بریده‌های کتاب مرتضی ناظمی

هر نشانه دیداری نیاز به شیوه ای خاص از نگریستن را همراه خود دارد. نگاه کردن به چیزی ایجاد نسبت با آن چیز است. ما هرگز به یک چیز نگاه نمی کنیم بلکه به نسبت میان چیزها و خویشتن می نگریم. ادراک حسی و شناخت این نسبت روشنگر شیوه ی خاص نگریستن ماست که خود به دانسته های پیشینی ما وابسته است. دیدن تا همان حد که پدیده ای است زیست شناسیک، پدیداری فرهنگی نیز هست.

همه مسئله جهان فروپاشیده ما آنست که بتوان فضاهای نامتجانس قدسی و دنیوی را تنظیم کرد و از برخورد خصم آمیزشان جلوگیری نمود به نحوی که هر یک مکان خاص خود را بیابند.

شایگان: ... برای من، معرفت تنها زمانی ارزش دارد که از صافی تجربه بگذرد.

...به نظرم جنس رابطه با این دو مورد فرق میکند. خیلی شخصی تر است، چون هم جنینم و هم خدا را فقط توی وجودم حس میکنم. نمی بینمشان اما هستند.

...هم زمان جلسات انجمن های بهبودی را هم میرفتم. روز اولی که رفتم جلسه از خودم بدم می‌آمد و عاجز بودم. عاجز بودن اما سرمایه زندگی ام شد، تسلیم بودن توام با عاجز بودن!

مراحل صعودی و نزولی و مکثهای مکرر در سیر و سلوک ظریف حافظ،ذهن را به تفکری وامی‌دارد که هیچ چیزش مطلقا مثبت یا منفی نیست. هر حرکت پیشرونده به نقطه ای، در عین حال گریز از آن نقطه است، و حرکت سلوک عشق از همین تنش پیش و پس رونده پدید می‌آید که هیچ پایانی هم ندارد.

متفکر معاصر ،اگر همه درس های زمان را آموخته باشد، دیگر نمی‌تواند بدون احساس حضور دیگران و ایستادنِ در میانه خود و دیگری بیندیشد. به همین جهت متفکری که تنها در دنباله سنت های یک تاریخ و در قالب های شکل گرفته در یک فرهنگ میاندیشد دچار نوعی بلاهت است. تفکر معاصر لزوما تفکر در میانه یا تفکر فراتر از اقتضائات تک فرهنگ هاست.

در حقیقت عقل مبنای واقعیت نیست، هرچند که در قوه شناسایی نقش مهمی را عهده دار باشد، بلکه کشف و اشراق است که مارا به ساحت بازی عالم راه می‌دهد و در گشایش این فضاست که تضاد بین سوژه و ابژه یکسره معدوم میگردد.

شهر ها و مردم تغییر میکنند در حالی که کلمه هایی که برای اشاره به آنها در اختیار ماست معمولا همان کلمات قبلی است. اینکه کلمه در گذر زمان تغییر نمی‌کند،می‌تواند ما را از این امر که واقعیت تغییر میکند غافل کند. پ.ن: برای روایت پژوهان و حوزویان به نظر میرسه که توجه به این نکته خیلی راهگشا باشه!!

توسعه بیش از حد ارتباطات جمعی و پیام رسانی، به سبب نیروی همتراز کننده ای که دارد، جمله برآمدگی های فکری، خصایص قومی، ویژگی های دید را که پناه گاه های تفکر و گریز گاه های خیال اند و جهانی رنگارنگ پدید می آورند، هموار و همسان می کند و کار آن ناگزیر به ویرانیِ خانه انسان_ که از لحاظی متکی بر همین پناه گاه ها، یعنی جزایر سکوت در کویر همسانی بوده است_ می انجامد و دیگر هیچ گوشه ای از جهان نیست که از گزند یورش تبلیغات و از فشار خفقان آور فکر یک بعدیِ تجارتی در امان باشد.

فرمانروایان مستبد از علوم دینی که «معاش» را وا می نهد و گمراهانه به «معاد» میپردازد تا «ابلهی را بر انگیزد» هراسی ندارند، زیرا قلب علوم دینی و فروکاستن آنها به بازی با کلمات و مسخ حقیقت و باطن دین و تقلیل آن به ظواهر ملال انگیز و خواب آور، امدادگر مستبد در جفاکاری و ستمگری خواهد بود

... زندگی ام زیر و شده بود. میخواستم یک ساعت بنشینم و با یکی درد دل کنم. با رفقای قدیمی ام با خانواده ام. هیچ کس ولی حرفم را نمیفهمید. انگار به زبان دیگری حرف میزدم. انگار از دنیای دیگری آمده بودم. نمیخواستم مدام بشنوم «صبر داشته باش...ناشکری نکن...» من اینها را بلد بودم. فقط میخواستم یکی یکی حرف های تلنبار شده توی دلم را بیرون بکشم. میخواستم سبک شوم، همین. بقیه حق داشتند. راهی برای ورود انها به دنیای من وجود نداشت. این غم شخصی من بود. پ.ن: چقدر خوب این نوشته آینگی میکنه حال و احوالم را بعد از رفتن بابا...

اگر تاریخ دیگری در زندگی آدمیان رقم خواهد خورد کسانی که مرزهای پایانی مدرنیته را میشناسند و زشت و زیبای آن را به جان آزموده اند، بخت بیشتری برای قدم گذاشتن در آن دارند.

حکومتی که نمیتواند عدل را محقق کند بهتر است حتی اگر سودای آن را نیز دارد، کمتر از آن دم بزند و بیشتر خود را مهیای تحقق آن کند.

دشواری بزرگ اینست که ما خرد را در شکل اول قیاس صوری منطق ارسطو و در ضرورت علت و معلولی میشناسیم و نمیدانیم که تجدد با نفی ضرورت ذاتی آغاز شده است.

ما آنقدر دل مشغول بازی در این زمین هستیم که برای به محاق رفتن ستاره های بالای سرمان غصه نمیخوریم...

استیت ایرانی تنها در حالی می‌تواند مقابل امپریالیسم جهانی دوام بیاورد و با قدرت سوژگی خود را حفظ کند که جامعه نیز به سوژه تبدیل شود. #انتخابات

آنچه با نام اصول گرایی و اصلاح طلبی در ایران نمودار گشته تقابل دو سلیقه مختلف برای اداره گاورمنت نیست بلکه اصول گرایی و اصلاح طلبی تقابل گرایش های لویاتانی و گاورمنتال است. شهروند ایرانی هیچ گاه به یک سلیقه اقتصادی و سیاسی و فرهنگی مشخص برای اداره گاورمنت رای نمی‌دهد بلکه او همواره با یکی از دو قطب لویاتان و گاورمنت بیعت می‌کند...