قطعا یوسف علیخانی یکی از نویسنده های مورد علاقه منه.
(فقط سه گانه‌ش رو نخوندم و بجز اون تمام کتابهایی که نوشته رو خوندم.)


فضای روستایی داستان و استفاده از زبان دیلمی رو به شدت دوست داشتم. همین ویژگی ممکنه خوندن کتاب رو سخت تر کنه ولی در عین حال خیلی بیشتر و راحت تر میشه با داستان ارتباط برقرار کرد.
انتخاب اسامی هم یکی دیگه از ویژگی های قشنگ کتابهای یوسف علیخانیه. زرخال، ستاره‌سلطان، خندان و...
یوسف علیخانی قصه گو فوق‌العاده خوبیه و خوندن کتاب هاش پر از لذته. سخته کسی کتاب ۷۰۰ صفحه ای بنویسه که حوصله خواننده‌ش رو اصلا سر نبره.
زن ها، خرافات، اعتقادات، خانواده، محیط زندگی، آدم‌ها، روابط و ... این کتاب پره از همه این ها و از همه مهم‌تر خیالات.
فقط وقتی کتاب رو تا آخر خونده باشید میتونید کاملا جمله ابتدای کتاب رو درک کنید.

خیلی دوستش داشتم.
        

          {  و من فکر کردم فقط من نیستم که خیالات می‌کنم. خیالات، اسبی است که همه صاحبش هستند.  }

زنده‌باد داستان بومی.
یوسف علیخانی، نویسنده‌ای است که امروز کمتر از آنچیزی که لایقش هست، شناخته و دیده شده است. و گمان می‌کنم این اتفاق، به خاطر روحیهٔ گوشه‌گزینی‌اش باشد. و هرچه می‌گذرد بیشتر و شایسته‌تر دیده می‌شود. 
زاهو، یک داستان بومی است در روستایی به نام میلک. برای منی که شیفتهٔ داستان بومی هستم، نوشتنش را واجب می‌دانم و خواندنش را واجب‌تر، مطالعهٔ این رمان دلچسب بود. داستان از یک آهستگی جادووار برخوردار است که محصول قلم نویسنده، نوجوان داستان و جغرافیای ماجراست.
زبان کتاب شاید کمی سرعت مطالعه را بگیرد؛ که شنیدن گاه‌به‌گاه نسخهٔ صوتی می‌تواند مکمل خوبی باشد.
کتاب را پارسال در چنین روزهایی از آقای علیخانی عزیز هدیه گرفتم و چه هدیهٔ دلچسبی.
        

          نوشتن تمام مکالمه‌ها به زبان محلی واقعا آزار دهنده‌ست.
من حدودا ۵۰ درصد مکالمه‌هارو اصلا متوجه نمیشم که چی میگن
        

          https://youtu.be/4ywxs1TSy20?si=igk_Y6rhzbPuln2X

سعی کردم تو این ویدیو درباره‌ش حرف بزنم