بریده‌های کتاب بیتا:)

کسانی که لایق مرگ بودند مدت ها زنده می ماندند. کسانی که شایسته ی زندگی بودند همیشه خیلی زود می مردند.

به نظر من باید جسد مردگان را به خانه برگرداند.

آه،چه حیف که قرار است زندگی باشکوهم چنین پایانی داشته باشد؛له شدن به دست مردمانی بی سر و مودب در منطقه ی غرب میانه ی آمریکا!

کم کم می خواستم برنامه ی دفاعی امگا را کلید بزنم-یعنی به زانو بیفتم و زار بزنم-که لئو از چنین خفتی نجاتم داد.

با صدای بلندی اعلام کرد:《این پنیر چدار را بنگرید!همگی بر فاتحان پنیری درود بفرستید!》

طولی نمی کشید که وسط بحث های امی و کالیپسو درباره ی بهترین تکنیک های کاشت کلم و غزل سرایی های لئو و جوزفین برای کاربوراتور ها گیر می افتادم.هیچ راه فراری هم نداشتم.

من دوست داشتم وقتی نگران می شدم،حرف بزنم.

من نمی فهمیدم آن بذر ها به چه دردی می خورند،اما این فکر که وقتی کار به جاهای باریک می کشید،من مردم را با یوکللی ام کتک می زدم و مگ مشغول کاشتن گل های شمعدانی می شد،واقعا آرامش بخش بود.

وای،اینجارو باش!پرسی اومده وظیفه شه کمک کنه بابا هر چی بلده رو خودم یادش داده م

با عصبانیت گفت:《سیب.》 با عصبانیت جوابش را دادم:《هیولا.》 《یک.》 《نه!》 《دو.》 《نه!》 《سه.》و پرید. و این یعنی من هم پریدم!

لئو متوجه بود که پیمان ها چقدر میتوانستند خطرناک باشند؛اما اهمیتی نمیداد.به باد شبانه گفت:《من به خاطر تو برمیگردم کالیپسو،به رودخونه ی استیکس قسم میخورم.》

صورت بی احساسش را به سمت لئو برگرداند:《ما به تو احتیاجی نداریم،لئو والدز.》 لئو تلاش کرد تا لبخندی فریبنده بزند. 《هی،شما همیشه به لئو والدز احتیاج دارید!》 لئو دستانش را از هم باز کرد و آرزو کرد مطمئن و مفید به نظر بیاید نه ناامید و ترسیده.به این فکر کرد که آیا برای نوشتن تیم لئو روی لباسش دیر شده است؟

پرسی اخم کرد:«هرکول،هان؟این یارو مثل استار باکس یونان باستان بوده.هر طرفی که بچرخی اونجا هستش.»

《در برابر عظمت کوکاکولای رژیمی بلرزید!》

گفت:《بیاید بترکونیم،قبل از اینکه عقلم سر جاش بیاد.》

می دانست کیست. او کالم هانت بود.

و مخالف هرج و مرج،روح انسان است.

دختر عزیزم،چرا ساعت هشت صبح چهارشنبه داری عکس جسد می بینی؟!