بریده‌های کتاب Sara Rezaei

چه لطف بیهوده‌ای! مثل بیشتر محبت‌هایی که مدت‌ها آرزوی‌شان را داریم، اما خیلی دیر نصیب‌مان می‌شوند!

آدم‌ها مثل یه ظرف می‌مونن؛ وجودشون با هرچیزی که توش ریخته بشه پر می‌شه.

حتی اگر تمام طول شب گریسته باشی، بازهم دمیدن صبح برایت نشاط‌آور خواهد بود.

در اعماق قلب هر کس رازهایی وجود دارد که از آن غافل است.

اگه قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین رو هم نخواهد داشت.

مرگ باید وجود داشته باشد تا زندگی، معنا یابد.

گمونم سایه‌ی کسی که مشعل رو به دست داره از بقیه تاریک‌تره.

قرار شد یک شب اسماعیل بچه را بخواباند تا بفهمد در نبودن او من چه مشکلاتی دارم. گفتم《ببین این کار سخت‌تره یا جنگیدن؟》گفت《معلومه که جنگیدن سخت‌تره.》 فردا صبح به من گفت《بابا، عراقی ها با اولین گلوله‌ای که می‌اندازی طرفشان ساکت می‌شوند. اما این بچه، من دیشب هرچه قصه و شعر و لالایی بلد بودم برایش خواندم، اما انگار نه انگار.》

اینکه با کسی شوخی کنی که ناراحت شود دیگر اسمش شوخی نیست.

پی پی مطمئن بود که مادرش در آسمان است و از سوراخی در آسمان، دختر کوچولویش را یواشکی نگاه میکند. خیلی وقت ها پی پی دست‌هایش را به‌طرف آسمان، تکان می‌داد و فریاد می‌زد:《نگران من نباش! من از عهده همه‌چیز برمی‌آیم.》 (جلد اول)

پی پی، که پاهایش را کاملاً دراز کرده بود و صاف روی زمین نشسته بود، گفت:《چه خوب است که آدم زنده باشد!》 (جلد اول)

ناراحتی خطرناک است؛ ناراحتی می‌تواند همه چیز را ویران کند. تنها چیزی که الآن می‌تواند مانعم شود، ناراحتی است.

یکی از نیاز‌های اساسی انسان اینه که درکش کنند.

این باعث شد به موسیقی‌دانی که آرون یک‌بار برایم تعریف کرده بود فکر کنم؛ کسی که یک قطعه موسیقی بدون نت نوشته بود. وقتی قطعه اجرا می‌شود، یک موسیقی‌دان به صحنه می‌آید، پیانو را باز می‌کند، زمان را تنظیم می‌کند و چیزی نمی‌نوازد.آرون گفت اولین‌باری که این قطعه اجرا شد، شنونده ها عصبانی شدند، باهم پچ‌پچ می‌کردند و روی صندلی هایشان تکان می‌خوردند، حتی بعضی‌ها از سالن خارج شدند؛ اما حالا وقتی این قطعه اجرا می‌شود، مردم انتظار سکوت دارند. به جای عصبانی شدن، چیز های دیگری می‌شنوند. مثل صدای خش‌خش لباس ها در برخورد با صندلی و صدای سرفه های آرام و مودبانه. آن‌ها صدای خودشان را می‌شنوند؛ صدایی که زیاد به آن گوش نمی‌دهند. نام این قطعه 《چهار دقیقه و سی‌و‌سه ثانیه》است، چون نوازنده دقیقا چهار دقیقه و ۳۳ ثانیه در سکوت می‌نشیند. اگر مردم ساکت بوند می‌توانستند صدای زندگی‌شان را بهتر بشنوند. اگر مردم ساکت بودند، هر وقت تصمیم می‌گرفتند حرف بزنند، حرف هایشان اهمیت بیشتری داشت . اگر ساکت بودند، می‌توانستند پیام های همدیگر را درک کنند؛ درست مثل موجودات زیر آب که برای هم نور می‌فرستند یا رنگشان تغییر می‌کند. انسان ها در خواندن و درک پیام‌های هم ضعیف‌اند.

اگر آدم ساکتی باشی، نامرئی می‌شوی!

اگر به ترسم اجازه می‌دادم وارد شود، هیچ‌وقت نمی‌توانستم جلویش را بگیرم.