بریده‌های کتاب سارا فاطمی

بگذار این ترس مبهمی که غالبا از اندیشیدن به آن فرار میکنیم را به زبان بیاورم؛ اگر جمهوری اسلامی چنان که فکر می کردیم مبتنی بر چیرگی اکثریت تاسیس می شد، آیا بعد از سالیانی امکان چربیدن رذالت بر فضیلت پیش نمی آمد؟ آیا فرض آشکارگی و حتی چیرگی خصلت های شنیع پنهان فرض بی پایه ای است؟

مبارزه با خوارج از آن نظر که مردمی معتقد و مومن بودند، بسیار کار مشکلی بود.آنها مردمی بودند که به اعتراف دوست و دشمن دروغ نمی گفتند، صراحت لهجه ی عجیبی داشتند،عبادت میکردند، آثار سجده در پیشانی بسیاری از آنها نمایان بود،بسیار قرآن تلاوت میکردند و شب زنده دار بودند، اما بسیار جاهل و سبک مغز بودند. اسلام را به صورتی بسیار خشک و بی روح می‌شناختند و معرفی می کردند. کمتر کسی می‌توانست خود را برای جنگ و ریختن خون چنین مردمی آماده کند. اگر شخصیت بارز علی (ع) نبود، سربازان به جنگ اینها نمی‌رفتند.

علی از زبان پیرش گفته بود آن که خداوند را انکار می کنند شیطان نیست، شیطان کسی است که خداوند را مصادره می کند. ابوجهل که در کفر مرد فرزند نادانِ خداوند بود، اما ابو سفیان که مسلمان از دنیا رفت خودِ شیطان است. رایحه ی قدسی تنها از یقین به شکی مدام به مشام می رسد.

بانو، ویرانه ایست این جهان. عمر، کفاف نمی دهد که آباد کنیم، غیرت رخصت نمی دهد که رها کنیم. اینگونه رها کردن نشانه ی دنائت است و جاهلانه مرمت كردن کردن، نشانه ی رذالت. درد ما این است، و خداوند خدا با ما خاموش است.