بریده‌های کتاب محمد میرزایی

بگذار کمی دیگر هم تحمل کنیم؛ همانطور که صدها سال تحمل کرده ایم. غذای نیم پخته از خام بدتر است، زیرا خام فریب نمی‌دهد اما نیم پخته می‌فریبد.

در راه خطر هست، در بیراهه مرگ؛ تو کدام یک را انتخاب می‌کنی

وقتی از خنجر استفاده کن که با پَر نتوانی همان کار را به همان خوبی انجام بدهی

جوانی ما در شش سالی گذشت که محیط ما پر از خطر و خفقان و رنج و تیرگی بود و من همه نشاط و نیروی خویش را در راه تلاش علیه محیط قربانی کردم

می‌بینم که جبر عقیده و حق پرستی مرا در برابر قویترین جبهه‌های خطرناک قرار داده و با همه درافتاده‌ام و در عین حال هیچ سلاحی در دست و هیچ سرمایه‌ای و پایگاهی و صنفی و قدرتی در اختیار ندارم و با این همه نابرابری، موفقیت مطلق با من بوده است!!

وقتی کسی حرف نمی‌زند، دلیل این نیست که نمی‌تواند حرف بزند و نمی‌تواند خوب حرف بزند. ضرورت گفتن مهم است نه گفتن.

مردم، اگر لیاقت بزرگ‌تریِ تو را ندارند، بزرگتری‌شان را قبول نکن؛ اگر مقاصد تو را _ که بزرگ‌ترِ آن‌ها شده‌یی _نمی‌فهمند، کاری کن که بفهمند؛ اما هرگز چیزی را از مردمت، به هیچ دلیل و در هیچ شرایطی، پنهان نکن... چون، با پنهان کردن حقیقت، این تو هستی که به آن‌ها اعتماد نکرده‌یی و قبولشان نداشته‌یی و لایقشان نشناخته‌یی؛ و در این صورت، آن‌ها چرا باید تو را قبول کنندو به تو اعتماد؟

حمل مصدر بر اسم ذات را که یک اصل ادبی است و صنعتی در بیان، من همانند یک اصل روانشناسی و صفتی در خویش حس می کنم. پیش از این شاید بیش و کم درست بود که به صفاتی چون نویسنده، سخنران، مترجم، روشنفکر، مذهبی، معلم، متعصب، آزادی خواه، متعهد، با سواد، بی سواد، محقق، مقلد، مرتجع، و... توصیفم کنند اما اکنون فقط یک حالتم و آن "بی تابی" است. بی تابی ای که عناصری از شتابزدگی و وحشت را در خود دارد.

معتقد بودم محال است دو تا سنگ به هم بخورند و فقط یکی از آنها مقصر باشد. اگر صدایی از آن ها بلند میشود، صدای هردوی آنهاست؛ پس هریک به سهم خود در آن ناله شریک هستند.

نشسته در حیاط و ظرف چینی روی زانویش اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده صدای نازک برخورد چینی با النگویش مضاعف میکند زیبایی اش را گوشوار آنسان که در باغی درختی مهربان را آلبالویش

وقتی فضا و شرایط در جهت خاصی حرکت می‌کند، هرچند جبر فیزیكی وجود ندارد، اما به یک معنا جبر اجتماعی ایجاد می‌شود

دین‌داری نیز به معنای جاری کردن دین در تمام قوای ارادی انسان است که ظاهر آن عمل به احکام و شرایع دینی، باطن آن تولی به ولایت الهیه، و روح آن نیز خشوع دربرابر الوهیت خدای متعال است.