بریده‌های کتاب فاطمه محمدی

درد هر لحظه بر جسمم بیشتر وارد می شد اما روحم هیچ دردی از زاییدن احساس نمی کرد. شک نداشت که زمان آبستن اتفاقی مهم است. ندایی مثل الهام می گفت که «از لحظه لحظۀ این درد لذت ببر خدیجه! کمال تو این است که این دختر را به دنیا بیاوری.» . . .

وقتی اجاق قلب خوب و مرتب نسوزد، کم‌کم دوده در آن جمع خواهد شد.

اگر روح تو، درون تو و " قلب تو " به چیزی متعالی و اخلاقی وابسته است و نه به مسائل آلوده‌ی معیوب ، تو سالم و مستقل و آزاد منشی؛ اما اگر در بهشت خدا هم مزوّرانه در پی ارضای تمایلات سوداگرانه‌ی خودت باشی ، حتّی اگر پیراهن خون‌آلود قّدسیان را به تن کنی، چیزی نیستی که نیستی...

در مسیر فرودگاه بودند که حاجی یک‌دفعه به راننده گفت: «نگه دار...،نگه دار!» راننده سریع ترمز کرد و گوشه‌ای ایستاد.حاجی شیشه را کشید پایین و سرش را از پنجرهٔ ماشین بیرون برد.با اشتیاق خاصی به آسمان نگاه کرد.حاجی در بین راه دوبار دیگر هم ماشین را نگه داشت تا آسمان را ببیند.بار آخر زیر لب گفت: «چقدر آسمون امشب قشنگه!»

التماسش کردم تا راضی شد برای یکی دو دقیقه درِ تابوت را باز کند. صورت امیرم مثل ماه شب چهارده می درخشید! تسبیح مخصوص نماز شب دور گردنش بود. چشم بستم و زبان دلم را باز کردم: «سلام پسرم! سلام مامان جان. چقدر خوشگل شدی عزیزدلم! اون شمشیر ذوالفقاری که تو خواب دیدم، تو بودی جان مادر؟! در راه خدا رفتی... خدایا! از من قبولش کن. امیر جان! خیالت راحت گریه نمی کنم، دشمن شادت نمی کنم. امروز نمی بوسمت؛ این بوسه ی من باشه طلبم از تو برای روز قیامت در محضر حضرت زینب و مادر پهلو شکسته‌ش ...