بریده‌ای از کتاب دیباچه‌ی نوین شاهنامه [فیلمنامه] اثر بهرام بیضایی

عالم نخست: دلدل به رخش می‌بازد و جُند به سپاه و ثار به خون و نظم به چامه و ایقاع به سرود و عمامه به دستار و خیلر به روئین دژ. خب دیگر چه می‌ماند؟ حرم به مشکوی و قصاص به پاداش و محشر به رستخیز و اجل به مرگ! سوگ اگر هست بر سیاوش است یا سهراب یا ایرج و شادی اگر هست بر جشن‌های ایرانی است! عالمان عهد را دانشوران می‌خواند و علم را دانش، و از پارسی هر لغت که نو می‌کند سنگی است که بر مدارس پرتاب می‌کند و بر آنچه فضیلت و تقوی است!