بریده‌های کتاب Maryam 🌱

معجزه هر روز اتفاق می افتد. در یک اتاق عمل، روی دریای طوفانی و متلاطم، با ظاهر شدن ناگهانی یک غریبه در کنار جاده. به ندرت به چشم می آیند. کسی آنها را ثبت نمی کند. اما هر از گاهی یک معجزه به جهانیان اعلام می شود. و هنگامی که این اتفاق روی می دهد همه چیز تغییر می کند.

باید از نو شروع کرد. این چیزی است که دیگران می گویند. اما زندگی بازی نیست و از دست دادن یک عزیز هرگز به معنی «از نو شروع کردن» نیست. بیشتر شبیه ادامه زندگی بدون اوست.

«ترس فقط زمانی دشمنت میشه که بهش اجازه بدی؛ ترس اگه زیاد بشه، فلج میشی؛ ترس اگه خیلی کم باشه، مغرور میشی. ترس میتونی چیز خوبی باشه، لایا. می‌تونه زنده نگهت داره، ولی نزار کنترلت کنه. اجازه نده بذر شک و تردید رو در وجودت بکاره. هر وقت ترس کنترل رو بدست گرفت، برای مبارزه باهاش از تنها چیزی استفاده کن که قدرتمندتر و نابود شدنی تره: روحیه ات، قلبت...!»

چیزی به عنوان غیرممکن وجود نداشت. این را می دانستم، چون این را هم می دانستم که همه چیز غیر ممکن بود و درنتیجه تنها ممکن ها در زندگی غیرممکن ها بودند.

...این انسان ها را خیلی درمانده کرد. می دانستند با حل این مسئله می توانند از جهات مختلف پیشرفت کنند، چرا که اعداد اول قلب ریاضیات است و ریاضیات قلب دانش...!

«نباید نگران اینجور چیزها باشی. ناپدید شدن ها از کنترل ما خارجن. با ما کاری ندارن. بالاخره همه ی ما قراره یه روزی، یه جوری، بمیریم، پس دیگه چه فرقی می کنه؟ فقط کافیه همه چیز رو بسپاریم به تقدیر.»

«آنجا، پشت ضربان قلبت، آیا تمام خاطرات من را حفظ کرده ای؟!»

«نه. موضوع این نیست. فکر می کنم تمام این گریه ها ثابت می کنه که من چقدر قلبم ضعیفه که حتی نمی تونم جلوی خودم رو بگیرم.»

"ر" گفت:« لازم نیست برای چیزی که توضیحی براش وجود نداره، دنبال توضیح بگردی...»

«ولی من میگم درست برعکسه. قلب تو داره تمام تلاشش رو می کنه که وجودش رو حفظ کنه. این آدم ها هر چقدر هم که خاطرات ما رو بگیرن، هیچ وقت نمیتونن قلب مون رو نیست و نابود کنن.»

اما احتمالاً در جهانی وارونه، چیزهایی که می پنداشتم مال من بودند و تنها به من تعلق داشتند، خیلی راحت تر از آنچه فکر میکردم از من گرفته می شدند.

زمان طبیب بزرگیه. هر طوری که صلاح بدونه ادامه پیدا می کند...

لنی به نرمی می گوید:« بس کن، این حرف رو نزن. فقط زندگی نکن برای اینکه یه روز بمیری. بمیر برای اینکه به اندازه کافی زندگی کردی.» مکثی می‌کند « یا یه همچین چیزی. گوش کن، تو لیاقت تک تک نفس هایی که می‌کشی رو داری پس ازش لذت ببر»

رون از هری پرسید: +حالا تو برای چی سنگ رو ترجیح میدی؟ - خب اگه بشه آدما رو به این دنیا برگردونیم، میتونیم سیریوس... چشم باباقوری... دامبلدور... و پدر و مادرمو برگردونیم. رون و هرمیون هیچ کدام لبخند نزدند.

ویولتا به من گفت با خودت روراست باش.اما این جمله ای است که همه می گویند و خودشان هم نمی دانند منظورشان چیست. هیچ کس نمی خواهد تو خودت باشی. آنها می خواهند تو آن نسخه ای باشی که خودشان دوست دارند.

خشمگین گفتم:«هربار که به می گویی `به من اعتماد کنید` اعتمادم به تو کمتر می شود.»

با خودم گفتم:«همیشه برای همه‌چی، توضیح منطقی وجود داره.» همیشه همینطور است.

کرنشا گفته بود زندگی همیشه عادلانه نیست...

می گویند وظیفه مان این است که به زندگی فکر کنیم، نه به مرگ.

هر وقت بابا سر به سرم می گذارد و می پرسد چرا اینقدر تودارم، مامان با لبخند سرش را از روی کتاب بلند میکند و می گوید:«دست از سرش بردار، بیل. آدم های ساکت رازی توی وجودشون دارن. آب های راکد جریان عمیق تری دارن.»