بریده‌های کتاب زهرا نجفی فر

سوتلانا حواسش بود که هیچ صحبتی درباره ی هیچ آدمی نکند، چون هر حرف غیرمحتاطانه ی او در این باره می‌توانست سوءظن پدرش را به آن آدم خاط برانگیزد. سوتلانا هرگز نفهمید در محضر پدرش چه باید بگوید، یا از آن مهم‌تر، چه نباید بگوید.

یکی از دردهایداین جنگ این بود که فرد مجبور می‌شد منطقه‌ی خطر را ترک کند در حالی که عزیزانش را نمی‌توانست همراه خود ببرد. این درد را سوتلانا تجربه کرد.

نبودن شکلی از بودن است، بعضی وقتی نیستند بیشتر در ذهن ما حضور دارند تا وقتی که در زندگیمان هستند.

گاهی سکوت طرف مقابل از گفتن حقیقتی که دوست نداریم بشنویم دلهره‌آورتر است. با این‌جور سکوت‌ها دلمان هزار گواهی بد می‌دهد که شاید از چیزی که نگرانش هستیم هم بدتر است.

غم ماده‌ای بی‌رنگ و نامرئی است، شخصی این ماده را از خود ترشح می‌کند، بعد به تمام اطرافش سرایت می‌کند؛ اثرش بر هر چیزی که با آن تماس داشته باشد پیداست، ولی خودش ناپیدا

انسان بیش از هر چیز در جنگ و عشق، خودش را نشان می‌دهد و رازش را فاش می‌کند. تا عمیق ترینِ اعماق و تا لایه‌های زیر پوستی. همه‌ی ایده‌ها در برابر چهره‌ی مرگ رنگ می‌بازد و آن‌جاست که ابدیتی غیرقابل درک ظاهر می‌شود.

خداوند فراموشی را خلق کرد تا رنج‌ها خاطره نشوند بلکه در ظلمت عدم فروروند و جای خود را به آرامش بدهند. اما نباید خاطرات را مخدوش کرد. با مخدوش شدن گذشته، آینده‌ای وجود نخواهد داشت. آینده درختی است که در باغ گذشته می‌روید و ثمر می‌دهد.

تو وابسته بودی و من عاشق. به گمانم رها شدن از وابستگی آسان‌تر از رها شدن از بند عشق باشد. به گمانم رها شدن از وابستگی محال نیست. و رها شدن از عشق محال است.

طبیعت قابل اعتماد بود_ معنی فرار نداشت.

هیج یک از ما نمی‌داند چه چیز را می تواند فراموش کند و چه چیز را نمی‌تواند. همه‌ی ما خیلی چیز داریم که باید فراموش کنیم. در غیر این صورت احتمالا باید همین جا بمانیم و بمیریم.

همه‌ی استبدادگران به فشار نیاز دارند. و این نیاز سال به سال بیشتر می‌شود، اما کمتر نمی‌شود. طبیعت آن‌ها این‌طور اقتضا می‌کند و همین فشار هم کار آن‌ها را تمام می‌کند.