بریده‌های کتاب meli najafi

چرا هر نیک را به بد می‌گیریم؛ از آن نیست که همواره بد دیده ایم؟

با شناختن وارنکا دانست که آدم کافی است خود را فراموش کند و دیگری را دوست بدارد تا به آرامش و نیکبختی دست یابد.

باران؟! نباید ببارد! من سال‌ها پیش روحش را کشته‌ام با خشکسالی... این باران فقط می‌تواند از خیال یک شاعر زاده شده باشد.

می‌داند که جان شاعر هرگز از عشق تهی نمی‌شود.

ملت را نمی‌شود کشت، و پادشاه را می‌شود. با مرگ پادشاه، ملتی می‌میرد.

آیا هرگز آدمی لحظه‌ای بر زمین شاد بوده است؟

«تو آدم صدیق و یکرنگی هستی. این فضیلت بزرگی است اما عیب تو هم هست. تو آدم صدیقی هستی و انتظاری داری که سراسر زندگی همه پدیده‌های روشن و بی‌شبهه باشد. اما واقعیت چیز دیگری است.

هیچ فرماندهی نیست، حتی یکی، که سربازی را بشناسد. اما سربازها فرمانده خود را می‌شناسند.

سرباز بدون سر: آسان نبود! آسان نیست بی‌سر بودن... تمام تنت چشم می‌شود. سرانگشت ها حافظه می‌شوند. تک تک این منافذ باریک‌تن نفس می‌کشند و هر زخم یادت می‌آورد که آن بالا همیشه جایی خالی است...

اما من از دادرسی دیگران بیزارم، هلیا.

هلیا میان بیگانگی و یگانگی هزار خانه است. آن‌کس که غریبه نیست شاید دوست نباشد. کسانی هستند که ما به ایشان سلام می‌گوییم و یا ایشان به ما. آن‌ها با ما گرد میز می‌نشینند، چای می‌خورند، می‌گویند و می‌خندند. «شما»را به«تو»، «تو» را به هیچ بدل می‌کنند.

فقط یکبار گفت آدم های پست و شیاد، انسان‌های بی‌احساس و بی‌گناه را به سوی خود می‌کشند و هرگز رهایشان نمی‌کنند.

- آن وقت کشتیدش! کشتید! - آخر، ببین چگونه کشتم؟ مگر این‌طور کسی را می‌کشند، مگر برای کشتن کسی این‌طور که من رفته‌بودم، می‌روند؟ یک وقت برایت شرح خواهم داد که چگونه رفتم... مگر من پیرزن را کشتم؟ من خودم را کشتم نه پیرزن را! با این‌کار پدر خودم را برای همیشه درآوردم!... اما پیرزن را شیطان کشت، نه من... خوب، بس است، بس است، سونیا، بس است.

«هه!اگر دوزخ را به من بخشند هرگز هیچ عاشق را نسوزم؛ از بهر آنکه عشق، خود او را صد بار سوخته است...»