بریده‌های کتاب hotarou

معمولا گمان می‌کنند که سالمندان محافظه‌کارند و جوانان نوجو. اما این تصور کاملا درست نیست. در بیشتر موارد جوانان محافظه‌کارتر می‌شوند. آن‌ها می‌خواهند زندگی کنند و نمی‌دانند به چه شیوه، و فرصت ندارند فکر کنند و بهترین شیوهٔ زندگی را بیابند و طریقی را سرمشق اختیار می‌کنند که گذشتگان داشتند.

استراگون: تا وقتی آدم بدونه. ولادیمیر: بتونه منتظر فرصت باشه. استراگون: بدونه متوقع چی باشه. ولادیمیر: دیگه جایی برای نگرانی نیست. استراگون: فقط انتظار. ولادیمیر: ما بهش عادت کردیم.

ولادیمیر: زمان متوقف شده. پوتزو: (ساعتش را به گوش می‌چسباند) باور نکن آقا، باور نکن. (ساعتش را در جیب می‌گذارد) هرچی رو که دوست دارید باور کنید، اما این رو نه.

پس بیاید از نسل خودمون بد نگیم، چون اصلا از نسل‌های قبلی بدبخت‌تر نیست. (سکوت) زیاد هم تعریفش رو نکنیم. (سکوت) اصلا ازش صحبت نکنیم. (سکوت) حقیقت اینه که جمعیت هم زیاد شده.

پوتزو: دیگه گریه نمی‌کنه. (به استراگون) حالا تو جای اون رو گرفتی. (شاعرانه) اشک‌های دنیا کمیت ثابتی داره. چون هرکسی که گریه کنه، جای دیگه یه نفر دست از گریه کردن بر می‌داره. درمورد خنده‌ هم همین‌طوره.

ولادیمیر: به طبع برمی‌گرده. استراگون: به شخصیت. ولادیمیر: کاریش نمیشه کرد. استراگون: تقلا کردن بی‌فایده‌ست. ولادیمیر: آدم همونیه که هست. استراگون: لولیدن بی‌فایده‌ست. ولادیمیر‌: ذات عوض نمی‌شه. استراگون: هیچ کاری نمیشه کرد.

پوتزو: دوباره با من حرف زد! اگه این‌طوری پیش بره خیلی زود باهم صمیمی می‌شیم.