خواننده‌های قد و نیم قد ویژه‌نامه پنجشنبه‌های روزنامه‌همشهری یعنی دوچرخه«فریبا خانی» را خوب می‌شناسند. او سال‌هاست برای کودکان و نوجوانان می‌نویسد و یکی از نویسنده‎های محبوب آن‌هاست . «من سوزن قورت دادم»خاطرات کودکی و نوجوانی او است خاطراتی که خواندنشان نه فقط برای نوجوانان جذاب است، بلکه همه با خواندن کتاب به یاد روزهای خوش بچگی می‌اندازد. این کتاب به بچه‌ها خاطره نویسی را یاد می‌دهد و به بزرگ‌ترها یادآوری می‌کند سری به دفترچه خاطراتشان بزنند، شاید خاطراتی داشته باشند که مثل خاطره‌های فریبا خانی برای همه جذاب باشد. شاید خواندن این کتاب باعث شود چند نفر نویسنده شوند و چند نویسنده هم به فکر چاپ خاطراتشان بیفتند. این که برای دل خودتان می‌نویسد یا برای مخاطب خاص و عام، به خودتان مربوط است. فقط یادتان باشد که هیچ وقت برای نوشتن دیر نیست.

به قلم  هاله عابدین، شماره‌ی495 همشهری جوان، 2 اسفند 93
        

          مجموعه ای از خاطرات که طبق گفته خود نویسنده دست نخورده و بکر هستن و به همین سبب بعضی از اونها کمی گنگ هستند.
        

          خاطره‌نویسی و خاطره‌گویی کار سهل ممتنعی است. آدم فکر می‌کند خب کاری ندارد! الان آن‌چه از سر گذرانده‌ام را تعریف می‌کنم و همه را به خنده یا تأسف، حیرت یا عصبانیت مبتلا می‌کنم و تمام. اما وقتی پایت را در گود می‌گذاری، می‌بینی که به این سادگی‌ها هم نیست. خاطره‌گوهای قهار «آن» ی دارند که همان آن خاطره‌هایشان را خواندنی و شنیدنی می‌کند. و اگر واجد آن «آن» نباشی، ممکن است بیشتر از شگفتی و لذت، ملال نصیب شنوندگانت کنی.
نویسندهٔ این کتاب، مجموعه‌ای از خاطراتش را به همان شکل خاطره -و نه داستان- در این کتاب گرد آورده. چون می‌خواسته «خاطره، خاطره باشد. ساده و واقعی عین خودش.»
و در ادامه افزوده: «فکر کنم داستان کمی حیله و حقه دارد. بازی دارد. اما خاطره‌ها داستان‌های کالی هستند که ساده و راحتند.»
هرچند من با ایشان موافق نیستم و شیفتهٔ همان حیله‌گری و حقه‌‌بازی نویسندگانم که یک داستان کال را به یک میوهٔ رسیده تبدیل می‌کنند، اما تلاش ایشان در گردآوری این خاطرات و چیدن این میوه‌های کال در سبدی زیبا، ستودنی است.
از این نظر، من کتاب «ما هم روزی، روزگاری» را بیشترتر می‌پسندم. چون به هر خاطره یک «پشت صحنه» افزوده است که در آن نویسندهٔ خاطره، از پشت صحنهٔ آن واقعه و گاه از شعبدهٔ کوچکی که در نوشتن خاطره به کار برده و آن را یک‌ قدم به داستان نزدیک‌تر کرده، پرده‌برداری کرده است.
و همین هم برای من جای سؤال است. که چرا خانم خانی خاطرات خودش را نوشته اما در هر خاطره تغییر شخصیت و جنسیت داده و کسی دیگر شده است؟ پشت جلد کتاب نوشته: او هر بار تغییر شخصیت می‌دهد تا به مخاطبش بگوید که این خاطرات می‌تواند مال هر کسی باشد.
از این که خاطرات نمی‌توانند مال هر کسی باشند -و تمام «ویژه» گی‌شان هم در همین است-  بگذریم، اما مگر قرار نبود خاطره‌ها دست‌نخورده و بی هیچ حیله و حقه به دست ما برسند؟🤔
مجموعاً دلم می‌خواهد خاطره را «بشنوم» و «داستان» را بخوانم!
با وجود این، خواندنش برای نوخوان‌ها قطعاً مفید است چون هم لقمه‌های کوچک راحت‌خوانی در سفره‌شان می‌گذارد و احتمالاً لبشان را به خنده می‌گشاید و هم تشویقشان می‌کند که خودشان دست به قلم بشوند و خاطراتشان را مکتوب کنند.

        

          کتاب باحالی بود
داستان های جذاب،تصویرگری بامزه و حرف های کودکانه
        

          پشت جلدش نوشته که هدف این کتاب
تشویق مخاطب برای ثبت خاطراته‌
از این جهت کتاب بدی نیست و
خواندن بعضی از خاطرات توی کتاب 
قلقکت‌ می‌دهد تا تو هم بنویسی.
        

          کودک ها بخوانند تا از خنده ریسه بروند
نوجوان ها بخوانند تا با کتاب زندگی کنند
و بزرگ‌تر ها بخوانند تا خاطراتشان زنده شود
        

          معمولا در دنیای شخصی‌سازی شده‌م، به این دست کتاب‌ها دو نشان ویژهٔ پادشاه، یعنی نشان «گذری» و نشان «استراحت بین دو نیمه»، رو اعطا می‌کنم (پادشاه شدن، تنها یکی از خوبی‌هایِ داشتن چنین دنیایست).

  نشان «گذری» رو به این دلیل که این کتاب‌ها مثل فشنگ از قفسه‌های "می‌خواهم بخوانم" و "در حال خواندنم" گذر می‌کنن و خودشون رو به قفسه "خوانده‌ام" می‌رسونن.

 و نشان «استراحت بین دو نیمه» رو هم به این جهت که خستگی ناشی از کتاب خوندن رو، می‌شه با خوندن این کتاب‌ها در کرد!

  این کتاب هم به دلیل کوتاه و طنز بودنش سزاوارِ دریافت این دو نشان بود.

  برای دیدن کتاب‌های دیگه‌ای که این دو نشان رو دریافت کردن، می‌تونین سری به فهرستِ(لیست) «استراحتِ بین دو نیمه» بزنین.