بریده‌های کتاب زهرا صفری

«خدا همان قدر که کریم است، غیور هم هست.»

«بهترین امان، امان حداوند است، زیرا کسی که در دنیا از او نهراسد، خداوند روز قیامت به او امان نخواهد داد، برای همین ما از خدا خوفش را در این دنیا می‌طلبیم تا موجب امانش در روز قیامت شویم…»

من با ابرها مأنوس ترم تا با آفتاب. آفتاب را جز با عينک تيره نمى‌توانم تحمل كنم، اما با ابرها رفيقم. يادم مى‌آيد اولين تجربه سفرم با هوابيما چقدر برايم هيجان‌انگیز بود وقتى ديدم بالاتر از ابرها حركت مى‌كنيم. و همان جا فهميدم ابرها چه نقش مهمى در معرفى آسمان دارند. وقتى نيستند، آسمان هم ديده نمى‌شود، اما وقتى به صورت حتى لكه‌اى پراکنده حضور دارند، چقدر در نمايش ابهت آسمان مؤثرند.

مى‌گفته‌اند: «از اين‌جا كه رد مى‌شويم، غم دنيا ما را مى‌گیرد!» فاطمه می‌گفته: «غم دنيا نيست، بلكه آفت دنيايى شدن است!»

صبح زود، يا بهتر است بگویم هنگام سحر لايه نفاق به شدت ضعيف است و دروغ گفتن و خود را پشت دیگری پنهان كردن سخت‌تر از ساعات دیگر روز است. براى همين است كه دعا بيشتر اثر دارد!

… آدم‌ها سياه و سفيد نيستند، خاكسترى‌اند. هركس هرعيبى داشته باشد، گند مطلق نيست؛ بالاخره یک جاهايی خوبى هم دارد. منتظر بودم نادرى بک جايی بُعدِ سفيدترِ وجودش را رو كند.

آدم‌ها اندازه خودشان غم می‌خواهند. غم‌های کوچک قابل حملی که بشود با خود برد، که بتوان سنگینی‌اش را عمری با خود کشید.

زن ها برايشان فرقى نمى‌كند. دشتى بخوانى يا معمولى، آواز بخوانى يا مداحى، بسم اللّٰه را كه بگویی چادر می‌كشند توى صورتشان و مى‌روند. وقتى روضه‌خوان قصه حُر را مى‌گوید، همراه مخدرات توى كجاوه‌ها نشسته‌اند و از دور، از پشت حصير به حُر و سربازهايش نگاه مى كنند كه راه بر حضرت بسته‌اند. وقتى از شش ماهه مى‌گوید، خودشان را رباب مى‌بينند. على اصغر را می‌دهند دست امام و بدون آن كه نگاهشان به نگاه آقا بگیرد، سرشان را مى‌اندازند پایین و می‌روند توى خيمه. صداى گریه‌هاى على كه ضعيف‌تر بيايد، ته دلشان آشوب مى‌شود. نگاهشان دودو مى‌زند. مى‌نشينند يک گوشه و گوش تيز می‌كنند تا صداى امام را بشنوند. دنبال امام مى‌دوند پشت خيمه، صدا مى‌زنند «آقا! خودتان سلامتيد؟» همين است كه تا بسم الله روضه‌خوان را مى‌شنوند چادر را می‌کشند توى صورت و شانه هايشان تكان مى‌خورد.

جعفر مى گفت حادثه كربلا جورى طراحى شده که هر كدام از اجزاى حادثه به تنهايی تكانت دهد. لازم نيست درک خاصى از شأن امام يا ابعاد عميق ماجرا داشته باشى. كافى است انسان باشى. همين كافى است تا بسوزى، تا اشک بريزى. مى‌گفت نوع حوادث كربلا و جنس ماجراها را طورى تقدير كرده‌اند كه هر كسى، با هر دينى، با هر مرامى به آن نزدیک شود.

«گاهی چاره‌ای نیست. توی قلبت خیمه به پا کن. خیمه‌ی سیار»

آن وقتی که عمو زانو زد روی خاک، با چشم‌های نافذش از پشت اشک نگاهم کرد و گفت مگر می‌شود فهمید عاشورا چه خبر بوده است؟ احساس کردم تمام شد؛ آدم‌ها گاهی تمام می‌شوند.

نمی‌دانم چرا حسین فکر کرد نقل کنکور است که همان سال قبول شدم. باید پیش بیاید که ببینمش و بگویمش به خاطر هیچ چیز نبود که دیوار را گرفته بودم گریه می‌کردم و می‌رفتم سمت خانه‌مان. من دلم برای تو سوخته بود. غمم تو بودی...

حسین! من یک جایی یک چیزی را باخته‌ام، حالا می‌ایستم کنار آتش، کارهایی که حمالی محسوب می‌شود و خواهان زیاد ندارد برایت انجام می‌دهم. همین.

خدایا! بهتر از آنها را به من بده و بدتر از من را به آنها بده.