شاید اگر تا چند سال پیش این کتاب را خوانده بودم خیلی برایم جالب و اثر گذار بود اما امروز احساس می کنم فقط نویسنده را خیلی درک می کنم 
ترجمه خانم بحرینی خیره کننده بود.
در پایان کتاب  آقای  ملکیان با توجه به متن کتاب 15 اصل اساسی در تفکر آندره ژید را استخراج کرده و زنجیروار هر یک را به دیگری متصل می نماید. این کار را دوست نداشتم.و ترجیح می دادم خودم آنچه از نویسنده فهمیدم را از کتاب به یادگار داشته باشم.
در آخر اندیشه های او در بخش هایی تحسین برانگیز است و در بخش هایی تامل بر انگیز.
هر کس این کتاب را خواند یپبشنهاد می کنم سری به کتاب "و خدا بود دگر هیچ نبود" شهید چمران هم بزند
        

          این کتاب حال آدم رو عجیب خوب میکنه.مائده های زمینی کتابی ست در ستایش شوق به زندگی،دریافتن زیبایی های زندگی و نگاهی موشکافانه تر به عظمت و زیبایی های طبیعت

گزیده ای از کتاب
دلپذير است ،خورشيد دلپذير است ،خاك نمناك زير پاهاي برهنه مان وماسه هاي خيس دريا ...وبوسيدن لبهاي ناشناسي كه در تاريكي به لبهايم رسيد
***
آرزو مکن که خدا را در جایی جز همه جا بیابی.هر مخلوقی نشانی از خداست و هیچ مخلوقی او را هویدا نمی سازد. همان دم که مخلوقی نظر ما را به خویشتن منحصر کند ، ما را از خدا بر می گرداند
***
تردید بر سر دو راهیها ،تمامی عمر ما را  به سرگشتگی دچار ساخته
***
خوشبختي من در اين است كه بر خوشبختي ديگران بيفزايم ، براي خوشبخت بودن نيازمند خوشبختي همگانم
***
درست است که اعمال ما،ما را می سوزانند ولی تابندگی ما از همین است
***
آرزوی تو از عشق باشد و مالک شدنت عشقانه...زیرا آرزوئی که موثر نباشد به  چه کار آید
***
بیماری شگفت آوری است:که همان خواستن چیزی است که نداریم
        

          ناتانائیل خیلی اذیتم کردی خدا اذیتت کنه
        

          برخی از جملات این کتاب، درس‌های بزرگی برای زیستن، فرصتی برای ساعت‌ها فکر کردن  و نگاهی جدید به حوادث زندگی است.
من ترجمه مرحوم ذکاء را خواندم، اما به نظرم ترجمه‌های روان تری هم از این کتاب وجود دارد.
..
(از خودگذشتگی پایان هرگونه اثبات وجود است. آنچه را تو در خویشتن رها می‌کنی هستی خواهد یافت. هر چه در پی اثبات وجود خویش است وجود خود را نفی می‌کند و هر چه از خود می‌گذرد هستی خود را اثبات می‌کند. تملک کامل فقط با بخشش اثبات می‌شود. هر چه تو نتوانی ببخشی مالک توست. بی قربانی شدن، رستاخیزی در پی نخواهد بود‌. هیچ چیز به شکوفايی نمی‌رسد مگر با اعطا شدن. آنچه تو می‌خواهی در خويشتن نگاه داری پژمرده و فاسد می‌شود.)


        

          شاید ارزش یکبار خوندنو داشته باشه ... درباب ستایش شادی های غیر منتظره زندگی و عشق به جزئیات ...
        

          هر کاری یه وقتی داره، کتاب خوندن هم همینطوره! اگه یه کتابی رو دیرتر از وقتش بخونی دیگه برات مزه نداره، از  اونطرف اگه زودتر بخونیش ممکنه  زیادی برات گنده باشه و یه جورایی رودل کنی!
خوندن این کتاب برای من  تو نوجوانی، خیلی گنده بود. سخت هضمش کردم.  وقتی تشنه خوندنی و یه کتابخونه پر از کتاب دم دستته، این زودتر خوندن‌ها هم اتفاق میفته!
        

