بریده‌ کتاب‌های کاپ کیک

بیماری، پاداشی برای جبران خسارت مراقبت های بی شمار کشدار درمانی با افراد کمرویی بود که قادر به بیان عواطف و احساسات خویش نبودند.

زیستنِ مدوام با وجودِ فرسودگی حاصل از این جهان

ما مخلوقاتی در جست‌و‌جوی معنا هستیم که باید با دردسرهای پرت شدن به جهانی دست و پنجه نرم کنیم که ذاتا معنایی ندارد.

آن گونه که ما با قسمت های دشوار زندگی‌مان برخورد می کنیم، نشان می دهد ما واقعا چه کسی هستیم.

به جای آنکه تنها به دنبال شادمانی باشیم، می توانیم حس هدفمندی‌ای که زندگی به ما پیشکش می کند را بجوییم.

کیمیاگر گفت : " به قلبت بگو که ترس از آزار دیدن بدتر از خود آزار دیدن است و اینکه هیچ قلبی مادامی که در جستجوی رویایش است، آزار نمیبیند. زیرا هر لحظه از جستجو، رویایی با خدا و ابدیت است."

زنده بودن زمان می بَرد. از همه چیز بریدن هم زمان می بَرد. اما مسئله این است که فردا دوباره باید به زندگی ادامه دهد.

میان چهار دیواری که اتاق مرا تشکیل می دهد و حصاری که در زندگی و افکار من کشیده، زندگی من مثل شمع؛ خرده خرده آب می شود. نه ! اشتباه می کنم. مثل یک کُنده ی هیزم تر است که گوشه ای افتاده و به آتش هیزم های دیگر برشته و زغال شده؛ ولی نه سوخته است و نه تر و تازه مانده، فقط از دود و دم دیگران خفه شده ...

" سکوت به هیچ وجه من را اذیت نمی کند. با وجود تمام سر و صداهایی که با دوستانم راه می اندازم، هنوز آنقدر رها و راحت نیستم که در مورد احساساتم در مقابل دیگران صحبت کنم- بخصوص در مقابل همکلاسی هایم. اگر چه می طلبید می توانستم ساعت ها در سکوت بنشینم. هنگام خروج از کلاس ، موری جلوی من را می گیرد و متذکر می شود : + امروز زیاد حرف نزدی. - نمیدانم. حرفی نداشتم که اضافه کنم. + من فکر میکنم که تو یک عالمه حرف داری که اضافه کنی. میچ تو در حقیقت من را به یاد کسی می اندازی که با او آشنا بودم، او هم دوست داشت مسائل را در درون خویش نگه دارد.  البته وقتی که جوان تر بود. - چه کسی ؟ + خودم. "