بریده‌های کتاب مصطفا جواهری

اما خوب می‌دانست که عیار آدمیزاد در جنگ معلوم می‌شود. در جنگ آدم چهره‌اش را نمی‌تواند پشت هیچ نقابی پنهان کند. نمی‌تواند پشت چیزی قایم شود. جنگ میدانی است که در آن اولویت‌ها زود خودشان را نشان می‌دهند.

«شما غربی‌ها به مرگ می‌اندیشید، از او می‌خواهید که از زندگی جدایتان کند. او به شما درس ترک و تسلیم می‌دهد. ما به مردگان می‌اندیشیم زیرا به #زندگی پیوندمان می‌دهند. ما دست به سوی مردگان دراز می‌کنیم تا ما را به وظیفهٔ همیشگی #عدالت پیوند دهند. مردگان با ما از وظیفهٔ و از پیکاری که اسباب #پیروزی او را فراهم می‌آورد سخن می‌گویند.»

از بازنده بودن قبل جنگیدن خجالت نمی‌کشی؟

این خیال همهٔ مردمان فانی است. بقا را در جایی می‌جویند که وجود ندارد.

فقدان کمکت می‌کند به خاطر بیاوری، و فقدان کتابخانه کمکت می‌کند به خاطر بیاوری حقیقتا کیستی.

نویسنده نثرش را به این دلیل تزئین می‌کند که حرفی برای گفتن ندارد و برای جبران بی‌محتوایی متن به تزئین آن، و در نتیجه کندکردن سفر خواننده در آن، دست می‌زند.

و من فکر کردم فقط من نیستم که خیالات می‌کنم. خیالات، اسبی است که همه صاحبش هستند.

راز زندگی هیچ نیست جز یافتن کلمهٔ مناسب در لحظهٔ خطیر.

دریا پهناور ‌و عظیم است. مانند خداست، که هم نزدیک است و هم دور، که به ما یادآوری می‌کند چقدر کوچک و حقیریم و اگر بخواهد می‌تواند نابودمان کند. #دیار_اجدادی صفحهٔ ۴۲۵ رمانی که این روزها مشغولش هستم و به من یادآوری کرد که می‌شود با داستان، مسحور شد. احتمالا بهترین کتابی است که امسال خوانده‌ام.