          سرتاسر کتاب جملات خوشگل‌خوشگل و قصاره. ریتم یکنواخت و خسته کننده‌ای داره و نباید شبیه کتاب‌های دیگه تصورش کرد. به زور خوندمش چون نمی‌خواستم نصفه‌کاره بمونه. رگه‌های همجنس‌گرایی( اونم از نوع پدوفیل) هم توش زیاده و این قضیه واسه شخص من آزاردهنده بود و نمی‌ذاشت با بقیه جملاتش زیاد ارتباط بگیرم. انگار اینکه میدونی یه بخشی از این آدم دچار مشکله و ایراد داره، باعث میشه به بقیه حرفاش هم حس بد پیدا کنی.
        

          مائده‌های زمینی و مائده‌های تازه؛ جشن زندگی در کلمات ✨
آندره ژید در «مائده‌های زمینی»، نه تنها یک کتاب، بلکه مانیفستی برای آزادی روح، رهایی از قیدهای کهنه و تجلی ناب‌ترین شکل زندگی را به ما هدیه می‌دهد. این کتاب دعوتی است برای کسانی که می‌خواهند از بند سنت‌ها، باورهای تحمیلی و حتی چارچوب‌های ذهنی خود رها شوند و به استقبال ناشناخته‌ها بروند. ژید در این اثر با نثر تامل‌برانگیز و فلسفه‌ای سرشار از احساسات، ما را به تجربه‌ای بی‌واسطه از زندگی فرا می‌خواند.
ژید در سال‌های بعد، زمانی که به بلوغ فکری عمیق‌تری می‌رسد، کتاب دیگری می‌نویسد: «مائده‌های تازه». این اثر را می‌توان نوعی پاسخ و بازنگری به ایده‌های پیشین او دانست. اگر مائده‌های زمینی سرود بی‌پروا و پرشور آزادی است، مائده‌های تازه می‌گوید: رهایی کافی نیست؛ بلکه باید معنا و تعادلی در این آزادی یافت.


📍نقاط ضعف کتاب:
- در این اثر، ژید آزادی را می‌ستاید، اما چارچوب روشنی برای آن ارائه نمی‌دهد. برخلاف نیچه یا سارتر، او به پیامد‌های اجتماعی و اخلاقی این رهایی اشاره‌ای عمیق نمی‌کند. این باعث می‌شود که کتاب بیشتر شبیه یک مانیفست انگیزشی تا یک تئوری فلسفی جامع.
- ژید در کتاب، لذت را به عنوان یک اصل بنیادین مطرح می‌کند، اما تاثیرات آن بر دیگران و حتی بر خود فرد را چندان بررسی نمی‌کند. او در بخش‌هایی از کتاب، حس «هرچه دلت می‌خواهد، همان را انجام بده» را القا می‌کند که می‌تواند منجر به نوعی بی‌مسئولیتی و نیهیلیسم سطحی شود.
- کتاب پر از جملات زیبا است، اما بسیاری از این جملات، فاقد مصداق‌های عملی هستند. ژید فقط یه ستایش آزادی می‌پردازد، اما در مورد نحوه تحقق آن، توضیح کافی نمی‌دهد. در نتیجه، کتاب ممکن است برای خوانندگانی که به دنبال راهکارهای عمیق‌تر هستند، سطحی و گذرا به نظر برسد.
- ژید در این کتاب بیشتر به آزادی فردی می‌پردازد و چندان به روابط اجتماعی و تاثیر جامعه بر فرد توجه نمی‌کند. اما در دنیای واقعی، آزادی فردی همیشه در تعامل با دیگران تعریف می‌شود. این نگاه فردگرایانه افراطی می‌تواند منجر به نوعی توهم آزادی شود که در دنیای واقعی چندان کاربردی نیست.

💭 این کتاب را باید خواند؛ شاید در انتها، هر کس نسخه‌ای شخصی از آنچه ژید گفته، درون خودش پیدا کند.
        

          مائده های زمینی که توصیف محیط پر رنگه برای من کند پیش میرفت ولی مائده های تازه رو بلعیدم از بس داشتم از وارستگی که داشت بهم میداد حال میکردم 
مائده های تازه رو بخون تا وقتی سنت بالا رفت پشیمونی برای نکرده هات نداشته باشی !
        

          رفیق، زندگی را بدانگونه که مردمان به تو عرضه می‌دارند مپذیر. پیوسته به خود بقبولان که زندگی، زندگیِ تو یا دیگران، می‌تواند زیباتر از این باشد. 

