بریده‌های کتاب آرتمیس

«صبح تا شب که هی نمیشه الکل بخوری بخوری بخوری.» « چرا نخورم؟ مگه چشه؟ بی باده گلرنگ نمی‌باید زیست. میدونی ، خیلی سال پیش یه ایرانیه بوده... اصلا ولش کن. میگه: می خور که به زیر گل بسی خواهی خفت ، بی مونس و بی‌رفیق و جفت ، زنهار به کس نگو تو این راز نهفت: هر لاله که پژمرد نخواهد بشکفت... حالا فهمیدی چرا؟»

همیشه باید بجنگی ، مخصوصاً اگه فکر می‌کنی قراره ببازی. اتفاقاً همون موقع‌ست که باید سخت‌تر از همیشه بجنگی.

افرادی که بیشتر از همه ما را دوست دارند ، بدتر از همه به ما آسیب می‌زنند؛ چون می‌توانند.

خاطرات غمناک مثل ارواح وجود ما را تسخیر می‌کنند.

لازم نیست از مرده‌ها بترسی ، زنده‌ها هستن چه باید مراقبشون باشی.

کتاب‌ها نجاتم دادند؛ من به آن‌ها پناه می‌بردم و در داستان‌هایشان زندگی می‌کردم. آن‌ها تنها جایی بودند که می‌توانستم بدوم ، برقصم و شنا کنم ، بدون ترس از اینکه بیفتم و دیگر نتوانم بلند شوم. کتلب‌ها پر از دوست و ماجراجویی بودند، در حالی که دوران کودکی خودم سرد و تاریک و تنها بود.

خیلی مهمه که دنبال ماجراجویی باشیم ، حتی اگر این ماجراها فقط توی خیالمون باشن. بعضی وقت‌ها همین ماجراجویی‌های خیالی بهتر از همه هستن.

اگر قراره همیشه قانون رو زیر پا بذاری ، باید بفهمی چطور بدون اینکه گیر بیفتی قانون‌شکنی کنی ؛ اینکه مثل گل معصوم و بی‌گناه به نظر بیای ، ولی در واقع ابلیس باشی.

گاهی اجبار به منتظر ماندن برای رسیدن به چیزی باعث میشود آن را بیشتر بخواهید.

عزیزم من ترجیح می‌دم بمیرم تا عادی باشم.

دل‌سوزی با گذشت زمان کم‌رنگ می‌شود ، نفرت بین افراد پدید می‌آید و از بین می‌رود ، ولی احساس گناه یک عمر با انسان می‌ماند.

راز خوشبختی این است که بدانی خوشبخت هستی.

همه‌جا پر از درد است.و ما فقط چشمان خود را بر آن می‌بندیم.حقیقت این است که همگی‌مان ترسیده‌ایم.از یکدیگر وحشت داریم.

((چون اون دیوونه‌ست! آدم‌های دیوانه برای انجام دادن کارهای دیوانه‌وار نیازی به دلیل ندارن؛ درسته؟))

« حواستون باشه. تقریباً همه قاتل‌های زنجیره‌ای روان آزار هستن؛ اما همه روان آزارها قاتل زنجیره‌ای نمی‌شن.»

به کورمال کورمال گشتنم ادامه می‌دهم و متوجه می‌شوم که چیزهای بیشتری در این کنج است. آنها همان حس و جنس مشابه را دارند گوشه‌های تیز یا گرد دارند و یا بیشتر باریک و بلندند. بعد چیزی را لمس می‌کنم که حس متفاوتی دارد. گرد است، کم و بیش به اندازه یک خربزه است؛ اما کروی نیست. انگشتانم به دور انحنایش می‌چرخند و سوراخ‌های بزرگی را حس می‌کنم. نفسم بند می‌آید و متوجه می‌شوم چه چیزی را لمس می‌کنم. جمجمه است. نمی‌توانم دست از جیغ کشیدن بردارم، حتی اگر کسی صدایم را نشنود.

کاش یه زن داشتم تا بتونم بندازمش ته یه گودال. دوست دارم بیینم چه اتفاقی براش می‌افته.اگه توی یه گودال بندازمش و بهش غذا ندم،چه اتفاقی براش می‌افته؟اگه همسرم باشه،هرکاری دوست دارم می‌تونم باهاش بکنم و هیچ‌کسی هم دنبالش نمی‌گرده.

من می‌خواهم به دانشکده خوبی بروم... این اولویتم است. چطور می‌توانم کل آینده‌ام را به خاطر پسری به خطر بیندازم؟ این کار نهایت ضعف است.

(دیگه کسی نباید بمیره.) سرش را خم میکند و میگوید:(حتی اگه سزاوارش باشن؟) تام بعد از مکثی میگوید:(خب معلومه که این فرق داره.)

مرگ حقش بود. حقش بود که اتفاقی بدتر از این برایش بیفتد. با این حال من نباید می‌کشتمش. قتل کار اشتباهی است و این را می‌دانم. اما وقتی آن چاقو توی دستم بود، نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. میل به فرو بردن چاقو در شکم نرمش تقریبا طاقت فرسا بود حقیقت هم این است که از تماشای مرگش لذت بردم. یکی از بهترین لحظات عمرم بود.