بریده‌های کتاب نفس حسینی

چطور می‌توانند نیزه‌شان را در دل زن عاشق فرو کنند و خود نه خُرد شوند و نه از هم بپاشند و نه حتی مثل ما زن‌ها ترک بردارند؟ بعد هم به خواب می‌روند، آن‌هم چه خوابی!

زندگی برای آدم بی‌فکر همیشه راحت است. خورد و خواب است؛ ورفتار بهایم. اما وقتی پای فکر بمیان آمد تو بهشت هم که باشی آسوده نیستی.

من بیش‌تر از هر کسی که فکرشو بکنی، تو مدرسه‌ها و این‌جور جاها آدمای منحرفِ جنسی دیده‌م و همیشه‌ی خدام وقتی منحرف می‌شن که من اون‌جام.

اما کاری که دوست داشتم بکنم خودکشی بود. دلم می‌خواست خودمو از پنجره بندازم بیرون. همین‌کارَم می‌کردم اگه مطمئن بودم وقتی می‌رسم زمین یکی جمعَم می‌کنه و رومو می‌پوشونه. دوس نداشتم یه عده فضولِ مشنگ دورم جمع شَن و قیافه و هیکلِ خونیمو تماشا کنن.

چهره‌های غم‌زده احترام بر‌می‌انگیزند.

خودخواهی خالقان حقیر، عطوفت نمی‌شناسد.

موجودی نیمی دیوانه و نیمی خدای او‌. و خووانا این‌گونه مرد می‌خواست. نمی‌توانست بی چنین مردی زندگی کند.

عیش و امن و گرمی همه اینجاست. همه‌چیز همین است.

اگر قرار بود همه مردم‌ روزگار تخم و ترکه داشته باشند که آدمیزاد میشد در حکم خار‌خاسک؛ که دست بهش میزنی یک مشت تخم از خودش می‌پاشد.

خلاصه آن‌که انسانی در کار نیست. از این دنیا بریده شده. یک جسد است که حرکت می‌کند و غم می‌خورد و رنج می‌کشد.

گویی در این دور و بر هیچ‌چیز تغییر نکرده بود. ولی خود من سخت تغییر کرده بودم. قصد دارم در تنهایی کامل، این شبِ خاطرات را جشن بگیرم.

کسانی که خودکشی می‌کنند رسم بسیار پسندیده‌ای دارند، یعنی از این دنیا نمی‌روند مگر وقتی که انگیزه‌ها و اوضاع و احوالی را که سبب شده است با این عالم قهر کنند به اطلاع این و آن برسانند.