در داستان‌هایی مانند هری پاتر یا ارباب حلقه‌ها، چند نوجوان جهان را نجات خواهند داد. اما در دنیای واقعی، نوجوانان اغلب متزلزل، باری‌به‌هرجهت، افسرده و بی‌فکر جلوه می‌کنند، آدم‌هایی که عمیقاً درگیر بحران هویت‌اند، دست به کارهای احمقانه می‌زنند، کوچک‌ترین چیزها را بهانه‌ای برای دعواهای بی‌منطق با پدر و مادر و دیگران می‌کنند، از زمین و زمان متنفرند، همیشه سرشان توی گوشی است و «هیچ حرف حسابی توی کله‌شان نمی‌رود». آیا واقعاً چنین است؟