بریده‌های کتاب معصومه 🦢🌱

دوست داشتن که عيب نيست باباجان. دوست داشتن دل آدم را روشن مي‌کند. اما کينه و نفرت دل آدم را سياه مي‌کند. اگر از حالا دلت به محبت انس گرفت، بزرگ هم که شدي آماده‌ي دوست داشتن چيزهاي خوب و زيباي اين دنيا هستي. دل آدم عين يک باغچه پر از غنچه است. اگر با محبت غنچه‌ها را آب دادي باز مي‌شوند، اگر نفرت ورزيدي غنچه‌ها پلاسيده مي‌شوند.

اگر خوابم نمی‌برد، ابر تیره‌ای که همیشه در جانم لانه داشت هراسانم می‌کرد، هراسان از شب، از تابستان مرده، از پرندگان عزاداری که فرار کردند، از زنبورهایی که آن‌همه عسل با خود می‌‌آوردند و می‌بردند فصلی که آخرین رمق نور و علف‌های سبز را گرفته بود.

«آن سوی رودخانه، دیگر بوی برگ‌هایی که کرم‌های ابریشم خورده بودند به مشام نمی‌رسید و حالا دیگر عطر اقاقیا بود و بوی گند کود. بوی مرگ به وقت بهار.»

گفتم نمی‌دانم، اما بچه که بودم، حتی با اینکه از شب می‌ترسیدم، بیشتر از روز دوستش داشتم چون در روشنایی روز همه‌چیز زیادی واضح بود و زشتی مطلق و لاعلاج بعضی چیزها بیش از حد به چشم می‌آمد.

مدام تلاش می‌کنم افکارم را جم‌وجور کنم، اما نمی‌توانم. امان از جزئیات، ای امان.