همیشه ذهنیت من از ماجراهای پینوکیو یک پسر بچه چوبی لج آور بی مغز بود که در آن انیمیشن دهه ۶۰ ژانر وحشت فقط همنشین آن دو موجود چندش طمع کار می شد و دائم در حال خرابکاری بود. 
اما وقتی پینوکیو را در کتابش خواندم باز هم نظریه (ولی کتابش چیز دیگری است) ثابت شد. جهان بینی نویسنده قابل نقد و بررسی های فراوانی است. 
اینکه یک تنه درخت بلوط می تواند حرف بزند و شکایت از شرایطش کند و بعد تبدیل به یک پسر بچه چوبی می شود می تواند استعاره از حیات نباتی انسان داشته باشد که طمعها و حرصهایش در دنیا او را وادار به کارهای خارج از عقل می کند و در نهایت به شهوتها و غرایز حیوانی می رسد... اما آنجایی که قلبش وارد عمل می شود و تصمیم می گیرد از دریچه دلش به دنیا و آدمهای اطرافش نگاه کند چند مدتی سختی می کشد و به پاس این مشقت‌ها تبدیل به یک انسان واقعی می شود. 
هر کسی نیاز دارد یک بار پینوکیو را بخواند  حتی اگر هزار بار انیمیشن آن را دیده باشد. 
      

        گاهی اوقات خواندن این مدل کتابها نه تنها کمکی به داستان نویسی و بهتر نوشتن نمی کند بلکه بیشتر خواننده را گیج می کند و باعث می شود همه ذهنیت او بهم بریزد حکایت راه رفتن کبک و کلاغ است. 
واقعیت این است که برای قوی شدن قلم هیچ چیز به اندازه مطالعه آثار بزرگ و ارزشمند کمک نمی کند. در کنار اموزشهای پایه ای و‌ اصولی و البته تجربه نوشتن خواندن این کتابها هم شاید کمک کننده باشد 
      

        اینکه چرا اسمش کمدی انسانی است تا نخوانید به عمق مطلب پی نمی برید اما برخلاف دیگر کتابهای بالزاک داستان سریع پیش می رفت تعداد شخصیتهای کمتری داشت و یک خلوت دو نفره را در بین عشق و نفرت تجربه می کردید. باز هم برخلاف دیگر نوشته های او از توصیفهای دور و دراز خبری نبود و شما  را خیلی سریع به دل ماجرا می برد. 
حتما  ارزش خواندن دارد.
      

        پوشکین و عاشقانه های غم انگیزش، دومین تجربه پوشکین خوانی من باز هم غمگین شد اما ارزش خواندن دارد. با وجود اینکه پوشکین از داستایوفسکی و تولستوی قدیمی تر است ، متن داستان بسیار ساده و روان پیش میرود و حوادث به گونه ای است که دلتان می خواهد ادامه دهید به همان سرعت پیشروی کشمکشها. فضای داستانی با اینکه توصیفات اضافه ندارد اما کاملا شما را در یک ساختار روسی قرار می دهد. ممکن است از تکنیکهای پیچیده خبری نباشد اما یک راوی دانای کل مطلق دوست داشتنی داستان را برایتان تعریف می کند مثل قصه های مادربزرگها خودمانی است.
      

        بعد از داستان جذاب ده بچه زنگی،  چقدر نچسب تر بود این کتاب!! 
معمولا داستانهای پلیسی به اندازه کارآگاهی و جنایی جذاب نیستند مخصوصا اگر شخصیت پردازی ضعیف و نچسب باشد 
      

        با اینکه آگاتاکریستی یک نویسنده ادبیات تفریحی به حساب می آید اما هرگز نمی توان تبحر و خوش فکری او را در خلق شخصیتهای جالب و ماندگاری مثل پوآرو و مارپل و داستانهای جذاب جنایی کارآگاهی منکر شد. 
ده بچه زنگی بدون شک یکی از شاهکارهای اوست که با وجود سه اقتباس سینمایی از آن که اولیش سال ۱۹۵۴ و سومی مینی سریالی انگلیسی بسیار خوش ساخت با بازیهای عالی هستند اما باز هم شما را مجاب می کند که کتابش را تا کلمه آخر بخوانی و منتظر باشی که یک نفر دیگر کشته شود. 
گرچه اصولا برای نوشتن پیرنگ جنایی بعد از یکی دو داستان نویسنده یاد می گیرد چطور از حقه ها استفاده کند اما وقتی دقیق بخوانید امکان چنین جنایتی را در دنیای واقعی ۱۰ درصد هم نمی دانید. با این حال دلیل نمی شود که برای یک بار هم شده این را نخوانید و تا مدتها ترس و وحشت گیر افتادن در یک خانه بزرگ وسط جزیره دور از دسترس را تجربه نکنید. 
      

