بریده‌های کتاب 🪻zahra

گفتم: چی‌ شد؟ بالاخره برادرهات را پیدا نکردی؟ حالا دیگر دنبال برادرهام نمی‌گردم. پس دنبال کی می‌گردی؟ خودم. مگر کجایی؟ توی دست‌های تو، لای موهای تو. کارم ساخته شده.

آدم‌ها حسودند، زمانه بخیل است و دنیا عاشق‌کش است.

و تمام شب را برای دخترهایی که در تنهایی از خودشان خجالت می‌کشند گریه کردم؛ دخترهایی که بعدها از خود متنفر می‌شوند و مثل یک درخت توخالی، پوسته‌ای بیش نیستند و عاقبت به روزی می‌افتند که هیچ جای اندامشان حساس نیست؛ روح و جسمشان همان پوسته است و خودشان نمی‌دانند چرا زنده‌اند.

نوابغ همه اعصار و همه سرزمین‌ها به زبان‌های گوناگون صحبت می‌کنند، اما در دل همگی آن‌ها شعله یکسانی مشتعل است. آه...! اگر بدانید حال که قادر به درک آن‌ها هستم چه شادی آسمانی‌ای احساس می‌کنم.

مطلب این است که من و شما قدرت تفکر داریم، من و شما از آن دسته مردم هستیم که شایستگی و قابلیت فکرکردن و تشخیص دادن را دارند و از این جهت هر اندازه با یکدیگر اختلاف نظر داشته باشیم باز هم به هم ارتباط داریم و بین ما رابطه معنوی وجود دارد. دوست عزیز! شما نمی‌دانید که من تا چه اندازه از نفهمی و بی‌استعدادی و نادانی مردم بیزار و متنفرم، هردفعه که با شما بحث و گفتگو می‌کنم شادی و سرور بی‌اندازه‌ای به من‌ دست می‌دهد. پ.ن: من این کتاب رو از چاپ هشتم می‌خونم و ۲۲۵صفحه داره.