بریده‌های کتاب Sara Rezaei

بزرگترین آرزوی من برای بشریت، صلح، آرامش و شادمانی نیست. این است که هر بار شاهد مرگ کس دیگری هستیم، همچنان بخش کوچکی از وجود همه‌ی ما هم بمیرد. چون رنج همدلی است که ما را انسان نگه می‌دارد. اگر آن را از دست بدهیم، هیچ خدایی نمی‌تواند به دادمان برسد.

یک‌بار از کاپیتان در مورد این بوی گند پرسیدم، با افتخار گفت: بوی زندگی. شاید زندگی در حال تغییر، اما به هر حال زندگی... مثل بوی شور چاله های دریاست؛ گند و معتفن، اما در عین حال باطراوت. اگر یه موج بکوبه به ساحل و بو رو بفرسته توی سوراخ دماغت، تو فحشش میدی؟ نه! چون یادت میاره چه‌قدر عاشق دریایی. اون بوی تابستونی ساحل که می‌بردت به آروم‌ترین نقطه‌ی روحت، چیزی نیست جز رایحه‌ی ملایم عفونت دریا.

می‌خورم و می‌نوشم تا زنده بمانم و زندگی کنم تا بخورم و بیاشامم.

داشتن خواهری مهربان در زندگی، می‌تواند یکی از بزرگترین بخشش‌های اهورامزدا باشد.

《تا جایی که می‌توانی به رویاهایت بچسب، مریگلد کوچولو. رویاها جاودانه‌اند. نه زمان دستش به آنها می‌رسد و نه سن‌و‌سال آنها را کهنه می‌کند. شاید از واقعیت خسته و کلافه بشوی، ولی رویاهایت هیچ‌وقت رنگ‌وبویشان را از دست نمی‌دهند.》 مریگلد هم با کم‌رویی جواب داده بود که:《ولی در عوض وقتی می‌خواهی از رویا بیدار بشوی... خیلی سخت‌تر می‌شود. وقت‌هایی که از دروازه‌ی سبز می‌گذرم و برمی‌گردم خانه، اصلا دلم نمی‌آید فکر کنم که سیلویایی وجود ندارد و همه‌اش توی ذهن خودم است.》 اما به باور زن‌عمو مریگلد:《لذت رویابافی به رنج و زحمتش می‌ارزد.》

دنبال یک مرد که بگذاری، فرار می‌کند. دست خودش هم نیست. آدم وقتی دنبالش بگذارند، فرار می‌کند.

- وقتی همه‌ی اندیشه‌تون شده مرگ، چطور می‌تونید خوب بجنگید؟ - به مرگ اندیشیدن در میدان جنگ که بد نیست. کسی خوب می‌جنگد که از مرگ بترسد و نخواهد بمیرد. آن‌که مرگ و زندگی برایش فرقی نمی‌کند تا جایی شمشیر می‌زند که خسته شود، سپس خودش را به تیغ مرگ می‌سپارد.

آدم‌ها سر مسائل بی‌اهمیت خیلی سخت‌تر کوتاه می‌آیند تا سر موضوع‌های مهم.

نه بابا، چه کسی خواست خفه‌اش کند؟ من می‌خواهم با خاک یکسانش کنم.

عجب...من از تاریکی خوشم می‌آید. گرم و...دوستانه و...مهربان است. اصلا نمی‌دانستم دل شب این‌قدر قشنگ است.

چشم‌ها در یک نگاه راز‌ها را برملا می‌کنند.

سن خر با سن خریت فرق مکنه.

مادر همیشه به فکر بقیه بود.

تست سکوت، تست خیلی خوبی است. اگر بتوانی با یک نفر نیم ساعت یک جا بشینی و بی‌قرار نشوی، دوست‌های خوبی برای هم می‌شوید. وگرنه تا آخر دنیا هم نمی‌توانید با همدیگر دوست بشوید.

من اصلا حریف پوست تیره‌ی مخملی جنت نمی‌شدم، ولی او همه‌ی جنس‌هایش را پشت ويترين می‌گذاشت و جایی که از رمز و راز خبری نباشد، از عاشقی هم خبری نیست.

《آن طرف تپه ها چیست، مادر؟》 مادر با آهی گفته بود:《یک دنیاست پر از چیزهای شگفت‌انگیز... و پر از چیزهای غم‌انگیز.》