بریده‌های کتاب امیرحسین اشتری

<<چه خوب یادم هست/عبارتی که به ییلاق ذهن وارد شد:/ وسیع باش و تنها، و سر به زیر و سخت>>.

فکر کن که چه تنهاست اگر که ماهی کوچک، دچار آبی دریای بی کران باشد.

<<زندگی ما همین جوریه.بی رنگ.مثل تفاله چای که دوباره آب رویش بریزند.>>

چون دین نتیجه نخستین کوشش اندیشه انسان، برای دستیابی به نوعی احساس امنیت در جهان است.

آن ها دوامِ محدودِ شادی هایشان را باور نمی کنند.آنها به لحظه های سنگین ندامت نمی اندیشند. برای کودکان ، مرگ سوغاتی ست که تنها به پدربزرگ ها و مادربزرگ ها می رسد.

وقتی در میان جمع کثیر زندگی می کنم همان گونه زندگی می کنم که آن جمع کثیر، و آنگونه نمی اندیشم که درواقع می اندیشم؛ پس از مدت زمانی همیشه به نظرم می رسد که آنها می خواهند مرا از خودم برانند و روحم را از من بدزدند.

اگر از عشق تصویری چنان آرمانی به دست دهیم که هرگز هیچ کس قادر به رسیدن به آن نباشد،در واقع امکانِ ارضای نیازمان به عشق را برای همیشه ناممکن کرده‌ایم.

و لذا آنانی که آرزومند خودبسندگی هستند و نیازی به دیگران احساس نمی کنند اصلا انسان نیستند بلکه یا <<جانور هستند یا خدا>>.

ای برادر چو خاک خواهی شد خاک شو،پیش از آنکه خاک شوی

در برابر چو گوسپند سلیم در قفا،همچو گرگ مردم خوار هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

من این طور مُردم. به زودی،تنم با زمین یکی می شود.

چیزی را که نمی شود چاره کرد باید تحمل کرد.

ما در طی اقامت بسیار کوتاهمان در نقطهٔ بسیار کوچکی از یک سیاره حرص و جوشی میخوریم و جولانی می دهیم و بعد دیگر خبری از ما نمی شود.

تاریخ روایتی واحد نیست،هزاران روایت بدیل است.با برگزیدن یکی از آنها صدای بقیه را خاموش می کنیم.

باری،این عقیده مامان بود و عادت داشت مرتب آن را تکرار کند،که آدم دست آخر به همه چیز عادت می کند.

هیچ وقت به هیشکی چیزی نگو. اگه بگی دلت برا همه تنگ می شه.

<<می دونم مُرده!فکر می کنی نمی دونم ؟ ولی بازم می تونم دوسِش داشته باشم،نمی تونم؟ فقط بابت این که یکی مُرده از دوس داشتنش دس نمی کِشیم که. مخصوصا وقتی از همه ی اونایی که زنده ن هزار بارَم بهتره.>>