بریده‌های کتاب گمشده ای در صفحات کتاب

حق با فیلسوف است «بزرگ‌تر‌ها جهان را عادی می‌شمارند. خود را راحت به خواب خرگوشی زده‌اند و به زندگی روزمرهٔ خود را ادامه می‌دهند.»

گربه نیز در باغ بود، ولی ابداً مانند سوفی متوجه هستی خود نبود. همین که سوفی به موجودیت خویش اندیشید، این فکر به مغذش راه یافت که وجودش دائمی نیست. با خود گفت، حال در جهانم، ولی روزی دیگر این‌جا نخواهم بود.

در این دَم در جهان بودن، این‌جا و آن‌جا رفتن و در ماجرایی شگفت انگیز شرکت داشتن فوق‌العاده نیست!.

«اصلا این کلمه‌ی زیبا یک طوری است که انگار زبان نمی‌گوید، چشم ها می‌گویند.»

زمین که می‌خوردم، جایی از تنم که زخم میشد، دردم که می‌گرفت، خانوم می‌گفت «بزرگ میشی یادت می‌ره.» من بزرگ شدم، ولی یادم نرفت. فقط درد هایم پیش‌تر شد.

قلب چریتی به تاپ تاپ افتاد. اغلب بعد از یک روز درخشنده، اولین لحظه‌های فرا رسیدن شب به او حس خطری پنهان را القا میکرد. مثل این بود که به دنیا، آنگاه که عشق از آن رخت بر بسته باشد، نگاه کند. با خودش آیا روزی می‌رسد که در همین محل بیهوده چشم‌به‌راه عاشقش بشیند....

«به قول معروف حقایق حقایقند و نمی‌شود بی ارائهٔ دلیل آنها را انکار کرد.»

«..چرا باید دنبال چیزی رفت که به پایان رسیده؟» «ولند»

«...طوری حرف می‌زنی که انگار وجود شرّ و ظلمت را منکری. حالا مرحمتاً فکرش را بکن: اگر شرّ در کار نمی‌بود، کار خیر شما چه فایده‌ای داشت؟ و بدون سایه یا ظلمت دنیا چه شکلی پیدا میکرد؟...»

«و واقعیت سر سخت‌ترین چیز دنیا است.»

بابابزرگ همیشه می‌گفت ایستادن کنار یک نفر در تیر و تار ترین دوران زندگی اش پیوندی را پدید می‌آورد؛ یک‌جور حس تعهد که بیشتر یک موهبت است تا باری بر دوش. اکنون حس میکنم به الایس پیوند خورده‌ام. دلم نمی‌خواهد مرا از خود براند.

یا می‌بایست فراموشش کند یا می‌بایست بمیرد. ادامهٔ زندگی فعلی‌اش غیر‌قابل تحمل بود. غیرقابل تحمل! می‌بایست فراموشش کند، به هر قیمت که شده فراموشش کند! ولی او مردی نبود که بتوان فراموشش کرد، مشکل همین بود.

«شاید غرق‌شدن آن‌قدرها هم وحشتناک نباشد.»

فرباد‌هایم راهی به بیرون ندارد و اگر هم داشته باشد، کیست آن که قدرتی برای نجات من داشته باشد؟ هیچ‌کس. کسی قدرتمندتر از من نیست و کسی جز خودم دشمن « من» نیست.