بریده‌های کتاب سجاد (بر چرخ زمان) 🇵🇸

تمامی کلمات، درست و غلط، درِگوشی یا بلند، سرنخ‌هایی از قلب انسان‌هاست. گوش کنید. اصلا اگر می‌خواهید از کاری سر در بیاورید باید سراپا گوش شوید.

بدترین دشمن کتابخانه دانشجوی شاغل و بهترین دوست آن "توماس جفرسون" است که یک کتابخانه شخصی دارد و لازم نیست به کتابخانه عمومی مراجعه کند.

زمان کار کتابخانه باید دقیقا همزمان با ساعت کاری ادارات، و بر اساس مذاکرات پیش‌بینی شده با مقامات اتحادیه‌های کارگری و اتاق بازرگانی تعیین شده باشد. شنبه‌ها و یکشنبه‌ها، غروب‌ها و وقت غذا بی‌چون و چرا کتابخانه تعطیل باشد.

ما باید به دنبال رویا باشیم؛ امّا البتّه رویایی که از یک سو به واقعیت متّصل باشد.

_ از روزگار، مادر! زمانه، ذلیل را ذلیل‌تر می‌کند، افتاده را افتاده‌تر. باید سوار بود و محکم.

یاشا داد کشید: حکیم! آلنی جواب داد: هنوز بیدار نشده‌ام. یاشا گفت: اگر خوابی چرا این‌قدر حرف می‌زنی؟ آلنی جواب داد: این یک مَرَض است یاشا! حرف زدن در خواب، و حتّی راه رفتن و عمل کردن در خواب. مرض خطرناکی‌ست که خیلی‌ها به آن مبتلا هستند.

رنجِ غرق شدن در دریا از آنِ کسی‌ست که دل به دریا سپرده است. مدّعیان پرُمدّعا از آن رو می‌توانند همه‌ی مبارزان و مومنان و معتقدان را مورد تهاجم و بی‌حرمتی قرار بدهند و خود° بر کنارِ از تهاجمِ دیگران بمانند، که هرگز در مخاطره نبوده‌اند، اهل میدان نبوده‌اند، مردِ اقدام نبوده‌اند.

لحظه‌های عظیم، متعلّق به رویا نیستند. می‌آیند، می‌رسند، تو را حرکت می‌دهند، تو را در درونِ خود جای می‌دهند، و آن‌گاه تو می‌مانی و آن‌چه به دست آورده‌یی، یا کوتاهی کرده‌یی و به دست نیاورده‌یی. لحظه‌ی بزرگ، به تماشای تو نمی‌شیند، و خود را دفن نیز نمی‌کند.

_ مرا سر غیرت نیاورید که کار دست خودتان می‌دهید ها! _ غیرت که سر و ته ندارد آدمیزاد! مرد آن است که همیشه غیرتش همراهش باشد، نه آن که دیگران او را دست بیاندازند و سر غیرت بیاورند!

امّا حرف، تنها در صورتی که مقدّمه‌ی عمل باشد، معتبر است.

این را بفهم، و غم این را نداشته باش که دشمنان ما، از اصول ما استفاده‌ی ناصحیح کنند و ما را به روز سیاه بنشانند. آنها، اگر دَم از اصول اخلاقی ثابت و استوار می‌زنند هم فقط به خاطر آن است که ما را گرفتار و پابند آن اصول کنند، تا خود بتوانند به راحتی و بی‌دغدغه، ستم کنند و ستمگر باقی بمانند. خود آنها، هرگز به اخلاقی که از آن سخن می‌گویند، معتقد نبوده‌اند و نیستند، که اگر بودند، دیگر ستمگر و فاسد و بدکاره نبودند...

امید را برای روزهای بد، ساخته‌اند؛ چراغ را برای تاریکی.

چیزی که تو از آن فرار می‌کنی، این‌جا نیست؛ توی گاری توست، توی وجود توست، توی قلب تو... و آن، ترس است، ترس؛ چیزی که به هر کجای دنیا فرار کنی با توست، و این است که تو را از دیگران، متنفّر می‌کند... حالا برو... برو به امان خدا!

آیا مجموع رنج‌های یک قبیله متعلق به همه‌ی افراد آن قبیله نیست؟ و آیا آن رنج‌ها، محصولِ مجموع اعمالی نیست که افراد آن قبیله داشته‌اند؟

غم، قانع نیست. هر چه مدادا کنی، ستیز می‌کند؛ هر چه عقب بنشینی، پیش می‌آید؛ هر چه خالی کنی، پُر می‌کند؛ هرچه بگریزی تعقیب می‌کند. چون که بنشانی‌اش، می‌نشیند آرام؛ چون پر‌و‌بال دهی او را، می‌پرد بسیار.

« با اجازه‌ی شما من آب‌دیده شده‌ام؛ چون پدرم همه‌جور تنبیه را رویم اجرا کرده است تا آدم شوم، اما من آدم نشده‌ام. من یک کرگدن شده‌ام و خیلی چیزها برایم خنده‌دار شده است. از عصبانیت بابا، سوژه‌های بامزه پیدا می‌کنم و می‌خندم. وقتی حالش خوب است، برای خودش هم تعریف می‌کنم و او به زور جلو خنده‌اش را می‌گیرد. به هر حال یک پدر کرگدن نباید زیاد جلو پسر کرگدنش نیشش باز شود؛ این یک اصل کرگدنی است! »

آهای کفشدوزک! فکری به حال آرزوها کن! لطفا کاری کن که مادربزرگ هم آرزویی داشته باشد!

تابستان برای من یعنی دایی‌فرامرز و شب‌نشینی در حیاط و خندیدن از قصه‌های شیرین او. نقاشی با آبرنگ و گشتن در خیابان. چطور همه‌ی آن خاطرات از روی موزاییک‌های خانه تبخیر می‌شود؟

اما تاریخ، مصمّم‌تر از تک قهرمانان است و بسی مرگ‌ناپذیر. هیچ‌کس، هیچ‌کس نمی‌تواند تاریخ را، لب چاهی، تشنه از پای درآورد. هیچ‌کس نمی‌تواند تاریخ را از پشت به گلوله ببندد. زخمی کردنِ طبیعت، آری؛ به بستر کشاندنِ طبیعت، آری؛ امّا میراندنِ طبیعت، هرگز...