بریده‌های کتاب فهیمه حدیدی

_پیامبر_ اومد و اعلام کرد:"نه من، نه مسیح، نه موسی، نه ابراهیم و نه حتی نوح! هیچ یک از ما نمیتونیم ذره ای از بار گناه یک انسان گنهکار رو که خدا از او ناراضی هست،بکاهیم و کم کنیم."

_خانواده ات کجان؟ _خداروشکر خیالم ازشون‌راحته. قبل از این که بیام دفن شون کردم.

تنها یک چیز بدتر از پسری است که از شما متنفر است، پسری که شما را دوست دارد! پ،ن: صفحه بریده کتاب تقریبی است💫

از «پناه» حرف نمی زنم؛ از «مرشد» و «معشوق» هم! [...]فقط میدانی کسی است و هست.

حالا من این جور خیال می کنم که آدم باید یکی _و فقط یکی_ را داشته باشد توی زندگی اش که جلوش کم بیاورد. یکی که مشتش را ببرد جلو پیشش وا کند،که سری که بر سر گردون به فخر می ساید را بیاورد، با خیال راحت بگذارد بر آستانش. نه به ذلت و خاکساری که به مهر و فروتنی. از «پناه» حرف نمی زنم؛ از «مرشد» و «معشوق» هم! نام ندارد شاید. فقط میدانی کسی است و هست.

بیش از هر کلمه ای باید از همیشه ها و هرگزها و هیچ وقت ها و هیچ کجاها پرهیز کرد - از این «همیشه با تو می مانم»ها و «هرگز ترکت نمی کنم»ها - که «ه» آغازشان با دو چشم حیران و متعجب به آدم هایی می نگرد که مقید به زمان و مکان اند، اما فراتر از زمان و مکان وعده می دهند و باور و اعتماد را به مسخره می گیرند. ۴۸ | دال دوست داشتن

ما شدیم آدم های انبار کننده خاطرات، برای روزهایی که هیچ وقت نیامدند. [...] یاد گرفتیم چطور هر چیزی[و هرکسی] را که دوست داریم اما نمی توانیم توی زندگی جایش بدهیم، یک گوشه انبار کنیم:شکسته، دل مرده، خاک گرفته... ✍️🏻خرده جنایت های آینده نگری | ۴۱

"و احتمالا برای هر مردی دست کم یک شهر وجود دارد که دیر یا زود به یک دختر تبدیل می شود.این که مرد آن دختر را تا چه حد خوب یا بد می شناسد لزوماً تأثیری بر این استحاله نمی گذارد. دختر آنجا بود، تمام شهر بود، و کاری اش هم نمی شد کرد."

پرسیدیم: "این هایی که می آیند لبخند می زنند، گزارش تهیه می کنند، و با دوربین بینتان می چرخند، خیلی هایشان همان هایی هستند که این بلا را سرتان آوردند، چطور با این قضیه کنار می آیید؟ " خندید؛ از آن خنده های آتش زننده که "می دانیم.ولی بوسنی ایران نیست، ما ضعیفیم! هیچ دست کمکی که به سمتمان دراز شود را رد نمیکنیم‌.."

ساختمان کتابخانه راه راه کرم نارنجی است با ترکیبی از معماری عثمانی و غربی. در زمان محاصره سارایوو، داخل کتابخانه طی سه روزی که بمب سرش ریختند، آتش گرفت و کتابداران و مردم صف کشیدند تا کتاب ها را خارج کنند.طوری که می گویند تا یک هفته بارانی از ذرات کاغذ سوخته روی شهر می باریده، چه باران غم انگیزی‌‌...

مخصوصا که لنگ لنگان زبان فرانسوی هم بلد باشی و آن ها از علاقه ات به فرانسه و ایفلش باخبر باشند. مخصوصاتر این که سفر اولت باشد به خارج از کشور (کربلا وطن است، خارج محسوب نمی شود). برای سفر اول انتخاب های ساده تر و جذابتر و ارزان تر وجود دارد که اولینش همین کشور دوست و همسایه ترکیه ، نشد گرجستان ، نشد... خب پس ما چرا بوسنی و هرزگوین میرویم؟

بچه های ریردان به قدری دلواپس نمره و ورزش و آینده شان بودند که بعضی وقت ها رفتارشان شبیه کاسب کارهای میانسال تو دار بود، همان ها که تلفن همراه شان دائم به روده ی کوچکشان چسبیده. پ،ن: صفحه اش را تقریبی زدم ، شماره دقیقش یادم نمانده.

گفتم: «قبلنا فکر می کردم دنیا از رو قبیله ها تقسیم میشه. قبیله ی سیاها و قبیله ی سفیدا. قبیله ی سرخ پوستا و قبیله ی سفید پوستا‌. ولی حالا می فهمم درست نیس. دنیا فقط به دوتا قبیله تقسیم میشه: قبیله آدمایی که بی شعورن و قبیله ی آدمایی که بی شعور نیستن.»