کافه خیابان گوته به خواننده مجال کشف و تفکر میده. اونقدر که گاهی حس می‌کنی خود نویسنده هم نمی‌دونه این سرنخ‌ها چه ربطی به هم دارن ولی در نهایت از منطق همه ارتباط‌ها راضی میشی. به نظرم فقط پایان‌بندی کمی عجول بود و جای بسط بیشتری داشت.
کلا جدیدا فکر می‌کنم از پایان‌بندی‌ها ناامید مبشم. انگار یه توقع دیگه دارم کلا!
        

          «کافه‌ی خیابان گوته» به خوبی تاریخ و سیاست جریان چپ ایرانی در دوره‌های قاجار و پهلوی را با عشق پیوند داده است.
این کتاب از حضور نویسنده‌ای ایرانی در کافه‌ی پاسارگاد خیابان گوته که مالک آن کیانوش مستوفی است، شروع می‌شود و با شنیدن ماجرای تلخ زندگی کیانوش ادام پیدا می‌کند.
        

          دومین کتاب که از شاه آبادی خوندم 
جدا که میخ کوبم کرد
ولی در نهایت کتاب رو میبندی و ناباورانه ناراحتی
و این به این معنی نیست که کتاب خوب نبوده!
هر کدام از ما دانه ای اسفند هستیم
آمده اینم تا جیغ خود را بکشیم و برویم
و سوال من اینه:
جیغم را کشیده ام؟
        

          گنجوندنِ تاریخ در دل قصه‌ها نبوغ خاصی می‌خواد و من، بی‌نهایت، از خوندنِ این قصه لذت بردم‌.
اشاره به تفکر سرمایه‌داری و مفاهیمِ سندیکای کارگری اون هم در جای درست، در یک کارخانه.
نشون دادنِ طرز تفکر طبقه‌ی پرولتاریا که میتونه دلیلی بر سلطه‌گریِ طبقه‌ی بورژوازی بشه.
نام بردن از حیدر خانِ عم‌اوغلی که فرد تاثیرگذاری در تشکیلات بلشویکی بوده.
خلاصه از حمیدرضا شاه‌آبادی ممنونم بابت ساده‌سازی این مفاهیمِ سخت در دل روایت‌ها.

این کتاب، اشاراتی به هاینریش هافمن هم کرده.
آدم جالبی‌ه.
دندون‌پزشکی که به نظرم افکار سادیسمی برای تربیت کودک داشته🤷🏻‍♀
(البته شعرهای کودکش اصلا جالب و مناسب کودکان نیست!!!)
این‌جا بخونید ازش.
https://kufti.de/fa/einrichtung/%D9%85%D9%88%D8%B2%D9%87-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D9%88%D9%88%D9%84%D9%BE%DB%8C%D8%AA%D8%B1/

و اینکه خیلی خوشم میاد ارتباط بین آدم‌ها رو کشف کنم
گاهی می‌بینیم هنرمندها از همدیگه الهام می‌گیرند و شاهکار خلق میشه.
شخصیت «ادوارد دست قیچی» الهام گرفته از یکی از شعرهای هاینریش هافمن‌ه که توی همین کتاب هم حمیدرضا شاه‌آبادی ترجمه‌ش رو آورده.

شبیه خون‌خورده کتابیه که باعث شد قلبم از سرنوشتِ کاراکتر اصلی به درد بیاد و این هنر شخصیت پردازی نویسنده رو می‌رسونه.
        

          در واقع: ۳.۵
        

          شخصیت اصلی کتاب « کافه ی خیابان گوته »  یعنی کیانوش،  نوه میرزا یوسف مستوفی هست و میشه گفت این کتاب و  رمان «دیلماج »در عین اینکه داستان  و روایت مستقلی دارن  اما بهم  مرتبط هستن ، قسمت پایانی کتاب خیلی جالب و غم انگیزه ،جالب از این نظر که به سوالاتی  که در طول داستان مطرح شده پاسخ میده و ازطرف دیگه سوالات جدیدی مطرح میکنه که باعث ایجاد ابهام میشه و  ترغیبت میکنه تا برگردی و به صفحات قبلی سرک بکشی و غم انگیز از این لحاظ که تقریباً  تمام شخصیت های اصلی پایان تلخی  داشتن.

