حواسم هست مادر نشنود شب گریه هایم را
که از او هم به غیر غصه خوردن بر نمی آید...💔
        

          شعرها زیبا بود اما بعضا  زنانه و با اون روحیات بودن.
معمولا اشعار شاعر ها توی کتاب هاشون رو به رشد و عمیق تر شدن و پر مغز تر شدن میره.
ارزش یک بار خوندن، بلکه دوبار خوندن رو هم داره
        

          انتظارم بیشتر بود از شاعر ولی همین هم بد نبود و گه گاهی جذاب بود برایم
        

          شاید زود بود برای چاپ شعر
        

          شکست اگر دل عاشق، به عشق خرده مگیر
مگر گناه مسلمان به گردن دین است؟...🤍✨


🌱این کتاب شعر بیشتر اندر احوال دلدادگی عاشق و هجران معشوقه...
🌱زبان شعر شاعر، زنانه‌ست:
اشک تو را هرگز ندیدم، حتی زمان بی‌قراری 
نامرد! اصل مشکل این بود: تو مرد بودی، زن نبودی
🌱کتاب شادی و غم عشق رو همزمان تصویر می‌کرد و صرفا هجران و دوری رو به تصویر نمی‌کشید:
از لحظه‌ای که وارد دنیای من شدی 
این خنده‌های از تهِ دل بی‌اراده‌اند
مردم مرا کنار تو باور نمی‌کنند 
ما عاشقیم آه که مردم چه ساده‌اند


📕چون کتاب رو به صورت الکترونیکی خوندم، ابیاتی که توجهم رو چند باره به خودشون جلب کردن، در ادامه می‌نویسم:
ای عشق، این سکوت به معنای عجز نیست
حرمت نگاه داشته‌ام خاطرات را
.
خنده از چهره‌مان دور نمی‌شد، ما را
خون دل خوردنِ بسیار به این روز انداخت
حال ما را که به هجران تو عادت کردیم
باور وعده دیدار به این روز انداخت
.
گذشته داستان ما ز روزها و هفته‌ها
رسیده است عمر دل سپردنم به سال‌ها
.
کلافِ بازی دنیا ز صبر پیچیده‌ست 
ندیده غصه آینده را نباید خورد
.
دریا به موج می‌دود اما به چشم من
ساحل به پای بوسی دریا رسیده است 
.
پافشاری روی رویاهای شیرینت مکن
عقل زایل می‌شود وقتی شراب از حد گذشت
.
۱ خرداد ۰۴/ گرما، فکر، از نو جوانه زدن
        

          《هو النور》
بیشتر شعرهاش رو دوست داشتم، زبان شیرینی داشت و بعضی ایده‌هاش جالب بود.
...
تاریخ هم هرگز نفهمید از چه مجنون
یک عمر باید عاشق لیلا بماند

پشت سر هر قطره اشکم داستانی‌ست
باید بگویم بشنوی اما... بماند

*‌ امتحان
        

          بیشتر یقینم حاصل شد که زنان از غم بس به هنرمندی می سرایند،و مردان عشق سراهای نیکو تری هستند. 
«پشتِ سرِ هر قطره اشکم داستانی ست
باید بگویم بشنوی اما... بماند»
        

          «بی‌نا» مجموعه‌ای از ۴۰ غزل خانم نفیسه سادات موسوی‌ـه.
جالبه که هیچ جای کتاب، کلمه‌ی «بینا»، «بی‌نا» یا «نا داشتن/ نداشتن» نیومده اما یه رگه‌هایی از «خستگیِ هجرانِ بعد از وصال» در شعرها دیده میشه. شاعر محترم با این انتخاب نام، خواسته‌ن به همون رگه‌ها توجه بِدَن.

اتفاقی که تو انتخاب عنوان برای هر غزل هم افتاده و اغلب عنوان‌ها مهم و اثرگذارن. مثلاً در غزلی می‌خونیم:
از آدمی که روزی تنها امید من بود
در اوج ناامیدی، تیر خلاص خوردم
بیتِ نسبتاً معمولی‌ایه، اما فقط تا وقتی که عنوان غزل رو ندیده باشیم: «حوا»!

نکته‌ی دوم اینکه تمام شعرها، عاشقانه است یا به عشق مربوط میشه. به قول خود شاعر:
سرمایۀ من از همۀ شعر و شاعری
این چند بیت بود؛ همین هم برای تو

در قرن اخیر، شعر فارسی به مرور میزبان شاعران خانم بیشتر و بیشتری بوده و این یه برکت ویژه داشته: اضافه شدن زاویه دیدهای زنانه به شعرِ -شاید بشه گفت- مردانه‌ی فارسی.
برای اثبات این حرف، همه‌ی خاطره‌هاتون از شعر عاشقانه رو مقایسه کنید با این چند بیت از کتاب «بی‌نا»:

در عشق اگر عیار محبت جنون شود
مجنون به گرد پای زلیخا نمی‌رسد
 ‍ ‍ ‍ ‍ از غزلی با عنوانِ «ترنج» 👌👌

به غیر از آه دیگر کاری از من برنمی‌آید
تو مردی، من زنم، جز آه از این زن برنمی‌آید

این شعرهایی که برایت می‌سرایم
نگذار پای حربۀ شیرین‌زبانی

اشک تو را هرگز ندیدم، حتی زمان بی‌قراری 
نامرد! اصل مشکل این بود: تو مرد بودی، زن نبودی

ارزیابی کلی از کتاب:
حتماً خواندنی و لذت بردنی است.
نمیشه گفت مجموعه‌ی درخشانی‌ـه؛ اما انصافاً خوبِ رو به خیلی خوبه. در بیشتر شعرها شگفتانه‌های ادبی یا تک‌بیت‌های ماندگار می‌بینیم. اما همچنان بعضی بیت‌ها یا بعضی غزل‌ها ظرفیت پربارتر شدن رو داشته.