بریده‌های کتاب غـزال🪴

قبل از آشنایی با تو آدم تنهایی بودم و اگر تو طردم کنی از آن هم تنهاتر می‌شوم.

این دنیای من بود؛ دنیایی که در آن خود را در امنیت مطلق حس می‌کردم و مطمئن بودم که تا ابد دوام خواهد داشت.

نکند با نشان دادن این که تا چه حد به دوستی او محتاجم، اشتباه بزرگی کرده باشم؟

در نوشتن عبارت «دوستی که حاضر باشم جانم را فدایش کنم» دو دل بودم. اما پس از گذشت سی سال هنوز معتقدم که گزافه نمی گفتم و به راستی حاضر بودم، حتی با خوشحالی، که به خاطر یک دوست بمیرم.

زندگی به چه دردم می‌خورد وقتی می‌بینم کسی که با تمام وجود دوسش دارم رویم هفت‌ تیر کشیده است؟

شما طردم کرده بودید، شما آدم ها. با آن سکوت تحقیر آمیزتان من را راندید. درست در برهه‌ای که پرشورترین احساساتم را نثارشان می‌کردم‌، جواب اشتیاقم را با آزار دادید و تا آخر عمر رنجیده خاطرم کردید.

من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.

آخ که آدمیزاد چه‌قدر خوب متوجه پستی و دنائت می‌شود!

جوانی، حتی اگر اواخرش باشد و چیزی به پایانش نمانده باشد، ذاتش بزرگواری و بخشندگی است. حتی اگر بزرگواری‌اش در راه کج و خطا باشد.

بعضی وقتا فکر می‌کنم هیچوقت نمی‌تونم چیزی که می‌خوام بگم رو منتقل کنم.

فهمیدم که ما به دنیا می آییم تا دنیا را ببینیم و بشنویم. این تمام چیزی است که دنیا از ما می خواهد.

زندگی آدم‌ها هرگز به یک رنگ نمی‌ماند و گاهی رنگ آن کاملا عوض می‌شود.

باید اعتراف کنم. وقتی اینجا زندانی بودم، چیزی فهمیدم. اینکه مهم نیست چقدر ببازیم یا زندگی چقدر با ما نامهربان باشه، واقعیت این است که ما هنوز انسانیم. تنها کاری که از دستمان بر می‌میاید این است که به زندگی ادامه دهیم، حتی اگر اعضای بدن‌مان را از دست بدیم.

به باور من، هر چیزی در این دنیا زبان خودش را دارد. ما این توانایی را داریم که ذهن و گوشمان رو به روی همه چیز و همه کس باز نگه داریم، خواه یک عابر پیاده باشد خواه آفتاب و باد.

«شکوفه های گیلاس خیلی زود از درخت میریزن... دوران قشنگیشون خیلی کوتاهه‌. وقتی میریزن زمین، زشت و به درد نخور میشن. خود درخت ها هم وقتی برگهاشون میریزه زشت میشن و هیچ کس دوست نداره نگاشون کنه. برای همین از شکوفه های گیلاس متنفرم. اونا هم مثل منن... خیلی ازشون متنفرم...»

اصلاً بد نیست یه نفر به آدم بگه دوستت دارم. حالا دلیل دوست داشتنش مهم نیست. به هر حال حس خوبیه.

خوشحالی هر زنی توی اینه که یه نفر با تمام وجود دوستش داشته باشه.

شکست فقط یک مانع موقت است و علی‌رغم تلخ بودنش، درس های ارزشمندی به انسان می‌دهد.

تنها از یک چیز می شود مطمئن بود: آدمی برای بقا باید ادا در بیاورد.

آیا کسی هست که تباه نشده باشد؟