بریده‌های کتاب سمانه بهمنی

کارم از تکیه گذشته. دلم می خواهد توی بغلت بمیرم..😭

تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می کشند گریه کردم، دخترهایی که بعدها از خود متنفر می شوند و مثل یک درخت توخالی، پوسته ای بیش نیستند، و عاقبت به روزی می افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست، روح و جسمشان همان پوسته است، و خودشان نمی دانند چرا زنده اند...

تو دلم گفتم کاش آدم بتواند دنیا را بالا بیاورد و این همه دروغ و ریا نبیند. دنیا به دست دروغگوها و پشت هم اندازها و حقه بازها اداره می شود، مرده شورش ببرد.

در از خودگذشتگی است که هرگونه اثباتی به کمال می رسد. آنچه در وجود خویش واگذاری، هستی خواهد پذیرفت. آنکه در پی اثبات خویش است،خود را نفی می کند. آنکه از خود می گذرد،خود را به اثبات می رساند. تملک تمام عیار تنها با بخشش به اثبات می رسد. آنچه نتوانی ببخشی، مالک تو می شود. بی قربانی، رستاخیزی درکار نیست. هیچ چیز جز با پیشکش شدن شکوفا نمی گردد.آنچه بخواهی در وجود خویش حفظ کنی، رو به زوال می رود.

بگذار عظمت در نگاه تو باشد، نه در آن چیزی که به آن می نگری...

از من می پرسید چرا به پول احتیاج دارم. چه پرسش عجیبی! پول...همه چیز است!

زندگی بی معناشده بود و این تکرار روزمرگی، زندگی دستمالی شده ی دمِ دستی، کاروان مسخره ی شب و روز که زنجیرشده از پس همدیگر می رفت و می رفت، اما هیچ وقت تمامی نداشت، گله های عظیم گاو و گوسفند که به مسلخ برده می شدند و جوی خون، یا نه، رودخونه ی خون در خاک غرق می شد تا زمین جان بگیرد، همه و همه به این خاطر بود که آدمی کمی بیشتر عمر کند تا شاید در بقیه‌ی زندگی اش یک گاو بیشتر بخورد؟؟ مرگ چقدر دست نیافتنی و دور و غریب می آمد.

همه ی درد من این بود که یا می خواستند آدم را بپوشانند و پنهان کنند، و یا تلاش می کردند لباس را بر تن آدم جر بدهند، و ما یادگرفتم که بگریزیم. اما به کجا؟ مرز بین این دو کجا بود؟ کجا باید می ایستادیم که نه اسیر منادیان اخلاق باشیم و نه پرپرشده ی دست پرندگان بی اخلاق؟

"شر نیاز داره که خودش رو جلوه گر کنه تا آن ها ارزش خوبی را درک کنند."

وحشت در یکایک آدم های آن ساحل و در آن بعدازظهر که زیبایی اش نفس گیر بود وجود داشت‌. وحشتِ تنهابودن،وحشت تاریکی که تخیلاتشان را با شیاطین پر می کرد،وحشت انجام کاری خلاف قاعده ی رفتارخوب،وحشتِ قضاوت خدا،حرف مردم،قانون که هراشتباهی را مجازات می کند،وحشت سعی کردن و ناکام ماندن،وحشت از موفقیت و اجبار به زندگی توأم با حسادت به دیگران،وحشت عشق ورزیدن و جواب رد شنیدن،وحشت درخواست اضافه حقوق،قبولِ یک دعوت،رفتن به جایی جدید،ناتوانی از صحبت به زبانی خارجی،از نگذاشتن تاثیردرست،پیرشدن،مردن،متمایز شدن به خاطر عیوب،متمایزنشدن به خاطر محاسن،بی توجه ماندن چه به خاطر عیوب و چه محاسن. وحشت‌.وحشت.وحشت.زندگی قلمروی وحشتی بود،درسایه ی گیوتین..