بریده‌های کتاب مصطفا جواهری

درِ زندگی را هم کمی تنگ کن، در خانه‌ات را ببند، اینهمه رفت‌وآمد نکن، آنهم با آدم‌هایی که بهترینشان الهی و فردید و داریوش و گلستان‌اند. بنشین کتاب‌هایی را بخوان که چهار سال بعد تاسف خواهی خورد چرا زودتر آنها را نخوانده بودی. سه‌شنبه - نمی‌دانم نهم یا دهم اردیبهشت ۳۵ - ۵ بعدازظهر #یادداشت‌های_روزانه_جلال_آل‌احمد داره به خودش میگه با گلستان رفت‌وآمد نکن که وقتت هدر نره :)))) ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی آقاجلال.

اشتباه می‌کنی اگر در مشرق زمین بخواهی دوره راه بیفتی و طوطی‌وار این مطالب راجع به روح فردی را تکرار کنی. چون ناگهان می‌بینی کسی که در موضع نادرست قرار گرفته توئی! آنها هستند که پای فرد و فردیت ایستاده اند.

گاهی که حادثه‌ای رخ می‌دهد و واقعیت غیر منتظره‌تر و عجیب‌تر از آن است که قابل درک باشد ،سوررئالیسم قدرت می‌یابد، حرکات آهسته می‌شوند و نرمی رویا گونه‌ای به خود می‌گیرند تصویر به تصویر.

سه‌شنبه ۸ یا ۹ آبان ۱۳۳۴ - ۵ بعد از ظهر نمی‌دانم چه می‌خواستم بنویسم که پس از یک ماه و نیم امروز به صرافت این مزخرفات افتاده‌ام. آنقدر می‌دانم که دلم خیلی تنگ است. خیلی کمرم سه روز است درد گرفته و دیروز تا به حال از پا افتاده‌ام. راست نمی‌شود. دولا دولا راه می‌روم. امروز هم درس را تعطیل کردم. پنج ساعت درس داشتم شاهپور تجریش. صبح تا به حال هم یعنی از ساعت هشت دیشب تا به حال هم یکسره خوابیده‌ام، هم خسته‌ام کرده و هم نمی‌توانم بلند شوم. شاید هم از همین دلم تنگ باشد، ولی نه، این دلتنگی سابقه دارد. گاهی به خودم می‌گویم محیط خسته‌ام کرده، چطور است بزنم به چاک و به یک گوشه‌ای پناه ببرم؟ ولی کاری است که نمی‌شود. با اینکه هنوز دوازده هزار تومان قرض دارم ولی به هر صورت زندگی سروسامانی به خود گرفته، خانه‌ای هست و از شر اجاره راحتیم. سروصدا ندارد، دنج است و گرچه کارم کم نیست (۱۳ ساعت در تجریش و شش ساعت در شهر و این آخری در همان مدرسه نقاشی با ساعتی پنج تومان خنده دار نیست؟) ولی به هر صورت فرصت کتاب ورق زدن را دارم. اگر هم حوصله کنم قلمی می‌زنم، ولی کو حوصله؟ مجموعه آنچه که تجربه روزانه آدمی است در این مملکت چنان یکسان است چنان دل بهم زننده است و چنان عصبانی کننده و در عین حال کسالت آور است که آدم جز اینکه مثل همه مهمل بشود، چاره‌ای ندارد جز اینکه بی‌حوصلگی نشان بدهد و دلتنگ باشد، کاری نمی‌تواند بکند. پانوشت: این کتاب، تصویر جدیدی از جلال در ذهن مخاطب می‌سازد. تصویری که گویا خیلی به واقعیت نزدیک‌تر است.

اما خوب می‌دانست که عیار آدمیزاد در جنگ معلوم می‌شود. در جنگ آدم چهره‌اش را نمی‌تواند پشت هیچ نقابی پنهان کند. نمی‌تواند پشت چیزی قایم شود. جنگ میدانی است که در آن اولویت‌ها زود خودشان را نشان می‌دهند.

«شما غربی‌ها به مرگ می‌اندیشید، از او می‌خواهید که از زندگی جدایتان کند. او به شما درس ترک و تسلیم می‌دهد. ما به مردگان می‌اندیشیم زیرا به #زندگی پیوندمان می‌دهند. ما دست به سوی مردگان دراز می‌کنیم تا ما را به وظیفهٔ همیشگی #عدالت پیوند دهند. مردگان با ما از وظیفهٔ و از پیکاری که اسباب #پیروزی او را فراهم می‌آورد سخن می‌گویند.»

از بازنده بودن قبل جنگیدن خجالت نمی‌کشی؟

این خیال همهٔ مردمان فانی است. بقا را در جایی می‌جویند که وجود ندارد.

فقدان کمکت می‌کند به خاطر بیاوری، و فقدان کتابخانه کمکت می‌کند به خاطر بیاوری حقیقتا کیستی.

نویسنده نثرش را به این دلیل تزئین می‌کند که حرفی برای گفتن ندارد و برای جبران بی‌محتوایی متن به تزئین آن، و در نتیجه کندکردن سفر خواننده در آن، دست می‌زند.

و من فکر کردم فقط من نیستم که خیالات می‌کنم. خیالات، اسبی است که همه صاحبش هستند.

راز زندگی هیچ نیست جز یافتن کلمهٔ مناسب در لحظهٔ خطیر.

دریا پهناور ‌و عظیم است. مانند خداست، که هم نزدیک است و هم دور، که به ما یادآوری می‌کند چقدر کوچک و حقیریم و اگر بخواهد می‌تواند نابودمان کند. #دیار_اجدادی صفحهٔ ۴۲۵ رمانی که این روزها مشغولش هستم و به من یادآوری کرد که می‌شود با داستان، مسحور شد. احتمالا بهترین کتابی است که امسال خوانده‌ام.