بریده‌های کتاب کیمیا

“I am always surprised to discover that when the world seems darkest, there exists the greatest opportunity for light.”

“If you need to defend yourself , do not throw your weapons away. Never arm your opponent.”

یک روز گفتند مردم در گرما شیر زیاد بنوشند، چون طبعش سرد است. شیر در عرض یک روز نایاب اما گاو فراوان شد.

وقتی احساس می‌کنی دنیا تاریک و ترسناک است، عشق می‌تواند تو را به رقصیدن وادارد؛ خنده می‌تواند کمی از دردت بکاهد؛ زیبایی می‌تواند ترسَت را سوراخ‌سوراخ کند. همان لحظه تصمیم گرفتم زندگی‌ام پر از هر سه باشد.

«جهان نه مهربان به نظر می‌رسد و نه متخاصم، فقط بی‌تفاوت است»

«زندگی مثل جعبه شکلات است. واقعاً نمی‌دانی قرار است چه بخوری و نقشه شکلات روی در جعبه هم همیشه خدا اشتباه است».

«شکست تعریف‌ت نمی‌کنه. کاری که بعد از شکست می‌کنی معلوم می‌کنه یه رهبری یا اتلاف هوای پاک.»

«خداجون. فکر می‌کردم بهم گفتی عاشق داستانی. تا حالا داستان ماجراجویی‌ای رو شنیدی که با یه نقشه‌ی عاقلانه پیش بره؟» «خب... نه». «فکر می‌کنی به‌خاطر چیه؟» چیزی به ذهنم نمی‌رسد. «چون... اوم، چون...» دوباره می‌خندد. می‌گوید: «چون نقشه‌های عاقلانه هیچ‌وقت نتیجه نمی‌دن، دختر جون. فقط دیوونگی‌ها نتیجه می‌دن».

همیشه روزی از راه می‌رسد که آخرین روز خوشگذرانی‌ات باشد. وقتی ببینی تاریکی راهش را به طرفت باز کرده و محاصره‌ات می‌کند، به چیزی چنگ می‌اندازی که خوشحالت می کند. با تمام وجود به آن خوشحالی کوچک چنگ می‌اندازی.

گاهی به فکر خودکشی می‌افتادم. چیز مهمی نبود. فقط تصورات مردی جوان با قلب شکسته‌اش بود... البته، این چیزی است که بعد از سال ها به خودم می گویم. که می‌داند؟ وقتی صحبت از گذشته باشد، هرکسی می‌تواند داستان تخیلی بنویسد.

یک جور درد هایی هست که آدم را عوض می‌کند. حتی محکم‌ترین شمشیر هم وقتی بیفتد تو آتش داغ و سوزان ، شل می‌شود و خم می‌شود و فرمش عوض می‌شود.

یه آدم چطور می‌تونه قدرتش رو به یه نفر دیگه تحمیل کنه وینستون؟ - با عذاب دادنش

... یک صلح همیشگی دقیقا نقش یک جنگ همیشگی را دارد...(پس ) «جنگ یعنی صلح»

زمان زشتی هارا از خاطر پاک می کند و برای همین حافظه همیشه ناگزیر کمی ساده‌لوح است و خوش‌بینی حماقت باری دارد.

همه صدا ها شبیه هم بودند. دیگر این نکته که چه چیز در صورت خوک ها تغییر کرده است، مهم نبود. حیواناتی که از بیرون نگاه می‌کردند، آن ها را شبیه هم می‌دیدند. نمی‌توانستند تشخیص دهند که کدامیک حیوان است و کدامیک انسان! دیگر ممکن نبود که یکی را از دیگری تمیز دهند. آدم‌ها شبیه خوک ها بودند و خوک‌ها شبیه آدم ها!

متنفر بودن از خودمان کار آسانی است. اینکه یاد بگیریم چگونه به خودمان مهربانی کنیم می‌تواند یک دستاورد واقعی و بی‌نظیر باشد.

بعضی وقت‌ها دقایقی وجود دارند که چند ثانیه‌ی اضافه نصیبشان می‌شود؛ لحظاتی چنان ارزشمند که جهان به احترامشان کمی خودش را کش می‌آورد.

هر داستان چهار بخش دارد: آغاز ،میانه ،پایان نسبی، پایان حقیقی. متاسفانه همه به پایان حقیقی نمی‌رسند. بیشتر مردم در بدترین قسمت داستان و جایی که امیدها ناامید شده ، بی‌خیال همه چیز می‌شوند؛ اما دقیقاً همان جاست که باید بیشتر از هر وقت امیدوار بود .فقط کسانی که پشتکار کافی داشته باشند به پایان حقیقی می‌رسند.