بریده‌های کتاب سامان

مسأله این است که در جهان من همیشه فقط یک امکان می تواند اتفاق بیافتد و افتادن یک اتفاق به معنای نیافتادن اتفاقات دیگر است. از این رو "اگر" در مورد جهان معنایی ندارد و کاملاً فرضی است باطل.

بوعلی می‌گوید فکر نکردن به هیچ چیز، قدرتی است که هرکس ندارد.

آن بیرون پر از شی، آدم، صوت و حادثه ای است که چیزی به زندگی من اضافه نمی کند. همانطور که نبودشان هم چیزی از زندگی ام نمی کاهد.

کتابخانه بی تردید مهم ترین شی خانه است، چون دروازه ورود من به جهان دیگر است.

بدی چیست؟ خوبی چیست؟ خیلی چیزها ممکن است حالا خوب به نظر برسند، اما در قرن های دیگر بد. چیزی که شما می توانید در موردش قضاوت کنید، احساس گناه یا احساس بی گناهی است. هیچ معیاری وجود ندارد که خود خوبی و بدی را مشخص کند.

به نظر می رسد که هر موقع دنیا های جدیدی از ایده های تازه شروع می شد، تنگ نظری ها همیشه مانع کار بوده است.

از این گذشته، چه کسی میتواند بگوید آنها برده ی چیزی نیستند، چه یک ناخدای خود رای و چه باقی معاونان؟ همه ی ما بنده ی شکممان هستیم، نیستیم؟

تازه راضی کرده ام دل را به دینداری ولی بیم آن دارم که دین داران پشیمانش کنند

دور باد از ببر های سرفرازی مثل ما دوستی با خوک های سربه زیری مثل تو

بیرون هر قفس، قفسی دیگر است باز در اصل نام دیگر دنیا اسارت است

لطف خداست موهبت زندگی ولی وقتی عمیق می نگری، مرگ نعمت است

هیچ امیدی نیست اما بسکه تاریک است دشت سعی کرم کوچک شبتاب می آید به چشم

اف بر این دنیا که از تشییع هر پروانه ای مور ها در حفره ها آذوقه می انباشتند

از کتاب گیسوانت صفحه ای را باز کن تا برایت مو به مو تفسیر زیبایی کنم

وقتی خونی ریخته می شود، قانون سنگر است.

هیچکس شاید نمی توانست باور کند زنی با زور گلویش بتواند چنین غرشی بکند، شیشه ها احتمالا خورد می شد و زمین از هم می گسست. گل ها ممکن بود منفجر شوند و دل و روده هایشان را به آسمان بپاشند، برخی فریاد ها کار دنیا را یکسره می‌کند.

مافوق طبیعی تنها چیز های طبیعی هستند که علم هنوز پاسخی برایشان پیدا نکرده است.

مردها که عاشق می شوند، دل سنگ هم برایشان آب می شود!

بیشتر جاهای دنیا را گشته ام. اثری از برابری در دنیا ندیده ام، البته هنوز به دموکراسی اعتقاد دارم ولی دموکراسی را باید از بالا به مردم تحمیل کرد. باید بهشان زورچپانش کرد. انسان ها دوست ندارند با هم برابر و برادر باشند. شاید روزی اینطور خواسته ای داشته باشند ولی الآن ندارند. هفته پیش که وارد لندن شدم و دیدم مردمی که در قطار ایستاده اند حاضر نیستند یک قدم جلو بروند که برای بقیه هم جا باز شود، تمام اعتقادم به برادری انسان ها از بین رفت. نمی شود انسان ها را فقط با تکیه به خصایل نیک انسانی به فرشته تبدیل کرد. لااقل فعلأ چنین چیزی نمی شود. الان فقط باید با قوه ی قهریه آن ها را وادار کرد با هم رفتار بهتری داشته باشند. شاید ده هزار سال دیگر اوضاع تغییر کند. عجله فایده ای ندارد. تکامل روند آهسته ای دارد.