بریده‌های کتاب فَرزَند اَرشَد میازاکی

پشه به قلب آدمیزاد نیش نمی‌زند‌. این فقط آدم ها هستند که با حرف، سوراخ می‌کنند و می‌سوزانند...

بعضی وقت ها برای آدمی مثل من که بیشتر اهل خلوت و تنهایی است، دوری از هیاهوی جمع به بزرگ ترین خواستهٔ زندگی تبدیل می شود.

سخت بود، اما دارم دوباره بر می گردم به زندگی.

بعضی وقت ها آدم برای برآورده شدن آرزویش، ممکن است دست به هر کاری بزند.

کسی نمی توانست آدم های نامرئی را ببیند، و آدم هایی هم که دیده نمی شوند، آسیب نمی بینند.

اما دریغ؛ بعضی ها هستند که زودتر از طبیعت شان پیر می شوند.

دلیرانه می جنگید تا نگذارد غم و غصه همچون آب راکدی که در مرداب می ماند، در قلبش تلنبار شود.

در دنیایی که می تواند تحمل ناپذیر شود، دنیایی که در آن فضای ذهنی رو به اتمام است، دنیاهای خیالی ضروری می نمایند.

اُتاق خیالِ من، پنجره‌ای دارد که از آنجا به دوردست ها نگاه می کنم، به خیلی خیلی دور... به آن کوهِ بلند، که بر قلّه اش کمی برف هست... و به آن آسمان، که گه گاهی آبیِ آبیست، گاه پوشیده از اَبر، اما زمانی زیباست که نیمه ابری باشد- با ابر های پَنبه ای نرم...

مشکل ما اینه که عمل نمی کنیم و فقط عکس العمل نشون میدیم، مخصوصاً وقتی که می فهمیم داره وقتمون تموم میشه.

عشق یعنی نگران بودن تو در مورد مسئله شخصی دیگر،طوری که گویی مسئله خودِ تو است.

آدم ها هم مثل درخت ها بودند.یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی اش تا بهار دیگر حس می شد.بدیش این بود که آدم ها فقط یک بار می مردند. و همین یک بار چه فاجعه دردناکی بود.