بریده‌های کتاب نل

به رسمیت نشناختن تنهایی، بی پناهی می‌آورد. زیرا وقتی وجود تنهایی را نپذیریم، دائم از آن فرار می‌کنیم؛ و چون جایی برای فرار از تنهایی-از این‌ موجودی که در پوست ما زندگی می‌کند- نمی‌یابیم، احساس بی‌پناهی می‌کنیم.

گرگ گفت: «شکوفاشدن گل نیلوفر فقط به این دلیله که به راه خودش ادامه می‌ده. جوونه‌ی کوچک نمی‌دونه برکه چقدر عمیق داره، چقدر باید بالا بره یا چه چیزهایی سر راهش قرار داره. اون فقط به راهش ادامه می‌ده. این واقعیت که زندگی اون از جایی بسیار تاریک شروع میشه، متوقفش نمی‌کنه.»

در کلماتی جون «برابری» همیشه نفرتی پنهان نهفته است، چون مردم نمی‌توانند با این باور زندگی کنند که با دیگران یکسان هستند!

در مرکز ذهن شما بنیان وجودی‌تان، یا ایگو یا همان هویتتان قرار دارد. فرض کنیم ناگهان محور مختصات شما پاک شود. این عمل هیچ معنایی برای مرکز ذهنتان نخواهد داشت، چون مرکز بسیار مناسب‌تری در قلبتان وجود دارد. وقتی محور یک انسان پاک و او سردرگم شود، می‌توانید به آرامی و دقت او را با کلماتتان به دام بیندازید؛ نه به او فرصت فکر کردن دهید و نه مکان جدیدی برای زیستن پیش پایش بگذارید. انسان از دستورات کسی پیروی می‌کند که خانه‌ی جدیدی در اختیارش قرار دهد؛ و بعدش به طرز شگفت‌آوری مطیع می‌شود.

عشق تنها راه گریز آدمیزاد است برای اینکه در قفس روزمرگی‌اش نپوسد، حتی با هزاران کلید در دست. ضرورتی است که خودش بهانهٔ بودنش را می‌جورد و می‌یابد.

گفت‌وگوی توام با آرامش به باز کردن سفره‌ی دل ختم می‌شود و در باز کردن سفره‌ی دل اغلب چیزهایی عیان می‌شود که نباید.

حسادت چاره‌ناپذیرترین زندان دنیا بود. کسی به زور در زندان حسادت حبس‌اش نمی‌کرد. زندانی به میل خودش تو می‌رفت، در را قفل می‌کرد و کلیدش را دور می‌انداخت.

«هرچی باشد، این یادت بماند. تاریخ را نه می‌شود پاک کرد نه عوض. مثل این است که بخواهی خودت را نابود کنی.»