بریده‌های کتاب فاطمه بیک‌وردی

مرگ، هرگز بدرقه نمی‌کند، به پیشواز می‌آید.

اگر تسلیم نشوی تقدیر مجبور است راهی پیش پایت بگذارد.

اين را دانستم و می‌دانم كه آدميزاد فقط با آب و نان و هوا نيست كه زنده است. اين را دانستم و می‌دانم كه آدم به آدم است كه زنده است؛ آدم به عشق آدم زنده است.

می‌توانى گمان كنى هر مادرى در اين دنيا چند خروار غصه به دل دارد؟! چند خروار؟!

«زندگى واقعا به زحمت ادامه‌دادنش می‌ارزد؟»‌

خدایا! ما را مانع رسیدن به آرزوهای دیگران مخواه...

خدایا! قلب ما را خالی از عشق و جیب ما را خالی از پول مپسند...

از فکری مبهم بر خود لرزید، کسانی که آدم دوستشان دارد باید همراه اشیاء خود جهان را ترک کنند.

همیشه پس از مرگ کسی، نوعی بهت و حیرت به آدمی دست می‌دهد؛ از بس فهم نیستی‌ای که رخ داده و تن دادن به آن دشوار است.

واقعا چه کاری بهتر از اینکه شب‌ها وقتی که باد به شیشه‌ها می‌کوبد و چراغی روشن‌ است با کتابی کنار بخاری بنشینید؟! ... به هیچ چیز فکر نمی‌کنید، ساعت‌ها می‌گذرد، همینطور بی حرکت در سرزمین‌هایی می‌گردید که به گمانتان، آن‌ها را می بینید. فکرتان با خیال جفت می‌شود، سرگرم جزئیات ماجرا می‌شود یا رشته حوادث را دنبال می‌کند. با شخصیت‌ها یکی می‌شوید و انگار شمایید که لباس آن‌ها را به تن کرده‌اید و به تب و تاب افتاده‌اید...

«چه تمنای جواب داری ای انصاری؟ که حسین در خون خود آغشته است و بین سر و بدنش جدایی افتاده!»

در ۵۶ سریال، بین سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۳، چادر به شکل‌های مختلف تحقیر یا تضعیف شده! در موارد بسیاری چادر، پوششی مخصوص زنان فقیر، بی‌سواد، مستخدم، سالخورده، درمانده، بیوه و همسر مردان معتاد نشان داده شده و یا پوششی است مخصوص حضور در قبرستان، مجالس عزا و یا زندان»! وقتی چادر برای زن مسلمان لگدمال شد، یعنی حجاب و پوشش لگدمال شده.

طبق استانداردهای اغلب داستان‌های عاشقانه، روابط واقعی خود ما تقریباً به کلی معیوب است و رضایت‌بخش نیست. تعجبی ندارد که جدایی و طلاق اغلب، تنها چاره می‌شود.اما باید مراقب باشیم روابطمان را بر اساس انتظاراتی که یک رسانهٔ هنریِ اغلب گمراه‌کننده بر ما تحمیل می‌کند، قضاوت نکنیم. ایراد از زندگی نیست، بلکه از هنر است. به جای اینکه از هم بپاشیم، باید داستان‌های موثق‌تری برای خودمان بگوییم، داستان‌هایی که چندان بر آغاز تمرکز نکند، وعدهٔ دریافت درک کامل به ما ندهد، مشکلات ما را طبیعی جلوه دهد و راهی غم‌انگیز اما امیدبخش در این سِیر عشق نشانمان دهد.

اگر می‌دانستی شیفتگی چه‌قدر خطرناک است، دهانت را می‌بستی.

از بدی‌های سال‌ها آدم‌کُش بودن یکی این‌که هیچ دوست صمیمی‌ای نداری تا باهاش حرف بزنی. ولی مگر باقیِ آدم‌ها واقعاً چنین دوستانی دارند؟!

ونسان که انگشت شستش را در دهانش کرده بود جلو آمد و خودش را توی آغوش مادر مچاله کرد. «کاش می‌تونستم برگردم تو شکمت مامان...»

جون گفت «یابنَ رسولِالله، من در فراخی کاسه‌لیسِ شما باشم و در سختی شما را تنها گذارم؟ به خدا قسم که بوی من ناخوش است و حَسَبِ من پست و رنگم سیاه، بهشت را بر من دریغ داری تا بویم خوش شود و جسمم شریف و رویم سفید؟ نه، به خدا سوگند از شما جدا نگردم تا خونِ سیاهِ من با خونِ شما آمیخته شود.» قتال کرد: بیست‌وپنج مرد را بکشت و کشته شد. حسین بر سرِ او بایستاد و گفت «خدایا، روی او را سفید گردان و بوی او را خوش کن و حشرِ او را با نیکان قرار ده و او را با محمّد و آلِ محمّد آشنا و مُعاشر کن.» (و مردم در آن میدان آمدند و کشتگان را به خاک سپردند. جون را پس از ده روز دیدند: بوی مُشک از او شنیده می‌شد.)

قاسم ابن حسن با حسین گفت «آیا من هم در کشته‌شدگانم؟» دلِ حسین بر او بسوخت و گفت «ای پسرک من، مرگ نزدِ تو چگونه است؟» گفت «ای عمّ، از انگبین شیرین‌تر.» گفت «آری، به خدا سوگند. عمِّ تو فدای تو باد. تو یکی از آن مردانی که با من کشته شوند، بعد از آن‌که شما را بلای عظیم رسد و پسرم عبدالله هم کشته شود.»

و ابن زبیر از او مشایعت کرد و گفت «یا اباعبدالله، حج فرارسید و تو آن را رها می‌کنی و سوی عراق می‌روی؟» گفت «ای پسرِ زبیراگر در کنارِ فرات به خاک سپرده شوم، دوست‌تر دارم که در پیرامونِ کعبه.»

شکی نیست که جنگ به مفهوم مردن بود، ولی همیشه، وقتی کسی بمیرد که زمانی در کنارتان زندگی کرده و نفس کشیده، زمین زیر پایتان می‌لرزد.