بریده‌های کتاب گگاب

حال ما را که به هجران تو عادت کرده‌ایم باور وعده‌ی دیدار به این روز انداخت

پشت سر هر قطره اشکم داستانی‌است باید بگویم بشنوی اما... بماند

ای مرگ می‌رسی به من اما چقدر زود ای عشق می‌رسم به تو اما چقدر دیر

در این دوزخ به جز تردید راهی تا حقیقت نیست مرا در آتش تردیدهایم شعله‌ور گردان

از فلسفه تا سفسطه یک عمر دویدیم آخر نه به اقرار رسیدیم نه به انکار

مرد مگر گریه می‌کند؟ چه بگویم طفل زمین خورده‌ام، چگونه نگریم؟

ای عمر چیستی که به هر حال عاقبت جز حسرت گذشته در آینده‌ی تو نیست

ای عشق! سر بزن به دل سنگ من که گاه روید ز سنگ‌فرش خیابان جوانه‌ای

آیینه را ببخش که با راست‌گویی‌اس آزرده‌کرده است خاطر عالی‌جناب را

در وفاداری ندیدم هیچ‌کس را مثل تو ای غم از حال دلم یک لحظه غافل نیستی

هم از سکوت گریزان، هم از صدا بیزار چنین چرا دلتنگم؟! چنین چرا بیزار...

گل محمدی من، مپرس حال مرا به غم چنان دچارم که غم دچار من است...