بریده‌های کتاب hotarou

ولی پیرمرد همیشه در اندیشه‌اش دریا را همچون زن می‌انگاشت، یا همچون چیزی که مهر و قهر می‌ورزد، و هرگاه کار زشت یا وحشیانه‌ای از او سر می‌زند از آن رو است که اختیارش با خودش نیست. می‌پنداشت که مهتاب دریا را می‌گیرد، چنان‌که زنان را می‌گیرد.

برخی از ماهیگیران جوان، آنهایی که ریسمان‌هاشان گوی شناور دارد از پول کلان روزهای رونق بازار جگر بمبک و قایق موتوری خریده‌اند، دریا را «ال‌مار» می‌نامند که مذکر است. از دریا همچون یک حریف یا مکان یا حتی دشمن نام می‌برند.

همیشه در اندیشه‌اش دریا را «لامار» می‌نامید و این نامی است که در زبان اسپانیایی کسانی که دریا را دوست می‌دارند به دریا می‌دهند. گاه دوستداران دریا به دریا دشنام هم می‌دهند، اما دشنام را همیشه چنان می‌دهند که انگار دریا زن است.

اما اگر در خانه می‌ماندیم و کاری نمی‌کردیم، به هر حال تقدیر دیر یا زود پیدامان می‌کرد.

در تاریکی پیرمرد دمیدن صبح را حس می‌کرد و پاروکشان صدای لرزان ماهی‌های پرنده‌ای را می‌شنید که از آی بیرون می‌جستند و صدای هیس‌هیس بالهای سفتشان را می‌شنید که در تاریکی دور می‌شد.

پیرمرد آهسته قهوه‌اش را نوشید. این خوراک تمام روزش بود و می‌دانست که باید آن را بنوشد. مدتها بود که حوصله غذا خوردن نداشت و توشه‌ای با خودش نمی‌برد.

دیگر داشت بیدار می‌شد، هرچند هنوز برایش دشوار بود که از خوابش جدا شود.

پیرمرد از در بیرون رفت و پسر به دنبالش بیرون آمد. پسر خواب‌آلوده بود و پیرمرد دست روی شانه‌اش گذاشت و گفت: «می‌بخشی.» پسر گفت: «عیبی نداره. کار مرد همینه.»

«پس شب به‌خیر. صبح بیدارت می‌کنم.» پسر گفت: «تو ساعت شماطهٔ منی.» پیرمرد گفت: «ساعت شماطهٔ منم پیریه. پیرمردا چرا این‌قدر زود بیدار می‌شن؟ برای اینکه روزشون درازتر بشه؟» پسر گفت: «چه می‌دونم؟ من می‌دونم که بچه‌ها دیر بیدار می‌شن، خوابشون هم سنگینه.» پیرمرد گفت: «آره. یادم هست. سر وقت بیدارت می‌کنم.» «دلم نمی‌خواد او بیدارم کنه. اگه او بیدارم کنه مثل اینه که انگار به من حکم می‌کنه.» «می‌دونم.»

اما سر پیرمرد خیلی پیر بود و با چشمهای بسته اثری از زندگی در چهره‌اش نبود.

پیرمرد گفت: «موسم ماهی‌های درشته. بهار هرکسی رو ببینی می‌تونه صیاد بشه.»

«اجازه هست تور رو ببرم؟» «البته.» توری در کار نبود و پسر بیادداشت که آن‌ را فروخته‌اند. اما هرروز این بازی را در می‌آوردند.

من پیرمرد غریبی هستم.

مرد ساده‌ای بود و از خودش نمی‌پرسید که این فروتنی را از کی آموخته‌است ولی می‌دانست که فروتنی ننگی نیست و از همت بلند مرد نمی‌کاهد.

همه چیز پیرمرد کهن بود، مگر چشمهایش، و چشمهایش به رنگ دریا بود و شاد و شکست‌‌نخورده بود.

بادبان با تکه‌های گونیِ آرد وصله خورده بود و، پیچیده، انگار که پرچم شکست دائم بود.