        

          کافه‌ی خیابان گوته داستان جالبی بود.
یک حس مبهم بهش دارم.
البته من همون روز که شروعش کردم، تمومش هم کردم.(ریا نباشه دو تا کتاب دیگه‌ام بینش خوندم.)
یک قسمت‌هایی از کتاب یک جور حالت سادیستی داشت که برام قابل درک نبود. شعرهایی از مجموعه پیتر شلخته نوشته‌ی هاینریش هافمن که در دسته‌ کتاب کودکانه!
شعرهاش یک جوری عجیب، سادیستی و دلهره‌آور بود و حتی قسمت‌هایی از خود داستان.
قصه هم از زبان چند راوی روایت شده بود و گاهی اوایلش گیج می‌شدی.
در کل کتاب جالبی بود برام براساس سبک متفاوتش.
        

          کافه‌ی خیابان گوته هم تموم شد! نظرات حرفه ای نمیتونم بدم اما داستان جالب و پر پیچ و خمی بود.  جزئیات خیلی خوب بیان شده بود و من همراه شخصیت ها زندگی کردم و باهاشون جلو رفتم. فقط پایانش کمی گنگ بود و انتظار داشتم به یک پایان واضح تری برسم. در کل ارزش خوندن داشت  و راضی بودم. 
        

          {می‌شود هم تاریخ گفت و هم نگفت}
کافه خیابان گوته
آخرهای قصه می‌خواستم از روی صندلی بلند شوم و تک تک صفحاتش را به آتش بکشم، همان طور که آن دیوانه، زندگی کیانوش مستوفی را به آتش کشید و عشقش را از او دزدید.
کافه خیابان گوته، من را خوب با خودش همراه می‌کرد و از حق نگذریم تعلیق عجیبی داشت. گرچه گاهی حرصم را در می‌آورد، نثرش قوی بود و پیرنگش را هضم می‌کردم. فضا سازی‌اش درست مخاطب را به تاریخ می‌برد. همذات پنداری می‌کردم با شخصیت های داستانش. شش سال نوشتن این کار زمان برد از شاه‌آبادی. دائما از تاریخ می‌گفت و برگه‌های گم شده یک جنایت را کنارهم می‌چسباند. دقیقا همان کاری که پل‌استر همیشه در همه اثر هایش می‌کرد و باعث می‌شد تا مخاطب از جایش تکان نخورد. 
به‌قول معروف: خرده نان‌ها را دنبال کنید!
گرچه به نظرم کتاب پر از نقاط قوت بود اما نقاط ضعف‌هم کم و بیش‌ داشت، مثل بعضی از دیالوگ‌هایش که نمی‌چسبید به من و از فرمش بیرون. مثل تمام کردن بد موقع بعضی از روایت‌ها.
در نهایت،  دوست دارم یک قهوه در کافه خیابان گوته بنوشم و با کمونیست ها بحث کنم یا بخواهم کار ناتمام کیانوش مستوفی را به اتمام برسانم و آن گلوله‌ای را که شلیک نکرد شلیک کنم. دقیقا وسط پیشانی‌اش ...
کافه خیابان گوته بر خلاف کتاب قبلی شاه‌آبادی (دیلماج)، پخته است. ارزش خواندن دارد گرچه یک‌جورهایی ادامه آن حساب می‌شود اما اگر دیلماج را نخواندیدش هم نخواندید. چیزی زیادی از دست ندادید!
        

          باب‌میلم بود. آرمانگرایی را ریشخند کرده بود. و من هم با شما موافقم آقای شاه‌آبادی؛ زندگی فوق همه اینهاست. رفاقت، عشق، لذت و آرامش را نباید به پای کشمکش‌های سیاسی ریخت.
از جمله کتاب‌هایی که کاش در ۱۶ سالگی خوانده بودم.
        

          دومین کتابی هست که از شاه آبادی خوندم
اول دیلماج و بعد کافه خیابان گوته
میتونیم بگیم که این کتاب در ادامه دیلماج هست و تنها تفاوت آن دوره ها و مبانی سیاسی مختلف هست و مثل قبل دادن سرنخ در داستان و ربط دادن آنها بهم
البته در انتهای داستان نویسنده خود افشا میکند که ممکن است سرنخ ها بهم مربوط نباشد
        

          این کتاب هم تموم شد. یکی از نقاط مثبت داستان، نقطه‌ی آغاز و پایان‌ش بود. در ابتدا نویسنده با ارائه تعدادی سرنخ، ما رو به بطن داستان می‌بره و به صورت کاملا غیر خطی و پراکنده ما رو با داستان همراه می‌کنه. پایان بسیار تلخی داشت و متاسفانه با چندین سوال، روایت به خط آخر رسید.