بریده‌های کتاب زهرا

او را درحال های مختلف تصور می‌کند . افکار عجیبی درموردش دارد . خسته تر از آن است که بتواند این فکر هارا از ذهنش دور کند

" مرده ها برنمی‌‌گردند. مشکل این است که نمی‌توانیم با چیزی که بر وجدانمان سنگینی می‌کند کنار بیاییم

فراموشی مرگ است

چیز‌ها زندگی خاص خودشان را دارند. قضیه این است که چطور جان‌شان را بیدار کنیم

بسیار نیکوست بدانیم کسی درون ماست که بر همه چیز آگاه است ، همه چیز را میخواهد و همه چیز را بهتر از خودمان انجام می‌دهد

باغ رایحه‌اش را از کف داده بود و جنگل دیگر نیز برایم جذابیتی نداشت. جهان گرداگردم به بازار کهنه فروش ها می‌مانست،بیمزه و ملال آور. کتاب‌ها مشتی کاغذ بیش نبودند و موسیقی ، هیاهویی بی‌معنا. به‌سان درختی که ریزش برگ‌هایش را در پاییز حس نمی‌کند و نیز بارانی که بر می‌بارد یا آفتابی که بر‌ او میتابد ، یا یخبندانی که بر او می‌ورزد، حیات به آرامی به درونش واپس می‌خزد و کز میکند ؛ او نمرده است. او انتظار میکشد

((با اطمینان به سوی رؤیاهایت قدم بردار . آن زندگی‌ای را تجربه کن که تصور کرده‌ای .)) هنری دیوید ثورو

هر کجا که دردی وجود دارد ، درمان نیز همان سمت می‌رود. هرکجا که خطری وجود دارد ، نعمت به آنجا میرود. هر کجا که مشکل و مسئله ای وجود دارد ، جواب هم همانجاست کشتی هرکجا باشد ، آب هم همانجاست....

هوگا یعنی بودن در کنار کسانی که دوستشان داریم . یعنی حس در خانه بودن ، حس امنیت و اینکه از آسیب های جهان در امان و از بی‌اعتمادی ها رها هستیم . می‌توانیم درباره‌ مسائل کوچک و بزرگ زندگی گفتگوی پایان‌ناپذیری داشته باشیم ، یا از حضور خاموش یکدیگر احساس آرامش کنیم، یا با خود تنها باشیم و از فنجانی چای لذت ببریم .

والدین کلی نقشه و آرزوی بزرگ برای بچه‌هاشون دارند؛ اما وقتی اوضاع اون طور که انتظار داشتن پیش نمی‌ره ، از بچه هاشون میخوان که معمولی باشن و ساده فکر کنن اما پسر ، معمولی بودن سخت ترین دستاورد زندگیه

نکته مهم این نیست که دوستت دارند یا نه، مهم این است که تو چطوری عشقی را که سر راهت قرار می‌گیرد بپذیری

روشنایی و تاریکی بخشی جدا نشدنی از یک چیز مشترک هستند خوشحالی و غم در طول زندگی مدام جایگزین هم می‌شوند ، مانند حرکات رقص. بنابراین تا زمانی که ادامه دهم و تسلیم نشوم ، لحظات اشک و لبخند را در کنار هم خواهند داشت

تاحالا شده با خودتون فکر کنید (( چی شد کارم به اینجا رسید )) انگار که توی یه هزارتو گم شده باشید و همه‌ش هم تقصیر خودتون باشه، چون تک‌تک مسیر های اشتباهی که رفتید رو خودتون انتخاب کردین؟ میدونین که راه های زیادی وجود داشته که میتونسته نجاتتون بده ، چون میتونین صدای آدم هایی رو بیرون هزارتو بشنوین که موفق شدن ازش خارج بشن و حالا دارن با هم میگن و میخندن. بعضی وقت ها هم از بین پرچین ها یک نظر اونها رو میبینین ، مثل هیبتی مات بین برگ ها . به نظر میاد که خیلی خوشحالن که تونستن موفق بشن . البته شما هم ازشون متنفر نیستین ، بلکه بیشتر از خودتون متنفرین که توانایی های اون‌ها رو نداشتین و نتونستین همه مشکلات رو حل کنین. تاحالا همچنین فکری کردین ؟ یا این هزارتو فقط برای منه ؟؟

بله حتی بهترین و بدترین شرایط نیز می‌گذرد. گاهی ممکن است به زمان زیادی نیاز داشته باشیم تا به معنای واقعی در ما آتشفشانی رخ دهد و بتوانیم به ضرورت هستی هم سکوت کنیم

وقتی داری زمان سختی رو میگذرونی خیلی طبیعیه که حس کنی سخت ترین زمان تو کل دنیا رو میگذرونی ، و داشتن این حس به هیچ‌وجه نشون دهنده خودخواهی نیست . وقتی توی بعضی از جنبه های زندگی یکم بهتر از دیگرانی دلیل نمی‌شه کلا حالت عالی باشه . به عنوان مثال شغل یا مدرسه رو در نظر بگیر ؛ خیلی عالیه که میتونی وارد یک شرکت یا دانشگاه خوب بشی ، اما به محض اینکه مستقر می‌شی شکایت ها و غر زدن ها شروع میشه . فکر می‌کنی ممکنه از اول تا آخر بتونی بگی اینجا مکان بی‌نقص و عالیه ؟؟ شاید دیگران حسرت تورو بخورن ، اما به این معنا نیست که تو باید به طور خودکار از سهم خودت راضی باشی . به خاطر همین هم هست که نباید خودت رو شکنجه بدی پ از خودت بپرسی چرا نمیتونم از داشته‌هام راضی و خوشحال باشم.

کتاب فروشی جایی است که ده‌ها هزار نویسنده ، مرده و زنده ، کنار همدیگر زندگی میکنند . اما کتاب ها ساکت و خاموش‌اند. آنها در سکوت خودشان باقی میمانند تا کسی بیاید و آن هارا ورق بزند.

مسیری که ما به عنوان مسیر موفقیت نگاهش میکنیم در واقع مسیر موفقیت نیست؛ چون بیشتر مواقع تفکر ما درباره موفقیت به یک ایده خارجی مسخره از حس پیروزی خلاصه میشه مثل یه مدال المپیک ، یه شوهر ایده‌آل یا یه حقوق خوب . همه ماهم این حد و حدود رو داریم وسعی میکنیم بهش برسیم درحالی که موفقیت چیزی نیست که بشه اندازه‌ش گرفت . زندگی مسابقه نیست که بتونیم توش برنده بشیم . در واقع همه‌ش .... مزخرفه.....