بریده‌های کتاب حورا

شاید تنها جایگزین عشق، خاطره باشد.

او بر آن تپه دور / پای آن کوه کمر بسته ز ابر،/ بوته وحشی تنهایی بود. / کز شبستان غم آلود زمین ، / در غروبی خونین، / به جهان چشم گشود. / نه به او رهگذری کرد سلام، / نه نسیمی به سویش برد پیام، / نه بر او ابری یک قطره فشاند، / نر بر او مرغی یک نغمه سرود .

تصور اینکه وقتی خسته شویم و دیگر توان جنگیدن نداشته باشیم، کسی دیگر پیشگام می‌شود، آرامش‌بخش است. شاید زیادی آرامش‌بخش.

این که فرد عمر خودش را وقف اصول اخلاقی ای کند که مبنای آنها در معرض رنج دیگران بودن و حساسیت به آن(یا التزام به عمل برای تسکینش) است، می‌تواند به بی حسی اخلاقی فرد بینجامد.

-کلمه ها چقدر عمر می‌کنند؟ خاطره ها چقدر می‌مانند؟ خاطره ها وقتی پیر می‌شوند عینا همانی هستند که در واقع در گذشته بودند؟ او حرف نمی‌زند. زیر خنده نمی‌زند...

وقتی دو تا آدم در سکوت می‌گذرانند حتما در سرشان کلمات را می‌گویند.

هیچ وقت فکر نمیکردم دنیا به این فراخی، این چنین برایم تنگ شود.

بهترین میزان شناخت حق از باطل عدالت است.کسانی که عدالت علی را برنتافتند،به ستم معاویه تن دادند.

عقل به آسانی خراب نمی‌شود.عشق اما خودش را ویران می‌کند.گنج ها و خزانه ها هم در میان ویرانه ها یافت می‌شود،پس هرچه هست در دل خراب است

نشاط زمزمه شادی شد و به شعر نشست صدای خنده فغان گشت و در ترانه گرفت

هیج نفهمید درد من چه است!هیچکس بدرد من نمی‌تواند پی ببرد!این دوا ها خنده دار است،انجا روی میز هفت هشت جور دوا برایم قطار کرده اند ،من پیش خودم میخندم،چه بازیگر خانه ای!

مردم درباره فکر کردن حرف میزنند. من که به جز وقت هایی که می‌نشینم سر نوشتن، فکر نمیکنم.

ایا اینطور نیست که در زندگی زیبایی می یابیم چون کوتاه است، که هنر می افرینیم چون هنر بخشی از جهان خلقت نیست، که فسلفه بافی میکنیم چون هیچوقت نمیتوانیم مطمئن باشیم که دانش مترادف با حقیقت است؟

مرگ مادر زیبایی است.