بریده‌های کتاب نفس حسینی

فکر کردم موشک‌باران مثل توفان است و تنها کاری که از آدم بر می‌آید این است که بنشیند تا توفان تمام شود؛ مگر کار دیگری هم از ما ساخته است؟!

آلمانی‌ها من را لهستانی می‌دانستند و لهستانی‌ها فکر می‌کردند آلمانی‌ام، اما من هیچ‌کدام این‌ها نبودم.

چه حیف! (یا چه خوب؟) لحظاتی که بشر حس نکند تمدن محاصره‌اش کرده اندک‌اند.

این را در نظر بگیرید که تمام بدبختی این است که قلب او دیگر دقیقا قلب آدم است، نه قلب سگ، آن‌هم مزخرف‌ترین قلبی که در طبیعت نظیرش پیدا می‌شود!

مردن، خفتن؛ نه بیش؛ و پنداری که ما با خواب به درد‌های قلب و هزاران آسیب طبیعی که نصیب تن آدمی است پایان می‌دهیم؛ چنین فرجامی سخت خواستنی است.

به خدا، در مردمی به سن و سال من لجاج ورزیدن در عقاید خود همان‌قدر عادی است که بصیرت نداشتن در جوانان.

انسان‌های محصور در پیله فکر و ذوقی یگانه در همه عمر برایم جالب بوده‌اند، چون هر‌ اندازه آدم به دور خود حصار بکشد، به همان میزان به بی‌کرانگی نزدیک می‌شود.

گویی همچون خونی که از زخم می‌رود، هستی را رها کرده بود تا برود.

با این‌همه، در اوضاع و احوالی که مثل حال خود ما روز به روز بدتر می‌شود، هنوز داریم ایستاده می‌پوسیم.

تنها جنگی که در آن پا گذاشت خودی و درونی بود، نبردی با نقاط ضعف و شکنندگی خودش؛ چیزی که او را در دام‌هایش می‌انداخت و به اسارت می‌کشیدش و شکستش می‌داد

وطن؟ کدام وطن که وجبی خاک یا چیزی در آن نداری؟ حتی مالک تنت که در شکم مادرت شکل گرفته نیستی. بدن تو دارایی دولت است و در نهایتِ بزرگواری به تو اجازه می‌دهد در آن زندگی کنی و مانند هر مالک حریصی هروقت هرکاری بخواهد با تنت می‌کند.

چطور می‌توانند نیزه‌شان را در دل زن عاشق فرو کنند و خود نه خُرد شوند و نه از هم بپاشند و نه حتی مثل ما زن‌ها ترک بردارند؟ بعد هم به خواب می‌روند، آن‌هم چه خوابی!

زندگی برای آدم بی‌فکر همیشه راحت است. خورد و خواب است؛ ورفتار بهایم. اما وقتی پای فکر بمیان آمد تو بهشت هم که باشی آسوده نیستی.

من بیش‌تر از هر کسی که فکرشو بکنی، تو مدرسه‌ها و این‌جور جاها آدمای منحرفِ جنسی دیده‌م و همیشه‌ی خدام وقتی منحرف می‌شن که من اون‌جام.

اما کاری که دوست داشتم بکنم خودکشی بود. دلم می‌خواست خودمو از پنجره بندازم بیرون. همین‌کارَم می‌کردم اگه مطمئن بودم وقتی می‌رسم زمین یکی جمعَم می‌کنه و رومو می‌پوشونه. دوس نداشتم یه عده فضولِ مشنگ دورم جمع شَن و قیافه و هیکلِ خونیمو تماشا کنن.

چهره‌های غم‌زده احترام بر‌می‌انگیزند.

خودخواهی خالقان حقیر، عطوفت نمی‌شناسد.

موجودی نیمی دیوانه و نیمی خدای او‌. و خووانا این‌گونه مرد می‌خواست. نمی‌توانست بی چنین مردی زندگی کند.

عیش و امن و گرمی همه اینجاست. همه‌چیز همین است.

اگر قرار بود همه مردم‌ روزگار تخم و ترکه داشته باشند که آدمیزاد میشد در حکم خار‌خاسک؛ که دست بهش میزنی یک مشت تخم از خودش می‌پاشد.