به هیچ روی آن زندگیِ دیگر را مپذیر؛ آن زندگی آینده را که شاید تسلی‌بخشمان باشد و یاریمان دهد تا آسان‌تر به رنج‌های این یک گردن نهیم. 

از روزی که رفته‌رفته دریابی که مسئول بیشتر رنج‌های زندگی، نه خدا بلکه بشر است، دیگر بدان‌ها تن در نخواهی داد.⁣
⁣⁣
        

          از بت‌ها فرمانبرداری مکن|
کلیشه؛ کلیشه فرم را از معنا، ذهن را بر شکل معطوف و تمرکز را از محتوا دور می‌کند. پس «از بت‌ها فرمانبرداری مکن» می شود: بت دیگر وجود ندارد و فرمانبرداری از بت هم بی معنا است.
بت اما در روزگار ما همان #خدا ست؛ همان خدای متشخص انسان‌وار که یک ناظر بیرونی است؛ ثواب می‌دهد و عقاب می‌کند؛ بهشت و جهنم دارد؛ فرمان می‌دهد و بازمی‌دارد؛ خوب دارد و بد؛ زشت دارد و زیبا.
بت بزرگ روزگار ما همان خداست. بت‌های کوچک هم به وفور در‌اطرافش پراکنده؛ بت‌های خردی که همه ساخته و پرداخته همان خدای کلان است.
#کلیشه اسم را از رسم می‌اندازد چنان که #آندره_ژید را شاعری هضیان‌گو جلوه می‌دهد؛ شاعری که احتمالا مجنون است و‌ برای همان اصرار داشته جهان را جور‌ دیگری ببیند. او اما #مائده_های_تازه برای انسان ارمغان دارد: #بت خود را بشناس و‌ از آن فرمانبرداری مکن. 
        

          به جرأت میتونم بگم یکی از بهترین کتاب هایی بود که خوندم. کتاب در خصوص عرفان و فلسفه ست. عرفانی که خدا رو در تمام مخلوقات میبینه و هرچیزی رو نشونه ی از وجود خدا میدونه.انرژی مثبتی که در این کتاب هست با تمام وجود حس میشه.
کتاب مائده‌های زمینی نوشته‌ی آندره ژید ، شاهکاری بزرگ در میان آثار #ادبیات_فرانسه محسوب می‌شود. ژید در این کتاب به یادماندنی از شما می‌خواهد به دنبال شناخت خویشتن بروید، خود را بشناسید و با خود صادق باشید.
        

          حقیقتا هر ادمی لازم داره یک بار این کتابو بخونه و اون حس و حال داخل کتاب درک کنه.(این کتاب وقتی بخونی حس   آنشرلی رو بهت میده وقتی داره درباره ی ابر ها و جنگل زیبایی ها حرف میزنه.)✨📚
        

