بریده‌های کتاب nadi

میگفت،غیر ممکن است زندگی را احساس کنی و نخواهی از آن محافظت کنی.

اولین گلوله که شلیک شود،کمانه میکند به ده نسل بعد.تباهی تمامی ندارد.یک بار که فرار کردی باقی را باید فراری بمانی،حتی با پرچم سازمان ملل،صلیب سرخ...پرچم سفید صلح از هزارجا سوراخ است.

برایم روشن بود که هیچ کشوری را بیگانه ها آباد نخواهند کرد.

حال هر سرزمین را باید از حال زن هایش شناخت.

نمیدانم چرا تا دشمنان خارجی بی رحم تر از خودمان به سرمان خراب نشوند معنی خانه خرابی را نمیفهمیم.

به همهٔ معلمانی که کلمه را در کالبد زبان جاری ساختند و با کلام‌شان نوع دیگر زیستن را آموختند، نوع دیگر نگریستن را...

وقتی چیزی می‌خونید، فقط به این فکر نکنید که نویسنده چی می‌گه، بلکه زمانی رو صرف کنید و ببینید خودتون چی فکر می‌کنید.

به گذشته که نگاه می‌کنم، متوجه می‌شوم سخت‌ترین بخش زندگی سروکله زدن با آدم‌هاست.

شاید مرگ هم نوشیدنیِ سنگینی است که کمک می‌کند شب کسالت‌آوری را، که همان زندگی‌مان باشد، از یاد ببریم.

میدانم که تنها چیزی که برایم مانده کلمه هایند،و میدانم که گه گاه وقتی آنها را در آغوش میگیرم کمتر احساس تنهایی میکنم.

اما هر قدر زودتر گذشته را فراموش کنیم،بیشتر باید نگرانِ آینده باشیم.

دموکراسی چیزی نیست که خودش بی هیچ زحمت و تلاشی از راه برسد.چیزی است که باید برای به دست آوردنش جنگید.و همین است که راه رسیدن به آن را اینقدر دشوار می کند.

هنوز تا پایان کمونیسم راه بسیاری مانده چون کمونیسم بیش و پیش از آنکه یک ایدئولوژی سیاسی یا روش حکومت باشد،یک موقعیت ذهنی است.

خیلی طول کشید تا فهمیدم محدود کردن خود در دایره هر نوع جهان بینی،میتواند مارا گرفتار فقر و رنج کند.

هنر را باید احساس کنی؛مثل موسیقی.

همه خیال میکردند میمیرم،اما بر خلاف آن پیش بینی ها زنده مانده بودم،تنها گزینه ام این بود که چنان زندگی کنم که گویا آینده ای دارم.

راننده گفت"عجله نکن...هیچ جا خبری نیست...وقتی عجله میکنی فقط کمی زودتر به جایی که در آن خبری نیست می رسی."

به نظر من یاد دادنِ چطور فکر کردن،خیلی مهم تر از چه فکر کردن است.

آدمها تمام نمی شوند و با خون شان ادامه می یابند.

باید اول فاتح خود بود،بعد خانه و بعد بقیه ی جهان