بریده‌های کتاب فاطمه مطاعی

همهٔ ما یک داستان گریه آور داریم اما دست به قتل آدم‌ها نمی‌زنیم.

در این دنیا چه کسی شکست نمی‌خورد؟

+ تو را به چه جرمی اینجا آورده‌اند؟ _جرم اندیشه…

وقتی کاری از دستت برآمده نیست بهتر است نجابت خود را حفظ کنی.

هر کس به دنبال چیزی می‌گردد که ندارد.

وقتی یکی غرق می‌شود، موقع مناسبی برای آموزش شنا نیست.

یک اتاق کوچک و تنگ زیر شیروانی آتش گرفت. مأموران آتش نشانی برای خاموش کردن آتش به محل شتافتند و آنجا در اتاق مردی را دیدند که در خواب سنگینی فرو رفته بود. سعی کردند او را از پله‌ها پایین بیاورند اما نتوانستند و نهایتا از نجات جانش ناامید شدند. سپس رئیس آنان از راه رسید و گفت: بیدارش کنید، خودش جانش را نجات می‌دهد.

در فرهنگ «سفید و سیاه» و «زنده‌باد و مرده‌باد» حتی در جرگه درس خواندگان و روشنفکران و نخبگان نیز غالبا نمی‌توان به وجود تعقل ساده و ابتدایی امیدوار بود.

فردوسی: بزنید مرا_ سنگپاره و تپانچه و تازیانه‌ها‌ی شما بر من هیچ نیست. من شما را نستوده‌ام و پدران شما را از گمنامی به در نیاوردم. من نژاد شما را که بر خاک افتاده بود دست نگرفتم و تا سپهر نرساندم. شما را گنگ می‌خوانند و من شما را از هوش و هنر سر برنیفراختم، و پارسی پدرانتان را که خوارترین می‌انگاشتند زبا‌ن اندیشه نساختم. ترکه‌های شما مرا نوازش است و دوالها پر سیمرغ. من چهره‌ی شما را که میان توری و تازی گم بود آشکار نکردم و سرزمین از دست رفته‌ی شما را به جادوی واژه‌ها باز پس نگرفتم و در پای شما نیفکندم. بزنید_ که تیغ دشمنم گواراتر پیش دشنام مردمی که برایشان پشتم خمید و مویم به سپیدی زد و دندانم ریخت و گوشم نشنید.

عالم نخست: دلدل به رخش می‌بازد و جُند به سپاه و ثار به خون و نظم به چامه و ایقاع به سرود و عمامه به دستار و خیلر به روئین دژ. خب دیگر چه می‌ماند؟ حرم به مشکوی و قصاص به پاداش و محشر به رستخیز و اجل به مرگ! سوگ اگر هست بر سیاوش است یا سهراب یا ایرج و شادی اگر هست بر جشن‌های ایرانی است! عالمان عهد را دانشوران می‌خواند و علم را دانش، و از پارسی هر لغت که نو می‌کند سنگی است که بر مدارس پرتاب می‌کند و بر آنچه فضیلت و تقوی است!

فردوسی: در این ویرانسرا بنگر که برآورده‌ای! ویرانگران را نمی‌بری چون دستیاران تواند؛ دشمنی تو همه با آنان است که پشت ناخن چیزکی می‌سازند. ویرانگران خوش می‌خورند و خوش می‌خسبند و سال به صد می‌برند و آنان که بایست چیزکی بسازند نوجوان می‌میرند.

فردوسی: سود چیست و زیان چه؟ چگونه باغی را سود کنم که کشوری را به زیان می‌دهم؟ این باغ از ماست. شنیدی؟ مگر این باغ در کشوری است که از ما نیست؛ خب، پس این باغ از ما نیست. اگر کشورم را باخته‌ام، پس این باغ را که در آن است نیز باخته‌ام.

بگذار برایت بگویم که هر سرنوشتی را در این دنیا خدای متعال مقرر می‌کند. اوست که مقرر می‌کند چه کسی سردوشی‌های ژنرالی داشته باشد و کس دیگری یک کارمند دون پایه بیش نباشد.

من نمی‌توانستم مستقیما در چشم‌های او نگاه کنم. مثل اینکه نگاه کردن به شخصی که روح خود را بی‌پرده و عریان نشان داده، کار آسانی نبود.

نگه داشتن خشم زهر است. آدم را از درون می‌خورد. فکر می‌کنیم نفرت سلاحی است که به شخص آزارندهٔ ما حمله می‌کند. ولی نفرت تیغ دو دم است. هر آسیبی که با آن برسانیم، به خودمان رسانده‌ایم.

میان ما و زندگانی یک چیزی گنگ ماند. ما دیر آمدیم یا زود؟ هر چه بود به موقع نیامدیم.

ما همان قدر راحت می‌توانیم اسیر به اصطلاح مثبت اندیشی شویم، که اسیر منفی نگری. ممکن است هر دو بازدارنده، درهم شکننده، نابه‌جا، توهم آمیز و اشتباه باشد. جان کابات‌زین، نویسندهٔ کتاب هر جا بروید همان جایید.

دشوار نیست قهرمان شدن، دشوار است قهرمان ماندن.

درد اینجاست که درد را نمی‌شود به هیچ کس حالی کرد :)

ما همه‌مان همان جور که خاک پای رفیقیم، خار چشم رقیبیم…