مگر میشود Haim G. Ginott  چیزی بنویسد و خواندنی نباشد؟
این پروفسور درجه ی یک ِ انسان گرا. 
..............................................................
آنقدر که اسمش را هر نشری یک مدل می نویسد رفتم سراغش تا بیشتر بدانم:

دکتر Haim G. Ginott متولد تل آویو است. 
همانجا برای وزارت آموزش اسراییل خدمت کرده. 
او را بعد از مرگش از امریکا به فلسطین اشغالی منتقل کردند تا در خاکی که متعلق به او نیست ، دفن شود: کیبوتسی نزدیک بلندی های جولان.

آن انسان گرایی و آموزه های طلایی را کاش برای همه ی بچه های دنیا میخواست. 

 بهترین آثار را درباره ی رفتار انسانی با بچه ها به جا گذاشته باشی و در عین حال خدمت گذار  رژیم کودک کش باشی.

چه فاصله ی مهیبی بین علم و عمل ...
دنیای غریبی است.
        

          خیلی عالی بود،نکات ارزشمندی داشت و پتانسیل اینو داره که چندبار خونده بشه به خصوص برای کسایی که در زمینه آموزش فعالیت دارن.
        

          نویسنده موقعیتهای مختلفی رو بیان میکنه که ممکنه از دانش آموز در کلاس  انجام بشه و رفتار ناصحیح که غالبا از سوی معلمها انجام میشه رو بیان میکنه و در مقابل نوع رفتار و واکنش صحیح رو  توصیف میکنه .یک کتاب روانشناسی کاربردی که خوندنش برای همه معلمین واجبه
        

          «روابط معلم و دانش‌آموز»
از هایم گینات| ترجمه: سیاوش سرتیپی

«من به عنوان معلم دارای قدرت شگرفی هستم و می‌توانم زندگانی یک دانش‌آموز را تیره و تار یا پر سرور سازم. می‌توانم وسیله شکنجه یا عامل الهام‌بخش باشم. می‌توانم تحقیر یا محظوظ کنم.»

در این کتاب، تلاش‌های نویسنده در این جهت هست که معلم‌ها رو قانع کنه که جملات بالا رو باور کنن و متوجه قدرت و تاثیرشون بر دانش‌آموزان بشن،

و راه و روش‌هایی برای ایجاد اتمسفر مناسب یادگیری، به معلم‌ها پیشنهاد میکنه.

راه و روش‌های پیشنهاد شده به ابزار و تکنولوژی پیچیده نیاز ندارن.
ولی بعضیاشون به نظر من سخت اومدن، چون این راه‌ها، تمرین‌ و تکرار میطلبه. تمرین‌هایی از جنس انسان بودن، همدلی، خوب گوش دادن، باور داشتن به توانایی خودمون و دیگران، ابراز خشم بدون توهین کردن و...


 از فصل چهارم، سازگاری در ارتباط

«معلم بدون توهین کردن، ابراز خشم می‌کند!»

نویسنده خشم معلم را به رسمیت می‌شناسه و از نظرش معلم هم انسان هست و حق داره عصبانی بشه. کتاب برای ابراز عصبانیت پیشنهادی داره:
استفاده از «من پیام‌ها» به جای «تو پیام‌ها»

در بروز خشم خود می‌توانیم از احساسات، انتظارات و افکار خود بگوییم. (من پیام)

یا دیگران را تحقیر کنیم و احساس نفرت و جو متشنج ایجاد کنیم.(تو پیام)



خوبه که این کتاب رو علاوه بر معلمان، والدین هم بخونن.
والدینی که به دنبال ارتباط موثر با فرزندشون هستند و می‌خوان متوجه بشن گفتار و کردارشون چه تاثیری روی بچه‌ها می‌ذاره.


کتاب پر از مثال‌ها و داستان‌هایی هست که باعث میشن مسائل نویسنده و راه‌حل‌هاش برامون ملموس‌تر بشن.

برای دانش‌آموزان سالم‌تر، برای مدرسه سالم‌تر‌، برای بزرگسالان سالم‌تر و در نهایت جامعه سالم‌تر
امیدوارم بقیه هم فرصت مطالعه این کتاب رو پیدا کنن
        

          شروع کتاب و گفت‌وگوهای بین معلم‌ها خیلی واقعی و ملموس بود. خیلی خوب اون فضای بین همکارا رو مطرح کرده. هر معلمی تجربه‌اش کرده...

یکی از بخش‌هایی که واقعاً منو به فکر برد، صحبت‌هاش درباره‌ی خشم معلم بود. خیلی وقتا از معلم‌ها انتظار می‌ره همیشه آروم و منطقی باشن، ولی این کتاب یه جورایی بهمون میگه که خشمگین بودن رو هم به رسمیت بشناسیم. نه اینکه خشم رو تخلیه کنیم سر بچه‌ها، اینکه بفهمیم این احساس هم بخشی از انسان بودنه و باید باهاش آگاهانه برخورد کنیم.

راهکارهایی که ارائه داده، کاربردی و قابل اجرا هستن، ولی به نظرم هیچ نسخه‌ی واحدی برای همه وجود نداره. هر معلم باید با توجه به شخصیت خودش، شرایط کلاس، مدرسه، و حتی فرهنگ محیط، اون راهکارها رو برای خودش شخصی‌سازی کنه. 

چاپ اول این کتاب برای سال ۷۱ بوده، و خیلی از مواردی که مطرح کرده بود برای جامعه آموزشی امروز آشناست و با تغییراتی که توی نظام آموزشی‌مون ایجاد شده، خیلی از رفتارهای نادرست که توی کتاب بهش اشاره شده، کمتر دیده می‌شن.