بریده‌های کتاب نگین خزایی

گاه سربازی شجاعی گاه شاهی ناامید روز وشب چیزی به جز تکرار یک شطرنج نیست

خوشه ای از ملکوت تو مرا دور انداخت! من هنوز از سفر باغ ارم دل تنگم

خدا انسان را طوری آفریده که زود عادت می کند و آن گاه که روزگار درازی بر او گذشت سخت دل می شود و آنچه را در پی آن بوده فراموش می کند.

زمان، تلخ ترین خاطرات را شیرین می کند، به قید آنکه قهرمان آن خاطرات تلخ خود ما باشیم و تلخی و درد بر ما فرود آمده باشد نه بر دیگران عزیز یا عزیز دیگران.

دوستی ، ریشه در اعماق دارد؛ اعماق ازمنه ی از دست رفته ی بازنگشتنی تکرار نشدنی.

ما به این دنیا آمده ایم تا قیمت پیدا کنیم ، نه این که به هر قیمتی زندگی کنیم.

کسانی که ایمانشان بیشتر است رنجشان بیشتر است، که:البَلاءُ لِلوِلاء مادامی که در گیره ی عشق جایی نگرفته ای ، سوهانی نمیخوری. هر چه این گیره محکم تر شد ، این سایش و فرسایش زیادتر می شود.

بی خبر ! بی خبر! آن ها می خواهند تو را بسازند و تو را آورده اند که بسازند و این است که بزمت را می سوزانند، که خانه ات را خراب می کنند، که محبوب هایت را می شکنند، که مگر برخیزی. خرابت میکنند تا آباد شوی.دیوار هایت را می ریزند تا به وسعت برسی و این است که تو باید خودت بخواهی و طلب کنی و اگر نخواهی و کردند شکر کنی و یا لااقل صبر داشته باشی که بارور شوی، نه آنکه جزع بزنی و فریاد، که فریاد خریداری ندارد و در زیر این گنبد کبود بازاری ندارد که دنیا با درد همراه است و باغم مخلوط و با رنج پیچیده.

اگر این ها که به من پشت کرده اند و رفته اند می دانستند که چگونه در انتظارشان هستم و چگونه مشتاق بازگشتشان هستم، از شوق می مردند و رگ هایشان از فشار عشق من پاره می شد.

من چه یادی دارم؟ چرا یادم به وسعت همه تاریخ است؟ چرا آدم ها در یاد من زندگی می کنندومن در یاد هیچکس نیستم؟

آن قدر خوش است که اگر گوشه خلوتی پیدا کند، آب همه دریاها را گریه خواهد کرد!

تقدیر، اسب رم کرده ای است که نمی شود بهش دهنه زد!

کسی که عشق رفتن دارد، زمین خوردن مانعش نمی شود، که تجربه می آموزد. تجربه ای برای درست رفتن.

برای خوب شدن حال دلت به معنویت نیاز داری ؛ به کمک گرفتن از کسی که قدرتش بیشتر از همه است...