          آدم باید برای کتابایی که چند سال پیش خونده و فعلا فرصت بازخوانی نداره یه چیزی بنویسه چون هرچی ازشون دورتر میشیم ایده های اون کتابا تو ذهنمون کمرنگ تر میشه. مهمترین ایده این کتاب هم یک نوع مواجهه مستقیم و بی واسطه با تمام لذائذ زندگی است که فهم معنای زندگی بدون اونا ممکن نیست. بنابراین کاملا ضدروشنفکری هستش. یعنی دعوتیه به اینکه هیچ فکری رو بر درکی که خودت از مواجهه مستقیم با زندگی میتونی داشته باشی ترجیح نده. به خاطر همین اول کتاب میگه کتاب منو دور بنداز و راه خودت رو برای لمس کردن زندگی پیدا کن. بخش اصلی کتاب هم شرح همین تماس ژید با زندگی هستش که طی دوره ای از سفرهای دور و دراز از چشیدن هیچ لذتی مضایقه نمیکنه. حتی در توصیف لذت خوردن هر میوه ای چند صفحه قلم زده. این که توصیف یک لذت چقدر میتونه توی درک بهتر همون لذت به ما کمک کنه رو ما توی نگاه مارسل پروست به زندگی هم داریم. مخصوصا لذائذی که به دیدن مربوط میشن. نمیدونم شاید این معنا همون چیزی باشه که در فرهنگ شرقی خودمون هم هست: وصف العیش، نصف العیش
شبی از «پیرو»، دریای دوردست را دیدیم که پرتو نقره فام ماه بر آن می تابید. نزدیک ما، شرشر آبشارها از برج آب شهر به گوش می رسید. قوهای سیاه، با شرابه هایی سپید بر پرهایشان، در استخر، آرام غوطه می خوردند.
در «مالت»، برای کتاب خواندن به باغ فرمانداری رفتم. در «چیتاوکیا»، بیشه ی بسیار کوچکی بود با درختان لیمو. آن را «ایل بوسكتو» می نامیدند. در آنجا به ما خوش گذشت. و در لیموهای رسیده ای دندان فرو بردیم که نخست ترشی تحمل ناپذیری دارند. اما بعد، رایحه ای طراوت بخش در دهان بر جای می گذارند. در «سیراکیوز» نیز در «لاتومی » سهمناک، بدین لیموها دندان زدیم.
در بوستان «لاهه»، آهوانی این سوی و آن سوی در گردشند که دیگر چندان وحشی نیستند.
از باغ «اورانش » می توان «مون سن میشل» را دید و شنهای دوردست، شبانگاه، گویی ماده ای مشتعل است. شهرهای بسیار کوچکی هست که باغ هایی دل انگیز دارد. شهر از یادمان می رود. نامش فراموش می شود. آرزوی دیدن دوباره باغ بر جا می ماند. اما هیچ نمیدانیم که چه گونه می توان بدانجا بازگشت.
آرزوی دیدن باغهای «موصل» را در سر می پرورم. شنیده ام که پر از گل سرخ است. باغ های نیشابور را عمر خیام ستوده است و باغ های شیراز را حافظ. هرگز باغ های نیشابور را نخواهیم دید.
اماباغهای «وردی» را در «بسكره» می شناسم. کودکان در آنجا، بز می چرانند.
در «تونس»، باغی جز گورستان نیست. در «الجزیره»، در باغ «نمونه» (که در آن هر گونه نخلی هست)، میوه هایی خورده ام که پیش از آن هرگز ندیده بودم. و از «بلیده» ای ناتانائیل، با تو چه بگویم؟

حالا البته دارم به این فکر میکنم که چطور ممکنه لذت گرایی و تنوع طلبی به ملال منتهی نشه. راستش الآن بعد از 4 سال یادم نمیاد ژید در کتابش به چنین مسئله ای اشاره کرده یا نه. اما این قدر میدونم که شیوه زندگی اپیکور به عنوان فیلسوفی که اسمش با لذت گرایی گره خورده اینطور نبوده. اتفاقا اصلا اهل افراط نبوده و سعی میکرده طوری با امساک زندگی کنه که هرچه بیشتر قدر لذائذ رو بدونه
        

          ناتانائیل! ای کاش عظمت در نگاه تو باشد نه در آنچه بدان می نگری...
ناتانائیل!در کنار آن چه شبیه توست نمان، هرگز نمان،ناتانائیل! 
ناتانائیل،آرزو مکن که خدا را جز در همه جا بیابی، هر آفریده ای نشانه ی اوست اما او را نشان نمی دهد.
ناتانائیل همچنان که می گذری ،به همه چیز نگاه کن و در هیچ جا درنگ نکن. به خود بگو تنها خداست که گذرا نیست...
ناتانائیل من زندگی دردآلود را از دل آسودگی دوست تر می دارم!
ناتانائیل! می توان به زیبایی به خواب رفت و به زیبایی از خواب برخواست، اما خواب های شگفت در کار نیست، و من رویا را تنها زمانی دوست دارم که حقیقت آن را بپذیرم، زیرا زیبا ترین خوابها هم با لحظه ی بیداری برابری نمی کند...

