بریده‌های کتاب فائزه احمدی

آن‌کسَ که شتاب دارد، عاشق نیست، تشنه‌یی‌ست که معشوق را چشمهٔ آب شیرین تصور کرده است. وقتی دوید و رسید و نوشید و وَرَم کرد، رها می‌کند و می‌رود. محبوب، چشمهٔ آبِ شیرین نیست، هوای خنک دمِ صبح است.

دین‌داری غیر از مقدس‌مآبی است.

عشق لذت جستن است و دوست‌داشتن پناه جُستن. عشق، غذا خوردنِ یک گرسنه است و دوست‌داشتن «هم‌زبانی در سرزمین بیگانه یافتن» است.

عشق مامور تن است و دوست‌داشتن پیغمبر روح‌.

عشق در دریا غرق شدن و دوست‌داشتن در دریا شنا کردن است. عشق بینایی را می‌گیرد و دوست‌داشتن می‌دهد. عشق خشن است و شدید و در عین حال ناپایدار و نامطمئن و دوست‌داشتن لطیف است و نرم در عین حال پایدار و سرشار از اطمینان.

و من از مرگ بی‌امید همان‌قدر می‌ترسم که از احتضار بی‌مرفین...

جوانمرد گفت: هیچ‌کس نیست که در دوستی از خدا پیش افتد. خدا در همه چیز قدیم است و در دوستی قدیم‌ترین...

...هرگز خدا را آنگونه که سزاوار او بود ، یاد نکرده ام ، و خدا بود که به من گفت اگر به اندوه پیش من آیی شادت کنم و اگر با نیاز آیی توان‌گرت. پس نیاز و اندوه را برگزیدم تا شادی و توانگری ارزانی‌َم شود!

جوان‌مرد گفت: خدایا چرا این همه با خبر‌م می‌کنی؛ از هر خار جهان و از هر خون جهان و از هر اندوه‌َش، چرا جهان به این بزرگی را در تنِ كوچك من جا داده ای؟ خدا گفت : جهان را در تو جا داده ام؛ زیرا جوان‌مرد نخواهی شد مگر آنکه جهان‌مرد باشی.

همه چیز در تعارض است. این تازگی ندارد و آن‌چه در من می‌گذرد یک امر کلی و فراگیر است: زنده بودن یعنی ستیزیدن.