        وقتی قرار است یک‌ داستان فانتزی تخیلی نوشته شود هر کشوری فلسفه منطقی و زیربنای اعتقادیش را درنظر می گیرد بعد متناسب با آن عقبه فرهنگی اعتقادی داستانهای علمی تخیلی یا فانتزی برای کودک و نوجوان نوشته می شود اما ایران تنها جایی است که معمولا نه فرهنگ و نه دین  نقشی در خیالات نویسنده ها ندارد. یا نویسنده کاربلد است و اعتقادی ندارد یا معتقد است و اصلا نویسنده نیست... حکایت همین کتاب است آخه خواهر من ترکیب انسان و‌گیاه؟ اگر تا این حد تخیلی است که قابل چشم پوشی باشد چرا آموزه های تورات و انجیل پس در آن وجود دارد و گوشه چشمی به فرهنگ‌اسلامی و ایرانی نیست؟! ان شا الله که ناآگاهانه بوده صرفا جهت جذابیت بیشتر. برای کودک و نوجوان به هبچ‌عنوان پیشنهاد نمی شود.
      

        پولین و قلم دومای پدر، اوایل کتاب به شدت کند پیش می رفت. سه راوی اول شخص  که داستان را پیش می بردند اما از اواسط کتاب تازه ماجراها شروع شد، ژانر معمایی  رمانتیک  و وحشت بود. پیشنهاد می کنم حتما بخونید قلم دومای پدر خیلی زیباست. 
      

        اولین داستان گوتیک جهان!! نه ممنون  مترجم به اندازه کافی در روابط بین قهرمانهای داستان مزاحمت ایجاد کرده 
همون سبک رئال  و رمانتیسم به مذاق ما بیشتر سازگار است. 
      

        حرفی ندارم جز اینکه یا تعریف رمان را نمی دانید یا به عمد از این کلمه برای فروش هر چیزی استفاده می کنید. کتابی که بیشتر به پیرنگ موقعیت شبیه است و هیچ گره و گره گشایی و نقطه اوج فراز و فرود ندارد و با مخاطب دوم شخص نوشته شده کجا مولفه های رمان دارد؟ 
      

        عالی، شگفت انگیز یک‌تجربه ناب از یک رمان متفاوت با طعم نظم. شاید برای بعضی ها خواندن چنین کتابی سخت یا کسل کننده باشد اما فقط یک نویسنده نابغه است که می داند در حالی که حوادث پیرنگ‌داستان را باید پشت سر بچیند چطور آنها را در قالب منظوم درآورد و این یک هنرمندی خاص می خواهد. 
علاوه بر این که فرم و نحوه اجرا بی نظیر بوده از نظر محتوا هم داستان عاشقانه با پایان غیرقابل پیش بینی و جذاب دارد و متفاوت از عاشقانه های مرسوم قرون ۱۸ و ۱۹ است. 
      

        و اما سفیر دوازدهم یک داستان با قهرمان خاکستری، نوجوانی که مامور می شود تا مثل پدرش وجوهات مردم را از قم ببرد نزد امام حسن عسکری. در نوشتن رمانهای تاریخی فضاپردازی به شدت در جذب مخاطب موثر است وقتی مخاطب احساس نمی کند این قهرمان در کجا سیر و سلوک می کند و از فضا فقط در حد یک کلمه بیابان کوچه بازار خانه و مانند اینها را می بیند هرگز نمی تواند خودش را در آن فضا قرار دهد و این یعنی هدفی که نویسنده دنبال می کرده به سرانجام نرسیده. شخصیت داستان رضاداد خاکستری است و در پایان تلاش می شود که به سمت کمال هدایت شود. 
در کل کتاب خوبی است و برای نوجوانان و آشنایی جزیی با تاریخ دوران امام حسن عسکری (ع) بسیار مناسب است 
      

        مگه میشه برای نوجوان کتاب نوشت از ابتدا تا انتهای آن انواع راههای تقلب و حیله و کلاهبرداری از دیگران را در قالب معماگونه به آنها یاد داد؟! بله... دراین کتاب شده متاسفانه 
      

        خواندمش ‌فقط چون دلتنگ شهید جمهور عزیزم بودم. این همه عجله و شتاب در نوشتن شبهی از خاطرات این مرد بزرگ  فقط باعث یخ شدن تمام هیجانی شد که برای بیشتر دانستن از رئیسی عزیز داشتم. بدون کمترین ظرافت کمترین تکنیک صرفا فقط برای اینکه یک چیزی چاپ شده باشد تا از قطار عقب نمانند... این حجم از بی توجهی برای تولید یک اثر فاخر و در خور شخصیت  برای این مردان بزرگ واقعا جای تأسف دارد.
      

        وقتی قرار است دو داستان مجزا در دوره زمانی تاریخ پیش برود حتما باید یک خط و ربط کامل و محکم بین این دو داستان وجود داشته باشد تا خواننده در یک تعلیق جذاب برای کشف این خط و ربط باقی بماند‌ 
نویسنده محترم اگر تمرکز خود را برای همان قسمت جذاب داستان تولد عیسی مسیح و یحیی علیه السلام  نگه می داشت قطعا کتاب جذابی هم برای نوجوان و هم بزرگسالان می توانست بنویسد. 
داستان اول که در زمان حال اتفاق می افتد و مربوط به پسری است که راز بزرگی را درباره گذشته کشف می کند آنقدر شخصیت پردازی و فضاسازی سست و سطحی دارد که کوچکترین جذابیتهای داستانی با مضمون عاشقانه را هم نمی تواند در نظر مخاطب القا کند.