من با خوندن تک تک‌ همین جملات بود که عاشق این کتاب شدم ، چون درست زمانی خوندم که به شنیدنش احتیاج داشتم
        

          به درد چه کاری می‌خوری؟
ژید آدم سرگردانی بود. تمام عمرش را صرف کرده تا پاسخ سوال سختی را که برای خود طرح کرده بود بیابد: «سرشاری و کمال در چیست و تو به درد چه کاری می‌خوری؟»
او از مدرسه متنفر بود. در همان کلاس اول ابتدایی از مدرسه اخراج شد تا با معلم خصوصی دیپلم ادبی بگیرد. ژید تحت تاثیر سخت‌گیری‌های مذهبی مادرش ریاضت را برگزید. روی چوب می‌خوابید و در حوض پر از یخ آب‌تنی می‌کرد. در این ایام به عشق دختردایی‌اش «دفترهای آندره والتر» را نوشت؛ کتابی در مبارزه با شهوت و گناه. این کتاب او را با نویسندگان سمبولیست فرانسه آشنا کرد.
یک روز حس کرد هیچ چیز در پاریس برایش زیبا جلوه نمی‌کند. سرگردانی‌اش شدید شده بود؛ ناگهان همه چیز را رها کرد و به آفریقا رفت. آن‌جا سل گرفت، ولی نمرد. دوسال در آن‌جا ماند، از مریضی خوشش آمد و دواهایش را دور ریخت. این دو سال زندگی‌اش را تغییر داد: «در بازگشت به فرانسه راز آدمی را به همراه خود می‌آوردم که بار دیگر به زندگی بازگشته باشد؛‌ «مائده‌های زمینی» میوه سل من بود، و آن دوره، بزرگترین دوره شور و التهابم...». به تمام تعصبات مذهب پروتستان‌ش پشت پا زد و به پاریس بازگشت، اما دید فقط درون خودش عوض شده و در اطرافش چیزی تغییر نکرده است؛ افسرده شد و حتی خواست خودش را بکشد. در این احوال مادرش مُرد و او با دختردایی‌اش ازدواج کرد؛ ازدواجی که محور تمام کتابهایش شد.
در این اوضاع بود که بار دیگر شک دوران جوانی به سراغش آمد: «به درد چه کاری می‌خوری؟» ژید هم مثل بیشتر آدم‌ها بین خدا و شیطان در نوسان بود. به هر آیینی که می‌گروید در یک کتابش مطرح می‌کرد و سپس دورش می‌انداخت؛ وارد احزاب سیاسی می‌شد، حزب را رها می‌کرد، به سفر می‌رفت، نشریه راه می‌انداخت. 18 ماه پرستاری در جنگ اول او را دچار تاملات عارفانه کرد تا «اینک با تو...» را بنویسد و در آن با مسیح راز و نیاز کند. مدتها کتاب می‌نوشت و کسی نمی‌خرید. مدتی ننوشت. مدتی کتاب چاپ کرد و انبار کرد تا سال‌ها بعد منتشر کند. خلاصه همه کار کرد تا به این پرسش که یک انسان چگونه می‌تواند باشد، جواب دهد. نوشت: «هرکسی باید راه خود را بپوید، اما رو به سربالایی...» در این ایام پنجاه ساله بود. حس کرد دیگر اضطرابی از تناقض‌های درونش ندارد و «مائده‌های تازه» را نوشت. آندره ژید در 84 سالگی مُرد و او را در کنار قبر همسرش به خاک سپردند. متن سنگ قبرش این است: آندره ژید 1951 - 1869 

به قلم مهدی قاسمی، هفته‌نامه‌ی همشهری جوان، سال اول، شماره‌ی 9، 3 اسفند ماه 1383.
        

          برخي احساس عشق به خداوند را دليل وجود "او" مي‌دانند. از همين روست، ناتانائيل، كه من هرچه را دوست داشته‌ام خدا ناميده‌ام، و از همين روست كه خواسته‌ام همه چيز را دوست بدارم!

كتابي بسيار زيبا و شاهكار در مورد خدا و زندگي!
به نظرم اگه آندره ژيد به مطالبي كه نوشته ايمان داشته باشه،‌خدا رو خيلي خيلي بهتر از ماها شناخته...
        

          از خواندن این کتاب بسیار لذت بردم. یکی از بهترین رمان‌هایی بود که تا به حال خوانده ام.
ساختار و محتوای کتاب برای من تداعی‌گرِ کتاب مقدس و آیین بودا بود(در فرم و اصطلاحات کتاب مقدس و در محتوا آیین بودا).
مائده‌ها عمیقا عرفانی است، تلقی‌ای که از خدا دارد و همچنان راهی که برای رهایی نشان می‌دهد کاملا رنگ و بوی عرفانی دارد.
مؤخره استاد ملکیان هم بر کتاب خواندنی است.