بریده‌های کتاب پروا

بهترین راه کشتن یه خاطره‌، اینه که آدم دیگه درباره اش حرف نزنه...

ما هرگز محو نمی شیم!

هیچوقت بهم دروغ نگو، منم بهت دروغ نمیگم...

داستان هایی هستند که فقط زمان قادر به بازگو کردنشان است...

بعضی از مردم حتی قبل از اینکه بمیرن هم روح هستن...

اگه نتونی راه برگشتت رو به خوشحالی پیدا کنی، راه رسیدنت رو به جایی پیدا کن که اونجا کمتر غمگین باشی.

زندگی در نهایت همه ما را می‌کشد...

آینده قولیه که می‌تونیم تصمیم بگیریم نسبت بهش وفادار بمونیم یا نه،گذشته قولیه که زیرش زدیم.

کودکی مسابقه ای است که در آن می فهمی واقعاً چه کسی هستی، قبل از آنکه تبدیل به شخصی شوی که در بزرگسالی خواهی بود.

برای روز ها و هفته ها و بعد ماه ها او دهانش را باز می کرد ولی افکارش آن را می بستند... او نمی توانست به همه آنها توضیح بدهد که کلمات ترکش کرده اند و چیزی برای گفتن ندارد...

ما می توانیم مثل هر فرد دیگری که تنبلی می‌کند،زندگی عادی ای داشته باشیم ولی حواسمان باشد مهم ترین عامل موفقیت عادی نبودن است...

اخم می کنم و می فهمم دارم کاری را می کنم که همیشه به خودم می گفتم نخواهم کرد "چیزی را آرزو می کنم که هیچوقت نمی توانم داشته باشم"

تو یه دختر در حال مرگی با عذاب وجدان زنده موندن!

لبخندم را پنهان می کنم و برای اولین بار سنگینی هر یک اینچ،هر میلی متر این شش قدم بین مان را حس می کنم... و سعی می کنم فراموش کنم که این فاصله همیشه بین ما خواهد بود:)

چقدر روز های خوشی کوتاهه!!!

میز خالی وسط ٱتاق دو هفته اس که خالیه و تا آخر سال خالی می مونه میزی که روزی جای هانا بود. اما مقصر کیه؟! باید چه اتفاقی می ٱفتاد تا الان روی این میز جای گرد و خاک هانا نشسته بود؟! هیچکس نمی دونه شاید چون هیچکس برای دونستن سعی نمی کنه! اما چیزی که واضحه اینه همه ی ما گناهکار بودیم...

اگر انسانیت شما اینقدر بی مقدار بوده است،چرا به خاطر آن جنگیدید؟!