود بينى و تو در كار خود متحير گردى كه قومى نوبين كار فروگرفته اند، چنانكه محموديان در ميان ايشان به منزلت خائنان و بـيگانگان باشند، خـاصه بـوسهل زوزنى بركار شده است و قاعده ها بنهاده و همگان را بخريده و حال با سلطان مسعود آن است كه هست. مگر آن پادشاه را شرم آيد و گر نه شما بر شُرُف هلاكيد. اين فصول بگفت و بگريست و مرا در آغوش گرفت و بدرود كرد، و برفتم.

با من خالى كرد وگفت بدرود باش اى دوست نيك كـه بـه روزگار دراز به يکجا بوده‌ايم واز يكديگر آزار نداريم. گفتم: حاجب در دل چه دارد كه چنين نـوميد است و سخن بر اين جمله می‌گويد؟ گفت همه راستى و خوبى دارم در دل، و هرگز از من خيانتى وكژى‌یی نيامده است. و اينكه گفتم «بدرود باش» نه آن خواستم كه بر اثـرِ شـما نخواهم آمد، و لكن بدرود باش وبه‌حقيقت بدان كه چندان است كه سلطان مسعود چشم بر من افگند بيش شما مرا نبينيد. اين نامه‌هاى نيكو و مخاطبه‌هاى به افراط و بـه‌خط خويش فصل نبشتن و برادرم را حاجبى دادن همه فريب است و بر چون من مرد پوشيده نشود، وهمه دانه است تا به ميانهٔ دام رسم.

که املاک ایشان موقوف مانده‌است و اوقافِ اجداد و آباء ایشان هم از پرگار افتاده و طُرُق و سُبُل آن بگردیده.

صفّهٔ تاج: ایوانی که از سقف آن تاجی مجلل آویخته بوده و سلطان در مواقع رسمی زیر آن تاج بر تخت می‌نشسته و چنین به نظر می‌رسیده که تاج بر سر اوست.

ایرنا: (هق‌هق می‌کند.) همه...همهٔ این‌ها کجا رفته‌اند؟ کجااند؟ آه، خدایا! فراموششان کرده‌ام...همه‌چیز را...همه چیز را قاتی کرده‌ام...یادم رفته به ایتالیایی به «پنجره» یا «سقف» چی می‌گویند...روزبه‌روز بیشتر از یادم می‌رود و زندگی از کنارم می‌لغزد و می‌رود و هرگز، هرگز هم برنمی‌گردد...

ورشینین: چقدر عجیب است وقتی خودمان را عاجز می‌بینیم از اینکه حدس بزنیم چه چیزهایی را در آینده بزرگ و مهم می‌دانند و چه چیزهایی را ناچیز و مسخره. مگر کشفیات بزرگ کوپرنیک یا کریستف کلمب را در اول کار بیخود و بی‌اهمیت نمی‌دانستند؟ و مگر چند تا حرف چرند که یک آدم احمق و عوضی نوشته بود به نظرشان حقیقت نمی‌رسید؟ خیلی احتمال دارد که در آینده، این زندگی که ما امروز می‌کنیم عجیب و ناجور و احمقانه و کثیف و شاید حتی فاسد به نظر بیاید.. توزنباخ: از کجا معلوم؟ به همین اندازه هم امکانش هست که نسل‌های آینده زندگی ما را در سطح خیلی بالاتری بدانند و از ما با احترام یاد کنند. از این‌ها گذشته، حالا دیگر شکنجه و اعدام و غارتی در کار نیست، گرچه هنوز درد و رنج زیاد است.

ماشا: می‌دانید،‌ من کم‌کم دارم قیافه‌اش را فراموش می‌کنم. فکر می‌کنم مردم هم همین‌طور خاطره‌های ما را پاک از یاد می‌برند. فراموش می‌شویم.

«هرچه مانع خیر است بد است و هرچه حجاب راهست کفر مردان است، راضی شدن از نفس بدان‌چه او را از دست دهد، و با او ساختن در طریق سلوک عجز است، و به‌ خود شاد بودن تبه است، واگر نیز بهر حق باشد به‌کلی روی به‌حق آوردن خلاص است.»