بریده‌های کتاب احمد بابائی

_ بدبخت کشوری که قهرمان ندارد! _ نه. بدبخت کشوری که احتیاج به قهرمان دارد...

کارِ دنیا چیست؟ بیکاری همه / چیست بیکاری؟ گرفتاری همه هست دنیا آتشِ افروخته / هر زمان خلقی دگر را سوخته

زندگی اگه همیشه نمی‌خواد بهمون لبخند بزنه قبول، ولی یکی بهش بگه لامصب پوزخندت دیگه چیه این وسط؟

«میخواهم مرگ وقتی به سراغم بیاید که در حال کاشتن کلم‌هایم باشم، بی‌توجه به مرگ، و از آن هم بیشتر، بی‌توجه به باغ و باغبانیِ ناتمامم.» _ نقل از مونتنی

باشد که من چیزهای سودمند را دردناک نبینم، باشد که خوشبختی را تیره‌روزی نبینم.

فتح، مالِ آن کسانی نیست کَاکنون فاتح‌اند فتح، مالِ مردم آزاده است اَر چه به بند.

«چشم ملّت ایران سیاه شد بس که از بعضی رجال خطاکاری و خیانت دید. همان چشم، از انتظار سفید شد از بس محاکمه‌ی رجال وطن فروش را ندید. در مملکتی که اهلش این درجه فراموشکارند، از خائنین خیانت به همه سرایت می‌نماید.» *بخشی از نطق دکتر مصدق در جلسه رای اعتماد به اولین کابینه‌ی عهد رضاشاه در ۱۳۰۵

حقیقت این است که دولت غیرمسئول و جامعه‌ی متمرد دو روی یک سکه‌اند.

سرنوشت در زندگی دو راه پیش روی ما می‌گذارد، یکی راه آزادی که آغازش سنگلاخ و پیمودنش دشوار اما پایانش هموار و یکدست است؛ دیگری «بزرو طوع و خاکساری»* ، که آغازش هموار اما پایانش دشوار و خطرناک است. * تعبیر از شاملو است. بزرو: جاده ای که بز در آن رود. جاده کور و باریک.

حالا که اینهمه مدت نسبت به خواست های ملّت کر و کور بوده‌ایم، نباید تعجب کنیم که ملّت هم با همان بی‌تفاوتی نسبت به ما رفتار کند. _ اسدللّه علم

هیچ کس هست از برادرانِ من که چندانی سَمع عاریَت دهد که طَرفی از اندوهِ خویش با او بگویم، مگر بعضی از این اندوهانِ من تحمّل کند به شرکتی و برادری؟ که دوستی‌های این روزگار چون بازرگانی شده است. آن وقت که حاجتی پدید آید مُراعاتِ این دوست فرو گذارند، چون بی‌نیازی پدید آید.

همه‌ی مردم خودشان را در مقابل دیگران باوقار جلوه می‌دهند. ولی همه می‌دانیم که چه چیزهای ناگفتنی در وجود ما هست که در وقت تنهایی بروز می‌کند. همه‌ی ما اغلب دچار وسوسه می‌شویم ولی بلافاصله جلو خودمان را می‌گیریم تا باعجله‌ی تمام دوباره متانت خودمان را که مثل سنگ قبر محکم و سنگین است به دست بیاوریم. همه همین‌طورند ولی هر کسی جرئت اقرار آن را ندارد.

گفتم: _ داری مثل سیاسیها حرف می‌زنی. گفت: _من سیاسی نیستم. فقط دلخورم. خیلی وقته که دلخورم.

اگر شیوه و نهاد زندگی شهروندان با شکل حکومت خود هم‌آهنگ نباشد، بهترین قوانین، هرچند به اتفاق آرای مردم به تصویب رسیده باشد، به پشیزی نمی‌ارزد.

میان نخواستن مرگ و نخواستن زندگی، جایی کوچک هست که بتوان ایستاد، هرچند انگار روی زغال داغ ایستاده‌ای.

وگر زین جهان این جوان رفتنیست به گیتی نگه کن که جاوید کیست شکاریم یکسر همه پیش مرگ سری زیر تاج و سری زیر تَرگ

آری، روزی همگی هیچ می‌شویم؛ پس تا هستیم کسی باشیم به گرفتنِ دستی، و ستردنِ اشکی و زدودنِ خونی!

«هیچ آدم باشعوری رمان را برای تعلیم‌گرفتن یا تهذیب اخلاق نمی‌خواند. هرگاه بخواهد تعلیم بگیرد یا اخلاق خود را تهذیب کند، اگر به سراغ کتاب‌هایی که برای این کارها نوشته شده‌اند نرود احمق است.» -نقل از سامرست موآم

علّت انقلابات نه فقط نابرابری ثروت، بلکه نابرابری احترام نیز هست، اگرچه این دو انگیزه در دو جهت گوناگون اثر می‌کند: آنچه توده‌ی مردم را بر حکومت می‌شوراند، نابرابری ثروت و آنچه بزرگان و اهل فضل را به خشم می‌آورد، برابری در احترامات و مناصب است.